Η ώρα ήταν 10 το πρωί και ότι είχαμε περάσει με το τρένο τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ. Βρισκόμασταν στη Γευγελή όπου το τρένο σταμάτησε και μπήκε μέσα η αστυνομία για τον κλασσικό έλεγχο. Είχα ταξιδέψει άλλες δυο φορές στη χώρα αυτή, αλλά ποτέ δεν είχα πάει στην πρωτεύουσά της, τα Σκόπια όπως και ποτέ δεν είχα ταξιδέψει ως Έλληνας αλλά με την ασφάλεια που μου παρείχε το Καναδικό μου διαβατήριο.
Ο έλεγχος γίνεται σε πολύ γρήγορο ρυθμό (εμείς οι Έλληνες όπως και έκανα μπορούμε να εισέλθουμε στην χώρα μόνο με την αστυνομική μας ταυτότητα) από μία γυναίκα αστυνομικό η οποία γνωρίζει και λίγα ελληνικά. Το τρένο ξεκινά και ακολουθεί τον ποταμό Αξιό περνώντας μέσα από πολύ μικρά χωριά και πόλεις. Παρ’ ότι είναι μίας διεθνής γραμμή (Θεσσαλονίκη-Σκόπια)κάνει στάσεις σε όλα αυτά τα χωριά, έτσι καταλήγεις να κάθεσαι μαζί με ντόπιο κόσμο στο ίδιο κουπέ και να ακούς τον ελεγκτή εισιτηρίων να σου τραγουδά το “ο Γιώργος είναι πονηρός” όταν του απάντησα από ποια χώρα είμαι (από τα μεγαλύτερα πολιτισμικά σοκ της ζωής μου).
Έφτασα στα Σκόπια μετά από 4 ώρες και γρήγορα γρήγορα πήρα ένα ταξί για το ξενοδοχείο όπου με λιγότερο από 60 δηνάρια δηλαδή 1 ευρώ πας όπου θες μέσα στην πόλη. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με γιγαντοαφίσες του πρωθυπουργού της χώρας Νίκολα Γκρουέφσκι καθώς και με σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό γιατί ήταν ημέρα Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου, ημέρα που στις Βρυξέλλες ήταν σε εξέλιξη το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. H πόλη έχει μεγάλους δρόμους,άνετους ποδηλατόδρομους,αρκετό πράσινο και πάρα πολλές ελληνικές επιχειρήσεις όλων των επιπέδων και τομέων επιχειρηματικότητας σε κεντρικά σημεία της πόλης. Εάν κάποιος κάνει μία βόλτα με τα πόδια θα καταλάβει πως γενικά η πόλη υστερεί σε επίπεδο ζωής και ιδιαίτερα σε αυτό της καθαριότητας. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο προσεκτικά οδηγούν και πως σταματάνε όλοι στις διαβάσεις των πεζών. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο κόσμος όπως ντύνεται σου θυμίζει πως είσαι ακόμα στην δεκαετία του 90 καθώς οι μεγάλες πολυεθνικές ρούχων δεν έχουν ακόμα “πατήσει πόδι” στα Σκόπια. Ας είναι ο μισθός της χώρας γύρω στα 200 ευρώ ο κόσμος τα βγάζει πέρα αν αναλογιστεί κανείς πως το κόστος διαβίωσης όπως μου είπαν δεν έχει ανέβει. Μερικά παραδείγματα είναι το φαγητό για 4 άτομα σύνολο 12 ευρώ, το ποτό σε ένα από τα καλύτερα club της πόλης στα 2 ευρώ και οι τιμές σε super market πολύ γνωστής Ελληνικής επιχείρησης που δραστηριοποιείται εκεί σε τιμές που λες γιατί να μην τις είχαμε και στην Ελλάδα.
