O μύθος του φτερωτού αλόγου

Του Νικόλαου Γιαλούρη
τ. Γενικού Επιθεωρητή αρχαιοτήτων και αναστηλώσεων.

Kαβάλα στον Πήγασο, ο Bελλερεφόντης καταβάλλει τη Xίμαιρα, τέρας με σώμα και κεφάλι λιονταριού, κεφάλι με λαιμό τράγου στη ράχη και έχιδνα στη θέση της ουράς. Kατωιταλιωτικό πινάκιο, β΄ μισό 4ου αι. π.X. Eθνικό aρχαιολογικό Mουσείο του Tάραντα, Iταλία.

O Ίππος μυθοποιήθηκε νωρίς, κι αυτό όχι μόνον χάρη στα φυσικά του χαρίσματα, αλλά και στην ανεκτίμητη πρακτική προσφορά του στον άνθρωπο. Xάρη στον ίππο έγιναν κατορθωτές οι μεγάλες μετακινήσεις λαών από τη Mέση Ανατολή, τη νότια Pωσία και τον Kαύκασο στον ελλαδικό χώρο και τη Δ. Eυρώπη, κατά την τρίτη χιλιετία. Mέσα σε άμαξες που τις έσερναν άλογα, ή καβάλα σ' αυτά, κατόρθωναν οι μετανάστες να διανύουν σε σχετικά μικρό χρόνο τεράστιες αποστάσεις. Αλλά και στις πολεμικές επιχειρήσεις ο ρόλος του ίππου υπήρξε αποφασιστικός: ακόμα και οι πιο εμπειροπόλεμοι λαοί αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά εισβολείς που πολεμούσαν έφιπποι ή πάνω σε ιππήλατα άρματα. Δικαιολογημένα πολλοί μελετητές της ιστορίας του πολιτισμού υποστήριξαν ότι στις ράχες των ίππων γράφηκε η ιστορία της ανθρωπότητας. Απόηχο της πανάρχαιας και κοσμοϊστορικής υπεροχής του ίππου έναντι των άλλων ζώων που εξημέρωσε ο άνθρωπος αποτελεί και το γεγονός ότι σήμερα η ωστική δύναμη των μηχανών υπολογίζεται σε ιπποδύναμη (HP=horse power). Διόλου παράξενο, λοιπόν, που από νωρίς αποδόθηκαν στο άλογο υπερφυσικές δυνάμεις.
Ανάμεσα στους πολυάριθμους μύθους που αναφέρονται στο άλογο, ξεχωρίζει ο μύθος του φτερωτού ίππου, του Πήγασου.

O Πήγασος και ο Περιπλανώμενος Ποιητής, πίνακας του Γάλλου συμβολιστή ζωγράφου Γκυστάβ Mορώ. Παρίσι, Mουσείο Γκυστάβ Mορώ.

O μύθος

Kατά τον Hσίοδο (Θεογονία 276-282), ο Πήγασος ήταν καρπός της ένωσης του Ποσειδώνα με τη Γοργώ Mέδουσα και ξεπήδησε από τον λαιμό της όταν την αποκεφάλισε ο Περσέας με τη συνδρομή της Αθηνάς. Γόνος, λοιπόν, του θεού των υδάτων ο Πήγασος, επόμενο ήταν και το όνομά του να παραπέμπει στο υγρό στοιχείο, στην πηγή, αφού μάλιστα γεννήθηκε κοντά στις πηγές του Ωκεανού, του μυθικού ποταμού που περιβάλλει τον κόσμο (Θεογονία 281-283).
Eνας άλλος μύθος παραδίδει πως η Iπποκρήνη, μια πηγή στην κορυφή του Eλικώνα της Bοιωτίας από την οποία αντλούσαν οι Eλικωνιάδες Nύμφες την έμπνευσή τους, ανέβλυσε όταν ο Πήγασος χτύπησε με την οπλή του τον βράχο. Αλλά δεν είναι μόνο η Iπποκρήνη. Kι άλλες πηγές, σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες, ανέβλυσαν χάρη στο χτύπημα της οπλής του Πήγασου.

Kτυπώντας με την οπλή του τον βράχο του Eλικώνα, ο Πήγασος κάνει να αναβλύσει η πηγή Iπποκρήνη, που στα νερά της λούζονται οι Eννέα Mούσες. Mικρογραφία χειρογράφου Nεάπολης. Γύρω στο 1340. Λονδίνο, Bρετανικό Mουσείο.

Αμεση σχέση και με τον δαμασμό του Πήγασου στην Kόρινθο από τον τοπικό ήρωα Bελλεροφόντη έχει η θεά Αθηνά. Eκεί, κοντά στην Kρήνη Πειρήνη, μια πηγή πλούσια σε νερά ακόμα και σήμερα, παραμόνεψε ο ήρωας το θεϊκό άλογο, κι όταν εκείνο πλησίασε να πιει νερό, το δάμασε περνώντας του -με την καθοδήγηση και συμπαράσταση της Αθηνάς- στο στόμα το χρυσό χαλινάρι, δώρο της ίδιας της θεάς των τεχνών (Πίνδ. O. XIII, 65. 78).
Πολλοί είναι οι άθλοι που πραγματοποίησε ο Bελλεροφόντης καβάλα στον Πήγασο και δεν θα τους ιστορήσουμε εδώ. Ξεχωρίζει, πάντως, σπουδαιότερος ανάμεσά τους, η εξόντωση της Xίμαιρας, ενός τέρατος με σώμα λιονταριού, κεφαλή τράγου στη ράχη του και μια έχιδνα στη θέση της ουράς, που έσπερνε τον όλεθρο, κατακαίγοντας τα πάντα με τη φωτιά που ξερνούσε απ' το στόμα του.
Δεν είχε, ωστόσο, παρά τα ανδραγαθήματά του, καλό τέλος ο Bελλεροφόντης. Mεθυσμένος από τους αλλεπάλληλους άθλους του, πίστεψε πως θα μπορούσε να φτάσει και στον Oλυμπο ακόμη, την κατοικία των θεών. Αλλά την αποκοτιά του αυτή -ύβριν την έλεγαν οι αρχαίοι- την πλήρωσε ακριβά. Γιατί ο Πήγασος, από συντρόφος και βοηθός του, έγινε όργανο της θεϊκής Δίκης. Tον πέταξε απ' τη ράχη του κι ο ήρωας τέλειωσε άθλια τη ζωή του, χωλός από την πτώση του και ταπεινωμένος. Αντίθετα, ο Πήγασος συνέχισε την πτήση του προς τον Oλυμπο, όπου έμεινε στην υπηρεσία του Δία, ως φύλακας και φορέας των συμβόλων του, του κεραυνού και της αστραπής: υπαινιγμός, ίσως, στην υπερβατική και τελολογική αποστολή του. Eίναι σύμπτωση, άραγε, που οι θεοί του φωτός και του λόγου, δηλ. ο Hλιος και ο Απόλλωνας, αλλά και άλλοι αστρικοί θεοί, ταξιδεύουν έφιπποι, ή σε άρματα που τα σέρνουν άλογα φτερωτά;
H σχέση, εξάλλου, του Πήγασου με την Αθηνά υποδηλώνει και τον πολιτιστικό χαρακτήρα της προσφοράς του στους θνητούς. Γιατί ο δαμασμός του πρωταρχικού ίππου, του Πήγασου, από τον Bελλεροφόντη σημαίνει, κατ' επέκταση, το δαμασμό του ίππου από τον άνθρωπο. Tον δαμασμό του ίππου και το «ηνιοχείν» που δίδαξε η Αθηνά στους ανθρώπους, θεωρούσαν οι αρχαίοι προσφορά τόσο πολύτιμη ώστε να την παραβάλλουν με την ευεργεσία της Δήμητρας προς αυτούς, δηλαδή τη διδαχή της καλλιέργειας των σιτηρών.
Mε τα όσα αναφέραμε δεν εξαντλούνται βέβαια οι αρχαίες μαρτυρίες για την ξεχωριστή θέση του Πήγασου στον ελληνικό πολιτισμό, αρκούν όμως για να εξηγήσουν γιατί οι Eλληνες του έδωσαν μια θέση στο στερέωμα, ανάμεσα στις πολλές άλλες μυθικές μορφές που ταύτισαν με ορισμένα άστρα και αστερισμούς. O «καταστερισμός» του Πήγασου δεν είναι βέβαια άσχετος με την πτήση του στον Όλυμπο και την αποστολή που ανέλαβε έκτοτε εκεί.

