Του ΜΠΑΜΠΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΧΩ ξαναγράψει ότι φτηνότερα θα στοιχίσει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους Ευρωπαίους να μας χαρίσουν όσα χρωστάμε, παρά να μας αλλάξουν.
ΤΟ να προσπαθεί κανείς να μετατρέψει την πατρίδα μας σε σύγχρονη (καπιταλιστική) δημοκρατία, είναι σαν να προσπαθεί να αδειάσει τον Ωκεανό με κρασοπότηρο.
ΠΟΛΥ σύντομα οι λογιστές της τρόικας θα κατανοήσουν ότι το πρόβλημα δεν έχει να κάνει τόσο με την οικονομία, όσο με την (ελληνική) νοοτροπία.
ΜΕ αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως «τρόπο ζωής». Το ιδιαίτερο δηλαδή χαρακτηριστικό όλων των λαών. Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Η σφραγίδα τους.
ΚΑΙ ερωτώ: υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να θέλει να γίνει Γερμανός;
ΜΕ άλλα λόγια, να δουλεύει σαν Γερμανός, να διασκεδάζει σαν Γερμανός, να πληρώνει τους φόρους του σαν Γερμανός, να υπακούει την κυβέρνησή του, την αστυνομία του και να θυσιάζεται για την εταιρία που εργάζεται;
ΥΠΟΘΕΤΩ ότι αυτός ο τύπος του Έλληνα που προσπαθεί να δημιουργήσει (μέσω του Μνημονίου) η τρόικα δεν έχει γεννηθεί ακόμα.
ΣΤΗΝ ουσία αυτό που μας ζητούν δεν είναι να νοικοκυρέψουμε τα οικονομικά μας, αλλά να αλλάξουμε την νοοτροπία μας. Τον τρόπο που έχουμε μάθει να ζούμε.
ΜΑΣ λένε, ότι ο τρόπος αυτός, δεν είναι πλέον sustainable! Δεν μπορούμε δηλαδή να ζούμε συνέχεια με δανεικά.
ΜΑΣ λένε επίσης ότι έχει παρέλθει η εποχή που μπορούσε μια χώρα να ζήσει στους δικούς της χαλαρούς ρυθμούς με «home made» οικονομία.
ΤΕΡΜΑ δηλαδή τα ψιλικατζίδικα και οι δουλειές του ποδαριού. Αυτά πέρασαν…
ΓΙΑ να καταφέρεις σήμερα να βρεις μια θέση στον κόσμο των αγορών, θα πρέπει να είσαι συγκροτημένος, οργανωμένος, συνεπής στις (οικονομικές) υποχρεώσεις σου και προπαντός ανταγωνιστικός έναντι των άλλων.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, μας ζητούν να ξεχάσουμε ότι κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας και να ακολουθήσουμε το εκσυγχρονιστικό μοντέλο ανάπτυξης.
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ 15 μήνες τώρα να μας πείσουν ότι αν αξίζει να ζούμε για κάτι, είναι για την αξιοπιστία μας απέναντι στους δανειστές μας.
ΜΑ είναι, όμως, δυνατόν να υιοθετήσουμε την αξιοπιστία απέναντι στις αγορές ως εθνικό όραμα; Είναι δυνατόν να γίνουν οι Έλληνες Γερμανοί και, μάλιστα, εν μια νυκτί;
ΜΙΑ ματιά να ρίξει κανείς στις δύο χώρες καταλαβαίνει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον.
ΟΙ γεωγραφικές διαφορές είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν στους Έλληνες να γίνουν Γερμανοί και στους Γερμανούς, βέβαια, Έλληνες.
ΟΙ υφιστάμενες διαφορές έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν και έχουν να κάνουν με την ιστορική πορεία, την κουλτούρα, το κλίμα και άλλες ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας;
ΤΟ να γίνουν οι Έλληνες Γερμανοί σημαίνει ότι πρέπει να διακόψουν κάθε σχέση με τους καναπέδες των καφετεριών, τις βόλτες, τις ταβέρνες με τα παϊδάκια και τα ψαράκια, την νυχτερινή ζωή, το χαβαλέ, το σπάσιμο γηπέδων, τη λούφα στη δουλειά, την πρώιμη συνταξιοδότηση και πολλά άλλα που μας έκαναν αυτούς που είμαστε.
ΘΑ πρέπει, δηλαδή, πριν οτιδήποτε άλλο, να πληρώνουμε φόρους, να δουλεύουμε σκληρά, να διασκεδάζουμε λιγότερο, να αποταμιεύουμε περισσότερα, να οδηγούμε ακολουθώντας το όριο ταχύτητας, να υπακούσουμε στους μπάτσους, να περιορίσουμε τις διακοπές και τα τριήμερα, τα πολλά ούζα και το ατελείωτο χαλάρωμα.