Αφού η ώρα θα περάσει και θα έχω συναντηθεί με έναν καλό μου φίλο που μένει εκεί και όλη του την παρέα και μιλήσω μαζί τους θα καταλάβω πως ο νέος κόσμος πραγματικά έχει κουραστεί από το πρόβλημα της ονομασίας και πως επιθυμεί μία λύση όπως μου είπαν πως δεν θα τους θίγει σαν έθνος. Σε ένα τοίχο διάβασα με μπογιά το εξής “Ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά μόνο ως Μακεδόνες και τίποτα άλλο”. Μου παν πως δεν μπορούν άλλο να τους λένε οι άλλοι τόσα χρόνια ποιοι είναι πως οι παππούδες τους είχαν αλλάξει τρεις φορές τα επιθετά τους ανάλογα αν η περιοχή ανήκε σε Σέρβους ή Βούλγαρους και το μόνο που θέλουν είναι να ζουν με ειρήνη σε μία Ευρώπη όπου θα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα. Γι αυτό το λόγο στην κεντρική τους πλατεία όπου και δεσπόζει η γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές της πόλης υπάρχει ένα ηλεκτρονικό ρολόι το οποίο δεν δείχνει τις μέρες μέχρι τον νέο χρόνο αλλά τις μέρες μέχρι να σταματήσουν οι πολίτες της ΠΓΔΜ να χρειάζεται να εκδίδουν VISA για να επισκέπτονται τις χώρες του Συμφώνου Σένγκεν. Τους εξήγησα και εγώ με την σειρά μου πως πάνω από δύο εκατομμύρια Έλληνες πολίτες αλλά και ένα έθνος ολόκληρο νοιώθει πως κάποιος τους κλέβει την ιστορία του και ενώ εμείς έχουμε κάνει το μισό δρόμο περιμένουμε από αυτούς να κάνουν τον άλλο μισό. Τα άτομα που γνώρισα όλα όμως, δεν συμπαθούν τον πρωθυπουργό τους και μου λένε πως γενικά έχει μεγάλο έρισμα στην επαρχία της χώρας και όχι στην πρωτεύουσα. Τον θεωρούν εθνικιστή και πως απομονώνει την χώρα.
Στην αναγγελία της απόφασης πως θα γίνει επανεξέταση της αίτησης τους για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρξε κάποια μαζική κινητοποίηση όπως είχε γίνει με το Βουκουρέστι το 2008. Το μόνο που έγινε ήταν πως έξω από το μεγαλοπρεπές για τα δεδομένα των Σκοπίων κτίριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πόλη συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες άτομα που ήρθαν από την επαρχία με λεωφορεία για να διαμαρτυρηθούν. Όπως με ενημέρωσαν το κυβερνών κόμμα έβγαλε και μία ανακοίνωση εξηγώντας πως δεν είχε καμία ανάμιξη με αυτή τη συγκέντρωση. Ο κόσμος πραγματικά έμοιαζε να μην τον ενδιαφέρει. Τα πράγματα έμοιαζαν ακόμα πιο ήρεμα έξω από το κτίριο της ελληνικής διπλωματικής αποστολής, ένα πανέμορφο κτίσμα νεοκλασικού ρυθμού που όπως χαριτολογώντας μου είπαν τα παιδιά ασκεί πιο έντονη πολιτική πάνω στο λαό τους από ό,τι το κοινοβούλιο της χώρας τους.
Πάντως ο νέος κόσμος έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον εκείνες τις ημέρες για μία πραγματικά φοβερή έκθεση του Salvador Dali που ήταν σε εξέλιξη στα Σκόπια παρά για το εάν η χώρα θα καταφέρει να περάσει τις πύλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτά τα λίγα είδα να γίνονται στα Σκόπια και πραγματικά λίγα τα πράγματα που γίνονται σε αυτή την πόλη. Δεν ξέρω ίσως φταίει το κρύο που έχουν. Έχουν πάντως πολύ όμορφές pub και ακόμα πιο όμορφες γυναίκες.
http://www.antinews.gr/?p=27870
Νικόλας