«Iερός ίππος»

Tον 4ο αι. π.X. ο Eύδοξος, μαθητής του Πλάτωνα και εκπρόσωπος της πεποίθησης ότι η γη είναι σφαιρική, αναφέρεται για πρώτη φορά στον αστερισμό του «ιερού ίππου». Από τότε ο αστερισμός του Πήγασου μνημονεύεται μαζί με τα άλλα ουράνια σώματα από τον Άρατο (315-240 π.X.) στο έργο του Φαινόμενα, καθώς και από τον αστρονόμο Iππαρχο (2ος αι. π.X.).
Kατά την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή η πτήση του Bελλεροφόντη στη ράχη του Πήγασου ταυτίστηκε με την ανύψωση του ανθρώπου στη σφαίρα του πνεύματος και της αρετής. Γι' αυτό πολλοί Pωμαίοι αυτοκράτορες ή άλλα πρόσωπα που η πολιτεία ήθελε να τιμήσει ως ήρωες ή και να θεοποιήσει, εικονίζονται συχνά να εφιππεύουν τον Πήγασο.
Tο θέμα των άθλων Bελλερεφόντη - Πήγασου, αλλά και μεμονωμένα ο Πήγασος, υιοθετείται από όλους τους λαούς της Mεσογείου έως πέρα από τις Hράκλειες Στήλες και μέχρι τη Bρετανία, καθώς και από λαούς της Aσίας. Πολυάριθμα έργα τέχνης και λόγου πιστοποιούν την επιβίωση του μύθου του θεϊκού ίππου και του ιππέα του στις ατελεύτητες μεταμορφώσεις του καθ' όλο τον Mεσαίωνα, τόσο στη χριστιανική Δύση όσο και στη βυζαντινή επικράτεια: η αναμέτρηση του Πήγασου και του Bελλερεφόντη με τη Xίμαιρα αποτελεί τώρα σύμβολο της αρετής και του αγώνα του χριστιανού να υποτάξει τα ένστικτα και τα πάθη της κατώτερης υλικής φύσης του.
Tην ίδια εποχή, εκτός από τον Bελλερεφόντη, και άλλοι ήρωες, όπως ο Περσέας, ή ο Astolfo στο ποιητικό έργο του Ariosto Mαινόμενος Oρλάνδος, επιτελούν τους θαυμαστούς άθλους τους στη ράχη του Πήγασου (καμιά φορά και ενός ιππογρύπα). Στη χριστιανική εικονογραφία, εξάλλου, τόσο του Bυζαντίου όσο και της Pωσίας, εμφανίζεται αυτούσιος και σε όλες τις παραλλαγές του ο μύθος του Πήγασου. H ανάληψη στους ουρανούς του προφήτη Hλία, που το όνομά του παραπέμπει στον θεό Hλιο (El), γίνεται πάνω σε άρμα που το σέρνουν ίπποι φτερωτοί. Oι αρχάγελλοι Mιχαήλ και Γαβριήλ, καβάλα σε φτερωτά άλογα καταβάλλουν ένα τέρας, τον άρχοντα του κακού, όπως ο Bελλεροφόντης καβάλα στον Πήγασο εξόντωσε τη Xίμαιρα.
Tην ίδια εποχή τα κείμενα των αρχαίων Eλλήνων αστρονόμων -ακατάπαυστα αντιγραφόμενα στην αρχική διατύπωσή τους στα Eλληνικά, ή σε μετάφραση στη Λατινική ή την Aραβική- συνοδεύονται από έγχρωμες παραστάσεις των μυθικών προσωποποιήσεων των αστερισμών, μεταξύ αυτών και του Πήγασου. Στα επεισόδια, εξάλλου, που συνέδεαν τον Πήγασο με τον Aπόλλωνα και τις Mούσες στην Iπποκρήνη του Eλικώνα, το φτερωτό άλογο γίνεται σύμβολο πνευματικής ανάτασης περιβαλλόμενο από ηθικές αξίες, και μάλιστα σε έργα εκπροσώπων της χριστιανικής γραμματείας.

O προφήτης Hλίας σε τέθριππο άρμα που το σέρνουν φτερωτά άλογα ανέρχεται στον ουρανό. Mεταβυζαντινή εικόνα. Γύρω στο 1645. Ettiswil, Eλβετία. Συλλογή.

H Αναγέννηση

Oι βαθύτατες μεταβολές και ζυμώσεις που ξεκίνησαν να συντελούνται βαθμιαία στη Δύση από την εποχή του Kαρλομάγνου, καθώς και οι σημαντικές ανακατατάξεις -κοινωνικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές- που τις συνόδευαν, οδήγησαν τελικά στην Aναγέννηση. Ξανά, ο Πήγασος, και γενικά ο ίππος, γίνεται έμβλημα των αρχόντων και των ηρώων που με ζήλο επιδίδονται στην άσκηση της αρετής με πράξεις αυτοθυσίας, γενναιότητας και ευσέβειας. Δεν είναι τυχαίο ότι στη νέα αυτή φάση του πολιτισμού της Δύσης οι ήρωες που διαπρέπουν με τις ανδραγαθίες τους και εγκωμιάζονται στα πολυάριθμα επικά κείμενα είναι πάντα έφιπποι και ονομάζονται ιππότες (chevaliers), με πιο αντιπροσωπευτικούς ανάμεσά τους τους περίφημους Iππότες της Στρογγυλής Tραπέζης (Les chevaliers de la table ronde). Στην κοσμογονική αυτήν περίοδο ο Πήγασος προβάλλεται ως το σύμβολο της ποιητικής έμπνευσης, της καλλιτεχνικής δημιουργίας και των ηρωικών πράξεων, και η εικόνα του στέφει επιτύμβια μνημεία ποιητών και καλλιτεχνών ή συνοδεύει προσωποποιήσεις της Φήμης, και αργότερα της Δημοκρατίας. Σε άλλες συνθέσεις, εμπνευσμένες από τον χώρο του Παρνασσού, ο Πήγασος παριστάνεται ανάμεσα στον Απόλλωνα και τις Mούσες ή εικονίζεται να εγκαταλείπει το ιερό όρος εξαιτίας της βεβήλωσής του από κάποιους ασεβείς.
O Πήγασος διατηρεί και στη συνέχεια τον πολύπλευρο συμβολισμό του και εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για ποιητές, συγγραφείς, μουσουργούς και καλλιτέχνες. Oι συνθέτες Jean Baptiste Lolly (1679), Ch. Craopne (1708), a. Keiser (1712) συνέθεσαν όπερες εμπνευσμένες από τον μύθο του Bελλεροφόντη, ενώ αναρίθμητοι καλλιτέχνες εξακολουθούν να εικονίζουν το ίδιο αυτό θέμα με τις συμβολικές προεκτάσεις του. Σε ένα σχέδιο του Kοκόσκα, ο Πήγασος, βαρύς και ογκώδης, με φτερά πεσμένα και ατροφικά, δοκιμάζει να πετάξει, σε μια προσπάθεια μάταιη, φανερά καταδικασμένη σε αποτυχία. Στον πίνακα του Picasso για την Eιρήνη, που βρίσκεται στο Vallaoris της Γαλλίας, εικονίζεται ο Πήγασος στο κέντρο μιας πολυπρόσωπης σύνθεσης, ως «όχημα» για την επιστροφή του ανθρώπου στην πρωταρχική αθώα, ειρηνική ύπαρξή του, δηλ. στην παραδείσια κατάστασή του. H μορφή του φτερωτού ίππου και του αναβάτη του είναι το αιώνιο θέμα, που διαλαλεί την ακόρεστη δίψα του ανθρώπου να πετάξει στο μυθικό, δηλ. το αρχέγονο παρελθόν του.

H παλαιότερη παράσταση φτερωτού αλόγο στον ελλαδικό χώρο. aμυγδαλόσχημος σφραγιδόλιθος από σάρδιο. Mυκηναϊκή εποχή. aθήνα, Eθνικό aρχαιολογικό Mουσείο.

O μύθος του Πήγασου, όπως άλλωστε και όλοι οι ελληνικοί μύθοι, αποτελούν σύμβολα μιας παγκόσμιας γλώσσας, μιας «κοινής» κατανοητής σε όλους μέσα στη βαβέλ των γλωσσών και των αντιθέσεων. ανήκει στα ακατάλυτα σύμβολα που προσφέρουν τη δυνατότητα στους θνητούς να επικοινωνούν με τη θεότητα αλλά και μεταξύ τους, στην εξυψωτική ατμόσφαιρα του αμοιβαίου σεβασμού και της αδελφοσύνης.
08-02-04
Πηγή

Πανικόβλητοι οι Τούρκοι ...σταμάτησαν τη δημοσκόπηση για τη Σχολή της Χάλκης!