ΑΝ αλλάξουν όμως όλα αυτά και το ελληνικό κράτος συμπεριφέρεται όπως το σουηδικό και οι Έλληνες μπάτσοι όπως οι Γερμανοί, τι θα έχει απομείνει από την πατρίδα που γεννηθήκαμε και γνωρίσαμε.
ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι, ότι αν η Ελλάδα γίνει σαν την Αυστραλία θα πάψει να είναι Ελλάδα
ΘΑ χάσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της που την έκαναν να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες χώρες. Και αυτό κανείς δεν φαντάζομαι ότι το θέλει.
ΟΥΤΕ οι Γερμανοί, που για μισό αιώνα τώρα, μας επισκέπτονται κατά χιλιάδες κάθε καλοκαίρι.
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, να προσθέσω ότι οι πολυετείς παρατηρήσεις μου, κατά την διάρκεια των επισκέψεων μου στην πατρίδα, με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι πολύ ευκολότερα ένας Γερμανός ή Άγγλος, μπορεί να προσαρμοστεί στον ελληνικό τρόπο ζωής, παρά ένας Έλληνας στον γερμανικό ή βρετανικό.
ΝΑ το πω και διαφορετικά: μου έχει μεγάλη εντύπωση το πόσο εύκολα οι βορειοευρωπαίοι, ξεχνούν τον «πολιτισμό» τους, τον τρόπο ζωής τους και τη νομοθεσία τους και προσαρμόζονται στο δικό μας «ξέφραγο αμπέλι».
ΟΤΑΝ αντιλαμβάνονται για παράδειγμα ότι το μόνο που ενδιαφέρει την ελληνική αστυνομία είναι ο μισθός και το αραλίκι της, αρχίζουν (αμέσως!) και οδηγούν όπως και οι Έλληνες.
ΤΡΕΧΟΥΝ και αυτοί στους δρόμους σαν τρελοί, οδηγούν τις μοτοσυκλέτες (και το χαίρονται) χωρίς να φοράνε κράνος, πίνουν, βρίζουν φωνασκούν, πετάνε σκουπίδια και κατουράνε όπου βρίσκονται.
ΜΕ το που πατούν το πόδι τους στην Ελλάδα, με το καλημέρα δηλαδή, κάνουν ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα τους περνούσε από το μυαλό να κάνουν στις πατρίδες τους.
ΝΑΙ, μέσα σε λίγες μέρες προσαρμόζονται με τέτοια ευκολία, που σε βάζουν στον πειρασμό να αναρωτηθείς, πως οι πολιτισμένοι (από κούνια) είναι πραγματικά και πολιτισμένοι.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, είναι περισσότερο καταπιεσμένοι παρά πολιτισμένοι και αυτό εύκολα τους βγαίνει. Μπορείς να το αναγνωρίζεις δια γυμνού οφθαλμού.
ΠΡΟΪΟΝ καταπίεσης και απαγορεύσεων είναι ο τρόπος ζωής τους (στις χώρα τους) και όχι ελεύθερη επιλογή πολιτισμένων ανθρώπων.
ΟΤΑΝ λοιπόν έρχονται στην Ελλάδα και τους δίνεται η ευκαιρία πραγματικών επιλογών, διαλέγουν τον «ελληνικό τρόπο» οδήγησης και όχι αυτόν της χώρας τους, που υποτίθεται ότι έχουν συνηθίσει.
ΓΙΑΤΙ το κάνουν θα με ρωτήσετε; Πρώτον γιατί μπορούν και δεύτερον γιατί ο «ελληνικός τρόπος», αν και περιέχει μερικά «ρίσκα», είναι πιο ελκυστικός και ανθρώπινος.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως χώρος στην σημερινή εποχή του ορθολογισμού και των αγορών για χώρες (με τους δικούς του ρυθμούς) όπως η Ελλάδα;
ΒΕΒΑΙΩΣ και υπάρχει φτάνει να κάνει κάποιος και εδώ τις επιλογές του.
ΜΕ λίγα λόγια δεν μπορείς να έχεις κρατικά πλεονάσματα και τις (οικονομικές) ανέσεις Γερμανίας και από την άλλη να έχεις ελληνική αστυνομία και εφορία.
ΔΕΝ είναι συμβατά μεταξύ τους αυτά τα πράγματα. Η αστυνομία, εφορία και λοιπά, πάνε πακέτο με τη χώρα που έχεις.
ΑΛΛΟ πράγμα η Ελλάδα και άλλο η Γερμανία. Πάντα έτσι ήταν και στη δικής μας ζωή έτσι θα μείνει, όσα μνημόνια και αν υπογράψει η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γεωργίου του Β΄, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς την κατεύθυνση αυτή.
ΣΙΓΟΥΡΑ η πατρίδα μας θα τον βρει το δρόμο της και ο δρόμος αυτός δεν θα διαφέρει από αυτόν που όλοι γνωρίζουμε, παρά τις προσπάθειες των ευρωπαϊστών τύπου Γεωργίου του Β΄ και Παπακωνσταντίνου.