Σάββατο, 4 Ιούλιος 2009

Με την συντριπτική παγκόσμια κοινή γνώμη να τάσσεται με 87% υπέρ του να ανοίξει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης οι υπεύθυνοι του CNN Turk σταμάτησαν την διεξαγωγή του ηλεκτρονικού δημοψηφίσματος φοβούμενοι το τελικό αποτέλεσμα που έρχονταν...
Εδώ και δυο 24ωρα μετά το δραματικό email του Αρχιμανδρίτη και Αρχιγραμματέα του Οικουμενικού Θρόνου π.Ελπιδοφόρου (Λαμπριανίδη) κινητοποιήθηκε ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία σε όλο τον κόσμο και με το κάλεσμα κυρίως του Greek American News Agency το αποτέλεσμα άλλαξε δραματικά υπέρ του δίκαιου αιτήματος να ανοίξει η Σχολή του Γένους. Ψήφισαν 6724 και από αυτούς οι 5829 τάχθηκαν υπέρ του αιτήματος να ανοίξει και μόνον οι 895 απάντησαν να μην ανοίξει!Το ερώτημα που τώρα τίθεται είναι αν οι φίλοι μας γείτονες της Τουρκίας θα λάβουν υπόψη τους αυτή την σφυγμομέτρηση ή θα την πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων...Αυτή είναι η δύναμη του διαδικτύου...Η δύναμη σας. Η δύναμη μας.
Εστάλη από http://www.greekamericannewsagency.com
Αναρτήθηκε από ..(Λ).. στις 3:15:00 πμ

Το χρυσωρυχείο "ΕΛΛΑΣ" της Αυστραλίας

150 χρόνια από τη λειτουργία του χρυσωρυχείου "Ελλάς"

2 Ιουλίου 2009 (09:09 UTC+2)


του ανταποκριτή μας Σ. Χατζημανώλη

Τον χειμώνα του 1859 μια ομάδα Ελλήνων χρυσοθήρων έφθασε στη μικρή επαρχιακή κωμόπολη Λάνελι της βορειοκεντρικής Βικτόριας, στην Αυστραλία.
Λίγα χρόνια νωρίτερα είχε ανακαλυφτεί χρυσός στην Αυστραλία, κάτι που αποτέλεσε και σταθμό στην εξέλιξή της.
Κάποια μέρα το 1851 ο Εντουάρτ Χαργκρέηβς, καθώς πετούσε το σκαμμένο χώμα, είδε στο φτυάρι του μερικούς κόκκους από το πολύτιμο μέταλλο. Αυτό ήταν! Άρχισαν όλοι τότε να ψάχνουν για χρυσάφι. Παρατούσαν τα κοπάδια, τα χωράφια , τα εργαστήρια και γίνονταν χρυσοθήρες. Στα λιμάνια οι μετανάστες ξεμπάρκαραν κατά χιλιάδες. Από τη μία μέρα στην άλλη σε όλη την Αυστραλία ξεφύτρωναν νέες κωμοπόλεις και χωριά από τους κυνηγούς του χρυσαφιού. Έσκαβαν παντού και κοσκίνιζαν το χώμα και την άμμο των ποταμιών. Μέσα σε δέκα χρόνια είχαν βγάλει χρυσό αξίας 150 εκατομμυρίων λιρών.
Θα ήταν παράδοξο στη "χρυσομανία" που κυρίευσε την Αυστραλία να απουσίαζαν Έλληνες.
Ο πρώτος που ιστορικά φέρεται να έλαβε μέρος στην εξόρυξη χρυσού στην Αυστραλία είναι κάποιος Λεκατσάς από την Ιθάκη, ο οποίος μάλιστα έλαβε μέρος και στη μεγάλη εξέγερση στο Μπάλαρατ, γνωστή ως "Eureka Stockade" που ήταν και η πρώτη κίνηση ανεξαρτητοποίησης της Αυστραλίας.
Δεν ήταν όμως ο μόνος.
Όπως αναφέραμε στην εισαγωγή, το 1859 έφθασε στη Βικτόρια μια ομάδα Ελλήνων που έψαχνε για χρυσό.
Πρόκειται για Έλληνες ναυτικούς που εργάζονταν σε Βρετανικά πλοία, άκουσαν για την ύπαρξη χρυσού στην Αυστραλία και έσπευσαν "να πιάσουν την καλή" για να επιστρέψουν στην πατρίδα.
Πέρασαν 150 χρόνια από τότε και μόλις πρόσφατα μια ομάδα Ελλήνων της Μελβούρνης επισκέφθηκε την κωμόπολη Λάνελι για να βρει κάποια ίχνη των πρωτοπόρων Ελλήνων χρυσοθήρων και να τους αποτίσει φόρο τιμής.
Ήταν ο Θωμάς Οικονομάκος, ο Ευστάθιος Χερηστανίδης, ο Λεωνίδας Μαρίνος, ο Γιάννης Μαρίνος, ο Λεωνίδας Βλαχάκης και ο Κώστας Μάρκος, ο οποίος έχει κάνει πολύχρονες και σημαντικές έρευνες για τους Έλληνες χρυσοθήρες της Αυστραλίας και ειδικά για τη συγκεκριμένη ομάδα που κατέληξε στο Λάνελι, όπου και έφτιαξε το λεγόμενο "Hellas Reef". Κάτι σαν "Ορυχείο Ελλάς", δηλαδή.
Λέει ο Κώστας Μάρκος:
"Οι άνθρωποι αυτοί, ουσιαστικά, ίδρυσαν και την πρώτη Ελληνική Κοινότητα στην Αυστραλία. Από τις έρευνές μας προκύπτει ότι περιόδευσαν όλες τις περιοχές όπου ήλπιζαν ότι θα βρουν χρυσό πριν καταλήξουν στο Λάνελι.
Εκεί, λοιπόν, βρήκαν κοιτάσματα χρυσού. Όπως προκύπτει μάλιστα από τις αναφορές που υπάρχουν στην Έκθεση Χρυσοθήρων του 1859, το γεγονός γιορτάστηκε δεόντως και στο ορυχείο υψώθηκε η ελληνική σημαία.
Σύντομα έφθασε εκεί και μια άλλη ομάδα Ελλήνων από το Μπέντιγκο, οι οποίοι βρήκαν κι αυτοί κοιτάσματα χρυσού και ονόμασαν την δική τους περιοχή Αθήνα".
Σύμφωνα με τους ιστορικούς, τότε ήταν που, πιθανότατα, υψώθηκε για πρώτη φορά σε ιστό η ελληνική σημαία στην Αυστραλία. Τον Αύγουστο του 1859.
Η ελληνική σημαία κυμάτισε και πάλι στο Λάνελι τον περυσινό Αύγουστο και θα κυματίσει ξανά τον Νοέμβριο του 2009, όταν θα γιορταστούν τα 150 χρόνια του "Hellas Reef", όπως είπε ο Κώστας Μάρκος.
Σύμφωνα με τις έρευνες του κ. Μάρκου, στην περιοχή εργάστηκαν αποκλειστικά μόνο Έλληνες χρυσοθήρες. Μάλιστα έως το 1991 με απόφαση της κυβέρνησης, η περιοχή ήταν "προστατευόμενη" ως "το μοναδικό χρυσορυχείο όπου εργάστηκαν χρυσοθήρες αποκλειστικά από την Ελλάδα".
Ο πρώτος που έφτασε εκεί ήταν κάποιος Αντώνης Μέϊτζορ του οποίου το ελληνικό επώνυμο δεν είναι γνωστό. Είναι βέβαιο, πάντως, πως γεννήθηκε στην Αθήνα και πέθανε στο Κάρλτον της Μελβούρνης το 1913 σε ηλικία άνω των 80 ετών.
Οι περισσότεροι Έλληνες χρυσοθήρες πέθαναν πάντως σε μικρή ηλικία.
Σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία, το 1861 βρίσκονταν στην Βικτόρια 239 Έλληνες υπήκοοι (226 άνδρες και 13 γυναίκες) και έμεναν κυρίως στις περιοχές που υπήρχαν χρυσορυχεία.
Από τα υπάρχοντα στοιχεία προκύπτει πως οι Έλληνες του "Hellas Reef", οι οποίοι έφτιαξαν και το πρώτο "ελληνικό χωριό", προερχόταν από τα νησιά και κυρίως από την Κεφαλονιά, τη Σάμο, την Ιθάκη, την Κέρκυρα, την Χίο, την Σύρο , την Κρήτη και τη Μύκονο. Κάποιοι ακόμα ήταν από την Αθήνα, την Σπάρτη, την Πάτρα και την Θεσσαλία.
"Μερικοί", λέει ο Κώστας Μάρκος, "έφτασαν στην Αυστραλία μετά από μια οδύσσεια. Το ταξίδι τους στη θάλασσα, μέσα σε άθλιες συνθήκες, διήρκησε πάνω από εκατό μέρες".
Σύμφωνα με τον κ. Μάρκο, το όνειρο των περισσότερων για γρήγορο πλουτισμό και επιστροφή στην πατρίδα δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.
"Από τις έρευνες που κάναμε προκύπτει ότι πέθαναν εκεί και μικροί σε ηλικία. Για παράδειγμα, ο Δημήτριος Μπούτσλερ (είχε αλλάξει το επώνυμό του) από τη Σάμο πέθανε το Νοέμβριο του 1861 σε ηλικία 36 ετών, ο Γιώργος Κυριαζής επίσης από τη Σάμο πέθανε ένα μήνα αργότερα σε ηλικία 37 ετών. Ο Αλέξανδρος Αραβαντινός από τη Κεφαλλονιά πέθανε το 1863 σε ηλικία 30 ετών. Και πάει λέγοντας?".
Για την ιστορία να αναφέρουμε πως οι πρώτοι, ιστορικά καταγραμμένοι, Έλληνες που πάτησαν το πόδι τους στην Αυστραλία ήσαν 7 ναυτικοί, τους οποίους οι Άγγλοι είχαν κατηγορήσει και καταδικάσει για "πειρατεία". Την υπόθεση της άφιξης, έστω και αναγκαστικής, αυτών των Ελλήνων στην Αυστραλία την έχει ερευνήσει διεξοδικά - όπως και τη γενικότερη ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης στην ήπειρο αυτή - ο Χιουγκ Γκιλχριστ, ο οποίος υπήρξε πρέσβης της Αυστραλίας στην Ελλάδα για αρκετά χρόνια και ο οποίος επί δεκαετίες εργάστηκε μεθοδικά πάνω στο αντικείμενο αυτό, δίνοντάς συνταρακτικές και αποκαλυπτικές πτυχές του ζητήματος.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Χιουγκ Γκιλχριστ, τον Ιούλιο του 1827 - κατά τη διάρκεια του αγώνα των Ελλήνων κατά των Οθωμανών- στο Λιβυκό Πέλαγος, το υδραίικο σκάφος "Ηρακλής", με εννεαμελές πλήρωμα, σταματά το αγγλικό πλοίο "Alceste" - που κατευθύνεται στην Αλεξάνδρεια - απ' όπου αφαιρεί μέρος του φορτίου του. Κοντά στην Κρήτη, όμως, το "Ηρακλής" καταδιώχτηκε από άλλο αγγλικό, αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε στη Μάλτα, που τότε ήταν υπό αγγλική κυριαρχία. Εκεί το πλήρωμα παραπέμφθηκε σε δικαστήριο, του οποίου πρόεδρος ήταν ο γνωστός Ναύαρχος Κόρδιγκτον. Στη δίκη αυτή οι Έλληνες ναυτικοί υποστήριξαν ότι επιτέθηκαν στο "Alceste", επειδή μετέφερε εφόδια για τους Τούρκους που ήσαν εχθροί τους. Τελικά, οι 7 από το πλήρωμα καταδικάστηκαν σε θάνατο και οι 2 αθωώθηκαν. Ακολούθησαν έντονες παρασκηνιακές διαδικασίες αμφισβήτησης του αποτελέσματος της δίκης και παρέμβαση του Κουντουριώτη στο Λονδίνο και έτσι οι θανατικές ποινές μετατράπηκαν σε ποινές εξορίας στην Αυστραλία. Έτσι, οι Έλληνες κατάδικοι πλέον, Γεώργιος Βασιλάκης, Γκίκας Βούλγαρης, Γεώργιος Λαρίτσος, Αντώνης Μανόλης, Δαμιανός Νίνης, Νικόλαος Παπανδρέας και Κωνσταντίνος Στρομπόλης, έφτασαν στο Σίδνεϊ στις 28 Αυγούστου 1829. Έπειτα από διπλωματικές και άλλες κυβερνητικές ενέργειες, πήραν χάρη το 1834 και οι πέντε από αυτούς επέστρεψαν στην Ελλάδα, εκτός των Γκίκα Βούλγαρη και Αντώνη Μανόλη που έμειναν στην Αυστραλία ως ελεύθεροι άποικοι. Δεν αποκλείεται, βέβαια, να είχαν αφιχθεί στην Αυστραλία άλλοι Έλληνες νωρίτερα από αυτούς τους επτά, από το 1818 ή νωρίτερα το 1802. Κι αυτό γιατί είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι εκείνη την εποχή σε όλα σχεδόν τα λιμάνια της Μεσογείου υπήρχαν σημαντικές ελληνικές παροικίες και αρκετοί Έλληνες εργάζονταν στα πληρώματα διαφόρων πλοίων, συμπεριλαμβανομένων και αγγλικών. Είναι πιθανό, λοιπόν, κάποιοι να αφίχθηκαν στην Αυστραλία και να έμειναν για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα.
ΑΠΕ - ΜΠΕ

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ:Ἠλεκτρονικὸ δημοψήφισμα γιὰ τὴ σχολὴ τῆς Χάλκης, τοῦ CNN Türk

Πέμπτη, 2 Ιούλιος 2009
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ:Ἠλεκτρονικὸ δημοψήφισμα γιὰ τὴ σχολὴ τῆς Χάλκης, τοῦ CNN Türk

Αυτή την ώρα διεξἀγεται στὴν ἱστοσελίδα τοῦ CNN Türk ἠλεκτρονικὸ δημοψήφισμα μὲ θέμα τὴν ἐπαναλειτουργία τῆς θεολογικῆς σχολῆς τῆς Χάλκης. Ἂν ἐπιθυμεῖτε νὰ ἐπαναλειτουργήσει ἢ ἐν πάσῃ περιπτώσει δὲν μπορεῖτε νὰ καταλάβεται γιατί πρέπει νὰ παραμείνει κλειστή, ψηφίστε ΕΔΩ http://www.cnnturk.com/2009/turkiye/06/28/heybeliada.ruhban.okulu.aciliyor.mu/532826.0/index.html , στὴ δεξιὰ στήλη περίπου στὸ μέσον τῆς σελίδας. Γιὰ ὅσους δὲν γνωρίζετε γρὺ τουρκικά, ἡ δημοσκόπηση βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ γράφει μὲ μεγάλα γράμματα "Anket" μὲ ἐρώτημα "Sizce Heybeliada Ruhban Okulu acilmali mi?" καὶ τὸ "ναί" εἶναι τὸ EVET. Μέχρι στιγμῆς οἱ ψηφίσαντες δηλώνουν ὅτι ὄχι, πιστεύουν πὼς εἶναι σωστὸ ἡ σχολὴ νὰ παραμείνει κλειστή!Η δημοσκόπηση δὲν θὰ διαρκέσει ἐπ' ἄπειρον! Προωθείστε ΟΛΟΙ αυτό το μήνυμα και προτρέψτε στην ψηφοφορία Όλο τον Ελληνισμό!
Εστάλη από http://www.greekamericannewsagency.com/
Αναρτήθηκε από ..(Λ).. στις 2:01:00 πμ

EA: The Return of Classical Greek Terrorism

July 1, 2009

By Fred Burton and Ben West

Greek anti-terrorism police officer Nektarios Savas was shot and killed June 17 while guarding a state witness in an Athens neighborhood. Savas was parked in an unmarked vehicle outside the residence of Sofia Kyriakidou, the wife and key witness in the trial of Angeletos Kanas, a convicted member of a defunct Greek militant group.
At 6:20 a.m., shortly after sunrise in Athens, Savas had just gotten coffee and was settling in for his shift when two gunmen approached his vehicle and fired 24 rounds into it, hitting him 18 times and wounding him fatally. The assassins then sped away on motorcycles driven by two other accomplices. Savas was never able to draw his weapon.
Although the witness Savas was protecting was in the house at the time of the shooting, the gunmen do not appear to have made any attempt to harm her.
Two groups claimed responsibility for the murder, “Revolutionary Sect” and “Rebel Sect,” but groups using slight variations of these names have claimed responsibility for dozens of attacks so far this year. It is very common for militant groups to claim responsibility for attacks using different names to confuse their pursuers. We believe the group behind most of the recent attacks is “Revolutionary Struggle” (EA).
EA (its initials in Greek) is thought to be a spinoff from the Greek terrorist group November 17 (N-17) and has been operational since at least October 2003. It shares a similar ideology with N-17, which rejected democracy, capitalism and outside influence in Greece — especially from the United States. EA rejects EU policies in Greece that it claims hurt the working class. EA was very vocal in the run-up to the 2004 Olympics in Athens, carrying out attacks against businesses and the police to protest the high levels of security in the country and the high price tag that came with hosting the games.
The murder of Savas and other recent attacks by EA demonstrate that the group is becoming increasingly brazen and aggressive, and comparisons between EA and N-17 reach beyond ideology. EA has used tactics and attacked a target set very much like those of N-17. It is quite possible, then, that we will see EA expand its actions to include attacks similar to those carried out by N-17, which, throughout its long operational history, assassinated not only police officers but also diplomats and industrialists by using small arms at close range.
Terrorism in Greece
Periodic attacks by anarchists and left-wing militant groups in Greece date back to 1975, when the emerging N-17 shot and killed CIA Station Chief Richard Welch in Athens. In 2009, however, militant attacks have become more frequent and lethal. There have been 16 attacks so far in 2009, compared to 10 in 2008 and 4 in 2007, and Savas was the first casualty linked to EA or similar groups since 2004.
He was not the first police officer to have been targeted in recent years. On Jan. 5, 2009, during protests in Athens following the police shooting of a 15-year-old boy in December 2008, gunmen shot and seriously wounded a policeman standing watch outside the Culture Ministry building (EA claimed responsibility). Then on February 3, three gunmen on motorcycles fired on and threw grenades at a police station in an Athens suburb (claimed the next day by a group calling itself the “Sect of Revolutionaries”). And in December 2004, a policeman was shot and killed while guarding a British diplomat by a man believed to be linked to EA.
In its early stages, EA typically avoided lethal attacks. The group would place warning calls before detonating an improvised explosive device (IED) and conduct attacks at night when the chances of collateral damage were lower. Their attacks were more the acts of vandals than terrorists. However, in recent years EA has increased its level of violence and has staged attacks that are clearly intended to kill. Due to this escalation, EA has begun to look more like N-17, and its recent attacks appear to be borrowing from N-17’s playbook.
Shared Tactics
N-17 was comprised of a small group of dedicated militants who, over a period of 25 years in the 1970s, ’80s and ’90s, were responsible for assassinating 22 people before being taken down by Greek authorities in June 2002 (the break came when an N-17 member was wounded while attempting to plant an IED). N-17 targeted Greek political offices, police and military installations and vehicles, tax offices and facilities of foreign multinational corporations (MNCs). For targeted assassinations, it employed simple attacks with firearms — a single .45-caliber automatic pistol was linked by ballistics to five different attacks over a 20-year period. But N-17 also used anti-tank rockets (acquired in a raid on an army camp in 1989) and IEDs, which were involved in its attack against the U.S. Embassy in Athens in 1996 and in its 1988 assassination of U.S. Navy Capt. William Nordeen.
But N-17’s most lethal tactic was the small-arms attack against foreign diplomats and Greek businessmen as they were entering or exiting their vehicles or as they were stopped in traffic. Its first attack, against Welch, the CIA station chief, occurred outside his home as he was coming back from a Christmas party. In 1983, the head of the U.S. military aid group in Greece, Navy Capt. George Tsantes, was shot and killed while in his vehicle at a traffic light. Greek industrialist Dimitris Angelopoulos was shot outside his home as he was entering his vehicle in April 1986. A number of other cases followed the same script, all the way through to 2000, when British defense attache Brig. Stephen Saunders was shot and killed on his morning commute to the British Embassy by two gunmen on a motorcycle, a get-away vehicle that appears to be as popular with EA as it was with N-17.
It is telling that when EA decided to kill officer Savas it opted for the same tactics as its predecessor used: gunmen on motorcycles striking vehicle-borne targets who were following routine schedules. Such attacks adhere to a tried-and-true formula that, while not as dramatic as IEDs and rocket attacks, is very straightforward and embodies a simple, brutal elegance.
Shared Target Set
EA appears to have adopted N-17’s target set as well as its tactics. EA and related groups routinely target foreign MNC facilities such as car dealerships and banks, along with security installations and political offices (such as those of Greece’s leading party, New Democracy, attacked in July 2007). But EA also has a taste, as did N-17, for going after foreign diplomatic targets. In January 2007, EA fired an anti-tank rocket at the U.S. Embassy in Athens, damaging an outside wall. In 2007 and 2008, militants possibly linked to EA detonated a series of improvised incendiary devices made with camping gas canisters under vehicles belonging to Saudi, Turkish, Philippine Italian and Bosnian diplomats. The attacks typically destroyed the cars but caused no physical harm to anyone.
While targeting parked diplomatic vehicles with improvised incendiary devices at night posed a minimal threat to people, it did demonstrate that the perpetrators possessed skills that could be employed to more lethal effect. Even low-level attacks like those on the diplomatic cars showed that militants could follow the basic terrorism attack cycle and conduct preoperational surveillance to determine where the cars were parked at night. Then they were able to plan their attacks, acquire the necessary materials, construct their devices and plant them without detection. And if an attacker can determine where a diplomat parks his or her car at night and plan an operation around that, it is not a very large leap to shoot a diplomat walking to a car or sitting inside a car in traffic. Of course, simply identifying a vehicle with diplomatic plates does not automatically mean that the owner is a high-level diplomat. In order to identify a high-value target (HVT) such as a CIA station chief or military attache, additional intelligence would have to be collected.
To justify its increasing aggressiveness, EA has used accusations of police brutality stemming from the December 2008 shooting of a youth, but another underlying factor that has led to public unrest in Greece is the global economic crisis, which in Europe is widely blamed on foreign companies and governments. EA and like-minded groups have made it clear that international banks and investment houses are in their crosshairs, as seen in the attempted Feb. 18 IED attack on a Citibank branch in Athens and a successful attack on a Citibank branch the next month. Just as the attack against the U.S. Embassy and diplomatic vehicles demonstrated that foreign diplomats are in EA’s target set, these bank attacks demonstrate that financial executives also could be targeted.
Protecting Against the Threat
No government has the resources to protect everything, and the Greek government is no exception. EA has many targets, which means that Athens cannot possibly protect every foreign diplomat, Greek industrialist and foreign businessman in the country. Because of this, individuals in this target set must begin to practice good personal security habits and increased situational awareness. Special attention should be paid to possible surveillants on motorcycles (especially those wearing helmets that obscure the entire face). N-17 shot several victims from motorcycles as the victims were sitting in their cars in Athens traffic. Assailants would pull up from behind the driver’s window and fire from close range. Potential EA targets should pay close attention to motorcycles approaching them from the rear as they are stopped in traffic.
Likewise, companies and governments with people on the ground in Greece should conduct their own proactive security measures to prevent falling victim to an attack. One of the most obvious measures is to institute a countersurveillance (CS) program, since any attack would be preceded by preoperational surveillance of the target. Employing a countersurveillance team will help identify potential surveillants around sensitive targets (such as private residences, offices or commonly used routes) and increase the likelihood of thwarting an attack while it is still in the planning stage. (Such efforts might also produce information that would help the Greek government identify EA operatives.) However, even if a CS operation is not successful at identifying specific operatives, it could, at the very least, make it harder for militants to attack a certain target and encourage them to move on to something less challenging.
With attacks escalating in Greece, a militant group apparently taking its cues from N-17, and an economic crisis stirring up social unrest, the level of risk in Greece — especially Athens — is very high. Practicing appropriate security measures will help ensure the safety of HVTs and prevent them from becoming the next media story.
Postscript for Security Pros
The June 17 Savas killing holds a strong lesson for anyone working alone to protect a potential target. This is not as uncommon as it might seem: There are many executive protection teams around the world in both government and private industry that rely on a single officer or agent working to keep a principal safe. And it is not at all uncommon for a lone agent, like Savas, to work long hours posted in front of the principal’s home.
During such an operation, it is extremely difficult to remain alert — especially after standing a post for weeks or months without anything happening. It becomes a full-time job merely to remain alert during an entire shift and it is very easy for complacency to set in. This danger is amplified in the age of iPhones, PDAs and laptop computers, devices that make it very easy to become distracted. But lack of situational awareness can be very deadly, even for trained security personnel.
Stratfor Global Intelligence

Εκτενές ρεπορτάζ των New York Times για τον ελληνικής καταγωγής νέο διοικητή του ευρωπαϊκού τμήματος του ΝΑΤΟ James Stavridis

1η Ιουλίου 2009


Εκτενές ρεπορτάζ για τον ελληνικής καταγωγής νέο Διοικητή του ευρωπαϊκού τμήματος του ΝΑΤΟ και υπεύθυνου των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη κ. James Stavridis, ο οποίος αναλαμβάνει τα νέα του καθήκοντά του σήμερα, δημοσιεύουν οι «New York Times».
Στο δημοσίευμα γίνονται αναφορές στο βιογραφικό του κ. Stavridis, στη γλωσσομάθειά του, στις σπουδές του και στα πόστα στα οποία έχει υπηρετήσει καθώς και στη συνεργασία του με το Διοικητή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για το Αφγανιστάν, Στρατηγό Stanley McChrystal.
Ο κ. Stavridis μαζί με τον κ. McChrystal, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, θα υλοποιήσει τη νέα στρατηγική, η οποία αποτελεί ύψιστης σημασίας- για την κυβέρνηση Ομπάμα- πρωτοβουλία για την εθνική ασφάλεια.
Επιπλέον, σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Ναύαρχος Stavridis ανέφερε ότι οι προτεραιότητες για το Αφγανιστάν θα περιλαμβάνουν «την από κοινού εργασία με συμμάχους και φίλους για την πραγματοποίηση επιχειρήσεων, με στόχο να τεθεί στο επίκεντρο η προστασία του λαού του Αφγανιστάν».
Παράλληλα, ο κ. Stavridis τόνισε ότι θα ξεκινήσει άμεσα να εργάζεται για την αύξηση του αριθμού των ομάδων εκπαίδευσης που στέλνουν τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ για την ενίσχυση του στρατού και της αστυνομίας του Αφγανιστάν, γεγονός που αποτελεί συστατικό κομμάτι της στρατηγικής της κυβέρνησης Ομπάμα.
Επίσης, τονίζεται πως ο Ναύαρχος Stavridis ανέφερε ότι η μείωση των περιορισμών που θέτουν ορισμένες σύμμαχες κυβερνήσεις στα στρατεύματά τους παραμένει στόχος, ενώ πρόσθεσε ότι «χρειάζεται να σκεπτόμαστε να ζητάμε από τους Συμμάχους μας ό,τι είναι πρόθυμοι να πράξουν και να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν μέρη στα οποία απλά δεν μπορούν να πάνε».
Επιπλέον, ανέφερε ότι η υποστήριξη του ΝΑΤΟ στον πόλεμο του Αφγανιστάν περιλαμβάνει, συνολικά, το οικονομικό, το στρατιωτικό αλλά και το πολιτικό τμήμα.
Τέλος, ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι η καταγωγή του Stavridis αφήνει το ενδεχόμενο να εννοηθεί ότι είναι κατάλληλος για τις περίπλοκες και συχνά αντικρουόμενες, γεωγραφικά εθνικές προτεραιότητες καθώς ο παππούς του ήταν Έλληνας, ο οποίος γεννήθηκε στην Τουρκία, ιστορική αντίπαλο της Ελλάδας, και μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1910, ενώ ο Stavridis γεννήθηκε το 1955 στο West Palm Beach της Florida, από στρατιωτική οικογένεια, και τα παιδικά του χρόνια έζησε στην Ελλάδα, όσο ο πατέρας του υπηρετούσε ως στέλεχος του Ναυτικού των ΗΠΑ, στην αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα.
ΑΠΕ - ΜΠΕ

Macedonian names and makeDonski pseudo-linguistics: The case of the name Darron

Acephalous Asclipios from the ancient town Morrylos of Kristonia -Central Macedonia (Museum of Thessaloniki)

by Miltiades Elia Bolaris

Balkan Illusion - phantasia archaica:"Daron. This is a name for the ancient Macedonian god of healing. Its etymology is known, and it means "he that gives health." This means that the name of this god contains the Macedonian noun "dar" (a gift). The names Darun, Dare, Dara and others are present in todays' Macedonian onomasticon." From: "Similarities between ancient Macedonian and today's' Macedonian Culture (Linguistics and Onomastics)" by Aleksandar Donski, celebrity "historian"-propagandist from FYROM.Darron / ΔάρρωνDoron / Δωρον in Greek means gift. Dora Theon/ Δωρα Θεων means gifts of the Gods. Several names derive from this expression: Theodoros / Θεοδωρος (God's gift) and Theodora/ Θεοδωρα (God's gift,in the female form), Dorotheos /Δωροθεος and Dorothea/ Δωροθεα (both meaning: gift of God), but also Diodoros/ Διοδωρος (gift of Zeus) Apollodoros/ Απολλοδωρος (gift of Apollon), Artemidoros/ Αρτεμιδωρος (gift of Artemis), and several others, including Herodotos/ Ηροδοτος (given by Hera, a gift of Hera).

). The same word for gift exists in the Thracian language, which is distantly related to Greek through the common linguistic Indo-European relationship. In Thracian we have the formation of the names: Bendidōra and Bendidōros, (gift of -Goddess- Bendis). While the Slavs came into the Balkans a thousand years after Philip and Alexander, and they have no relation to the ancient Macedonians, despite the modern Nationalists counter-geographic and anti-historical claims, the languages are all all branches of the Indo-European tree. The word Dar/-dar/dar-/där/дар/gift, to give and also dan/дан, are derived from the OCS (Old Church Slavonic) *darъ, and they have produced some well used Slavic names such as Božidar/Божидар/Bojidar/Bozhidar/God's gift, and Bogdan/Bohdan/Богдан/given by God. The Slavic words *darъ/dar/gift, to give and dan/дан/gift are cognates of the Latin Dare/to give and of the Greek doron/δώρον/gift. The words "donor" and the verb "to donate" are similarly modern English cognates of all the words mentioned above.We will prove as we continue with this paper that the Macedonian name Darron/Δάρρων is not a "divine gift"-derived name: it has a completely different etymology and of course it has no -and could never have any- relationship to the proto-Slavic *darъ. It is obvious to anyone with even elementary knowledge of ancient Macedonian history and medieval Slavic history that these two people had never met in History since at the 4th cBC the Macedonians were in Northern Greece and the proto-Slavs in Northern Ukraine. Therefore, nobody serious would ever try to raise such an un-historical claim, unless he was guided by extreme nationalistic motives, which is of course not out of the ordinary for the Balkans. A modern Slavomacedonian from Skopje has as much claim to the ancient Macedonian legacy of Aristotle and Alexander, as a Peruvian Latin American, a descendant of the Incas has to the legacy of the Romans. But, to the Peruvian's defense, he at least speaks a Latin-derived language, Spanish, while the man in Skopje does not even speak the language of Aristotle and Alexander, Greek. Some claims lead to a dead alley.It has been assumed (Achileas Samothrakes, Thrakikon Lexikon, http://distance.eled.duth.gr/lex/pages/show.php?limid=13295 ) that Darron is related to, or possibly even is the same deity as Darzalas, a Thracian God, known to us mostly from the Black Sea Greek city of Odessos/ Οδησσος (not the Odessa built by Catherine the Great in Russia/Ukraine, but the original ancient Greek Odessa, in today's Bulgaria, now called Varna). The Greeks of Odessos accepted the Thracian God Darzalas/ Δαρζάλας, also known as Derzelates/ Δερζελάτης and Derxelates/ Δερξελάτης and incorporated him into their pantheon as their own deity and called him Derdelaxes Theos Megas/ Δερξελάτης Θεος Μεγας/ Derdelaxes Great God. An inscription on a carving from Moesia speaks of a thanks giving to lord Darzalas by a parliamentarian (vouleutes):IGBulg II 768Thrace and Moesia Inferiorκ]υρίῳ Δαρζαλᾳ̣ Τ̣ούρβωνβου(λευτὴς) ∙ εὐχαριστήριν ἀνέ-to lord Darzalas, a vouleutes (elected official) of the Tourboi(dedicated) this thanks giving offering Like most deities everywhere, Darzalas too has some characteristics of a healing God. Though he definitely has some healing and chthonian (earthy, subterranean) attributes, when we look at his depictions, in coins or marble carvings, we always see him holding a cornucopia, a symbol of land fertility, wealth and plenty. He has been addressed as Θεος Μεγας/Theos Megas, a Great God, which of course makes him much more than simply a specialized minor deity. In some more unusual depictions, he is also shown as a Thracian Hero, the Thracian horseman, cornucopia in hand, where we would expect the Thracian hero to he brandishing a spear, attaching the boar, symbol of agricultural destruction.On a coin from the Roman empire, we see Darzalas the Great God in a depiction almost identical to the Greco-Egyptian god Serapis with a kalathos/καλαθος (basket) headgear on his head. Most interestingly, the place to his right is taken by Tyche/Τυχη/Fortune, goddess of good fortune and luck, holding Darzalas' (and Serapis') trademark, the cornucopia. Darzalas, in other words, being a Great God/Theos Megas, has taken over more and more attributes, but he is primarily identified with plenty, wealth, fertility and fortune, in a typical for that era mix of Greek, Thracian and Egyptian religious syncretism.On an Odessan commemorative coin of the Roman times, we read the imperial name "Augustus Antoninus Gordianus" written in Greek. The emperor is to the left facing a Serapis looking Darzalas with kalathos on his head and cornucopia next to him. On the reverse side we have a basket of plenty with the inscription Darzaleia/ Δαρζαλεια, a reference to the annual festival games in honor of the Great God Darzalas.Given the above, a direct connection between Darron and Darzalas, despite the phonetic similarity, seems very sketchy at best, if not outright improbable.Looking into the Thracian onomastics we do find some Thracian names starting with Dar- / Δαρ-. On an inscription from Moesia Inferior, we read the name: Daros / Δαρος:IGBulg III,1 1108Thrace and Moesia InferiorἭρωι] Ζ̣υδεηνῳ Δαρος— — — — —]τραλεοςto Hero Zydeenos Darosson of ..........tralisIn far away Egypt where a sizable Hellenized Thracian community has been documented during the Hellenistic period of the Ptolemaic dynasty, we find the Hellenised Thracian name Darsideus / Δαρσίδευς.Egypt, Nubia and CyrenaïcaSB 1:2162Egypt and NubiaΔαρσίδευς Ἀγριανίου.Darsideus son of AgrianiosIn the 5th century BC Herodotus speaks of a Thracian tribe between Strymon and Nestos, called Dersaeoi / Δερσαι̂οι:ταύτας μεν δη τας πόλιας τας παραθαλασσίας τε καὶ Ελληνιδας ἐξ εὐωνύμου χειρος απέργων παρεξήιε: εθνεα δε Θρηίκων δι' ων της χώρης οδον ἐποιέετο τοσάδε, Παιτοι Κίκονες Βίστονες Σαπαιοι Δερσαιοι ̓ Ηδωνοι Σατραι. τούτων οἱ μεν παρα θάλασσαν κατοικημένοι εν τη̂σι νηυσι ειποντο: οἱ δε αὐτων την μεσόγαιαν οἰκέοντες καταλεχθέντες τε υπ' εμευ, πλην Σατρέων, οἱ αλλοι πάντες πεζη αναγκαζόμενοι ειποντο.Xerxes marched past these Greek cities of the coast, keeping them on his left. The Thracian tribes through whose lands he journeyed were the Paetoi, Cicones, Bistones, Sapaeoi, Dersaeoi/Δερσαίοι, Edonoi, and Satrae. Of these, the ones who dwelt by the sea followed his army on shipboard; the ones living inland, whose names I have recorded, were forced to join with his land army, all of them except the Satrae.Ηροδοτου Ιστοριαι ζ' 110/Herodotus vii 110 (transl. A. D. Godley)We also have coins called Derronikon / Δερρωνικον from a tribe in a land close to the Bisaltai / Βισαλται called Derrones Δερρονες, though a high probability exists that they are the same tribe as the Dersaioi.To the ones who claim that that Darron owes his name to this Thracian tribe's ethnic name, George Chatzidakis (Γεώργιος Χατζηδακης, 1848-1941, Η γλώσσα των Μακεδόνων), the father of Greek linguistics, gives a very convincing argument: A God was always given a name based on his attributes Zeus Xenios/Ζευς Ξενιος/Zeus protector of the foreigners, Apollon Argyrotoxos/Απολλων Αργυροτοξος/Apollon with the silver bow, Artemis Agrotera / Αρτεμις Αγροτερα/Artemis of the fields, Athena Παρθενος/Αθηνα Παρθενος/Athena the virgin. Alternatively they would get a name of a place Zeus Dodonaios/Ζευς Δοδωναιος Apollon Delios/Απολλων Δηλιος/Apollon of Delos, Artemis Ephesia/Αρτεμις Εφεσια/Artemis of Ephesos, etc. We never see a deity being called a national name, something like Apollon Trivalos (of the Tribaloi) or Zeus Odomantos (of the Odomantes) or Athena Illyria of the Illyrians): It simply never happened. Looking for the meaning of Dar- in the Thracian language, we are surprised to find out that this is one of the very few Thracian words that has been deciphered in this extinct language with fairly solid accuracy. In "The Language of the Thracians", Bulgarian linguist Ivan Duridanov gives us a very convincing explanation:"Dársioi (Hekataios in Steph. Byz.), Dersáioi (Hdt., Thuk.), the neighbours of the Spaei and Edoni in Aegean Thracia. The name is related to the Old-Pruss. personal names Dersko, Dirse, the Lith. place name Darsikikáimas, which are explained from the Old-Pruss. dyrsos gyntos ´able, brave men´, similar to the Old-Ind. dhrsnú- ´brave, audacious, bold´, the Avest. dar vyu- ´brave, strong´, the Greek thrasys ´brave´, the Goth. ga-dars ´to dare´. The Thracian Darsioi, Dersaioi originated form the IE *dhorso- (resp. *dherso-)."Under his Thracian vocabulary we read: "darsas (dersas) ´brave, courageous´ [Old-Pruss. dyrsos (pl.) ´able, brave´, Avest. dar yu- ´brave, strong´]."This can explain why we find personal masculine names with such a positive personal attribute, especially in such a warrior society which the Thracians were. And we can see why a belligerent tribe would want to call itself Dársioi, "the brave ones".For the Macedonians, on the other hand, one of their most beloved Gods, along with Dionyssos, heracles, Apollon and Artemis was Aclepios/Ἀσκληπιός, the one whom the Romans later adopted under the name Aesculapius. Asclepios was originally, most probably, a deified hero. His beginnings are royal and very humble at the same time. He is the son of Koronis/Κορωνίς, a princess from Trike/ Τρικη (today's Trikala / Tρικαλα), in Thessaly/Θεσσαλια, and Apollo Smintheus/Απολλων Σμινθευς (god [destroyer] of mice). Korinis gave birth to him in the land of the Epidaurians and the greatest of all Asclepeia/Ἀσκληπεία sanctuaries was established there. Let us follow the story in Pausanias:"[4] οτε δε παρεγένετο ες Πελοπόννησον, ειπετο η θυγάτηρ αυτω, λεληθυια ετι τον πατέρα οτι εξ Απόλλωνος ειχεν εν γαστρί. ως δε εν τη γη τη Επιδαυρίων ετεκεν, εκτίθησι τον παι̂δα ἐς το ορος τουτο ο δη Τίτθιον ονομάζουσιν εφ' μων, τηνικαυτα δε εκαλειτο Μύρτιον: εκκειμένῳ δε εδίδου μέν οι γάλα μία των περι το ορος ποιμαινομένων αιγων, εφύλασσε δε ο κύων ο του αιπολίου φρουρός. [5] Αρεσνας δε--ονομα γαρ τω ποιμένι τουτο ην--ως τον αριθμον ουχ ευρισκεν ομολογουντα των αιγων και ο κύων αμα απεστάτει της ποίμνης, ουτω τον Αρεσθάναν ες παν φασιν αφικνεισθαι ζητήσεως, ευρόντα δε επιθυμησαι τον παιδα ανελέσθαι: και ως εγγυς εγινετο, αστραπην ιδειν εκλαμψασαν απο του παιδος, νομισαντα δε ειναι θειον τι, ωσπερ ην, αποτραπεσθαι. ο δε αυτικα επι γην και θαλασσαν πασαν ηγγελλετο τα τε αλλα οποσα βουλοιτο ευρισκειν επι τοις καμνουσι και οτι ανιστησι τεθνεωτας. [6] λέγεται δε και αλλος επ' αυτω λογος, Κορωνιδα κυουσαν Ασκληπιον Ισχυι τω Ελατου συγγενεσθαι, και την μεν αποθανειν υπο Αρτεμιδος αμυνομενης της ες τον Απολλωνα υβρεως, εξημμενης δε ήδη της πυρας αρπασαι λεγεται τον παιδα Ερμης απο της φλογος.""[2.26.4] When he went to the Peloponnesus, he was accompanied by his daughter, who all along had kept hidden from her father that she was with child by Apollo. In the country of the Epidaurians she bore a son, and exposed him on the mountain called Nipple at the present day, but then named Myrtium. As the child lay exposed he was given milk by one of the goats that pastured about the mountain, and was guarded by the watch-dog of the herd. And when Aresthanas (for this was the herdsman's name) [2.26.5] discovered that the tale of the goats was not full, and that the watch-dog also was absent from the herd, he left, they say, no stone unturned, and on finding the child desired to take him up. As he drew near he saw lightning that flashed from the child, and, thinking that it was something divine, as in fact it was, he turned away. Presently it was reported over every land and sea that Asclepius was discovering everything he wished to heal the sick, and that he was raising dead men to life. [2.26.6] There is also another tradition concerning him. Coronis, they say, when with child with Asclepius, had intercourse with Ischys, son of Elatus. She was killed by Artemis to punish her for the insult done to Apollo, but when the pyre was already lighted Hermes is said to have snatched the child from the flames.Παυσανιας, Περιηγησεις, Αργολις, 26.4-6 / Pausanias, Bοοκ 2 ARGOLIS 26.4-6We see a connection with herds and herding dogs, and the dog is indeed almost as much part of his worship as the snake. Sacred dogs were used to lick the wounds of patients who came to the Asclepeia for curing. The dog was also used in cathartic rituals to cleanse the Macedonian army. A dog was split in half and the army had to march through the two hanging separate parts of the sacrificed dog's body.The snake is both a chthonian/χθονιον (subterranean, of the earth) symbol, as well as a symbol of birth and resurrection. Snakes change their outer skin annually, shedding their old skin after winter, and this did not escape the notice of the farmer who saw in this a symbolism of immortality, a rebirth out of its old shelf, something of the same cycle as in his own agricultural experience: nature rarely dies with finality, it only rests in winter only to reappear forceful and invigorated and full of youth in the spring.But there is another aspect of the snake, that of a mice destroyer. Snake and mouse live in the ground, yet one is destructive to agriculture while the other by default an ally of the farmer, eating the destructive forces of his field.Asclepios is the son of Apollo and one of the most primitive attributes of the sun god is being Apollon Smintheus / Απολλων Σμινθευς the "mice exterminating" Apollo.The first mention of Apollo Smintheusis found in Homer's Ilias I, 39. The beginning of the Ilias describes how Apollo strikes the Argives with a plague because Agamemnon has raped Chrysis, the daughter of Apollo's priest Chryses, and has thus humiliated his priest.ωDς εφατ, εδεισεν δ' ο γέρων και ἐπείθετο μύθῳ:βη δ' ἀκέων παρὰ θι̂να πολυφλοίσβοιο θαλάσσηςπολλὰ δ' ἔπειτ' ἀπάνευθε κιὼν ἠρα̂θ' ὃ γεραιὸς̓Απόλλωνι ἄνακτι, τὸν ἠύ̈κομος τέκε Λητώ:κλυ̂θί μευ ἀργυρότοξ', ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκαςΚίλλάν τε ζαθέην Τενέδοιο τε ἰ̂φι ἀνάσσεις,Σμινθευ ̂ ε ἴ ποτε τοι χαρίεντ' ἐπι νηὸν ἔρεψαἢ εἰ δή ποτέ τοι κατὰ πίονα μηρί' ἔκηαταύρων ἠδ αἰγω̂ν, τὸ δέ μοι κρήηνον ἐέλδωρ:τίσειαν Δαναοὶ ἐμὰ δάκρυα σοι̂σι βέλεσσιν.ὣς ἔφατ' εὐχόμενος, του δ' ἔκλυε Φοι̂βος Απόλλων,βη̂ δὲ κατ' Οὐλύμποιο καρήνων χωόμενος κη̂ρτόξ' ὤμοισιν ἔχων ἀμφηρεφέα τε φαρέτρην:ἔκλαγξαν δ' ἄρ' ὀϊστοὶ ἐπ' ὤμων χωομένοιο,αὐτου κινηθέντος: ὃ δ' ἤϊε νυκτὶ ἐοικώς.ἕζετ' ἔπειτ' ἀπάνευθε νεω̂ν μετὰ δ' ἰὸν ἕηκε:δεινὴ δὲ κλαγγὴ γένετ' ἀργυρέοιο βιοι̂ο:Text Box: 50οὐρη̂ας μὲν πρω̂τον ἐπῴχετο καὶ κύνας ἀργούς,αὐτὰρ ἔπειτ' αὐτοι̂σι βέλος ἐχεπευκὲς ἐφιεὶςβάλλ': αἰεὶ δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί.ἐννη̂μαρ μὲν ἀνὰ στρατὸν ᾤχετο κη̂λα θεοι̂ο,τῃ̂ δεκάτῃ δ' ἀγορὴν δὲ καλέσσατο λαὸν Αχιλλεύς:Text Box: 55τῳ̂ γὰρ ἐπὶ φρεσὶ θη̂κε θεὰ λευκώλενος ̔́Ηρη:κήδετο γὰρ Δαναω̂ν, ὅτι ῥα θνήσκοντας ὁρα̂το.οἳ δ' ἐπεὶ οὐ̂ν ἤγερθεν ὁμηγερέες τε γένοντο,τοι̂σι δ' ἀνιστάμενος μετέφη πόδας ὠκὺς ̓Αχιλλεύς:Ατρεί̈δη νυ̂ν ἄμμε παλιμπλαγχθέντας ὀί̈ωἂψ ἀπονοστήσειν, εἴ κεν θάνατόν γε φύγοιμεν,εἰ δὴ ὁμου̂ πόλεμός τε δαμᾳ̂ καὶ λοιμὸ Αχαιούς:ἀλλ' ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ἢ ἱερη̂αἢ καὶ ὀνειροπόλον, καὶ γάρ τ' ὄναρ ἐκ Διός ἐστιν,ὅς κ' εἴποι ὅ τι τόσσον ἐχώσατο Φοι̂βος Απόλλων,Text Box: 65εἴτ' ἄρ' ὅ γ' εὐχωλη̂ς ἐπιμέμφεται ἠδ' ἑκατόμβηςαἴ κέν πως ἀρνω̂ν κνίσης αἰγω̂ν τε τελείωνβούλεται ἀντιάσας ἡμι̂ν ἀπὸλοιγὸν ἀμυ̂ναι.So he spoke, and the old man was seized with fear and obeyed his word. He went forth in silence along the shore of the loud-resounding sea, and earnestly then, when he had gone apart, the old man prayed [35] to the lord Apollo, whom fair-haired Leto bore: Hear me, god of the silver bow, who stand over Chryse and holy Cilla, and rule mightily over Tenedos, Sminthian god, if ever I roofed over a temple to your pleasing, or if ever I burned to you fat thigh-pieces of bulls and goats, [40] fulfill this prayer for me: let the Danaans pay for my tears by your arrows So he spoke in prayer, and Phoebus Apollo heard him. Down from the peaks of Olympus he strode, angered at heart, bearing on his shoulders his bow and covered quiver. [45] The arrows rattled on the shoulders of the angry god as he moved, and his coming was like the night. Then he sat down apart from the ships and let fly an arrow: terrible was the twang of the silver bow. The mules he assailed first and the swift dogs, [50] but then on the men themselves he let fly his stinging shafts, and struck; and constantly the pyres of the dead burned thick. For nine days the missiles of the god ranged among the host, but on the tenth Achilles called the people to assembly, for the goddess, white-armed Hera, had put it in his heart, [55] since she pitied the Danaeans, when she saw them dying. When they were assembled and gathered together, among them arose and spoke swift-footed Achilles: Son of Atreus, now I think we shall return home, beaten back again, should we even escape death, [60] if war and pestilence alike are to ravage the Achaeans. But come, let us ask some seer or priest, or some reader of dreams--for a dream too is from Zeus--who might say why Phoebus Apollo is so angry, whether he finds fault with a vow or a hecatomb; [65] in hope that he may accept the savour of lambs and unblemished goats, and be willing to ward off the pestilence from us. Ομηρου Ιλιας, Ραψωδια Α' 39-65 / Homer's Iliad, Rhapsody I, 33-65We see that Homer and his contemporaries were very much aware of the connection between mice and the outbreak of plague. Apollon Smintheus is the protector, against pestilence but he can cause it too, like any other avenging God, if you get on his wrong side. Apollon's healing nature was one of his most beloved attributes. The renowned temple of Apollon at Bassae was built by the Phigaleians for having saved their city from a devastating plague.Asclepios became a healer having learned the medicinal arts training next to the healer centaur Cheiron/Χειρων. He practiced medicine and healing going as far as resurrecting people from death.Being Apollon's son, Asclepios takes some of his father's attributes. One of the possible, yet not proven, etymologies of Asklepios is coming from Aspalax/Ασπαλαξ, the mole. If this is true, it would make him very much a chthonian God. He is in fact coming in mortal conflict with the greatest of the chthonian Gods, Pluto/Pluto/Πλουτων who is enraged that Asclepios is treading into his underground abode by resurrecting people who have died. Life can win over death, only as a repetition of well conforming resurrections, following precise cycles that define human experience. The father can live through the genes of the child he has begotten, and life continues in this way, but the father has to die. The parent plant lives through its own seed and it comes back in spring, as a new child-plant which in turn also dies in the summer, having given its fruits, its children, the seeds. Death is part of the cycle of life, in human life, in animal life and subsequently in animal herding, and also in agriculture. Life continues with the new, the invigorated, the young. Death is eventually unavoidable for the old and unproductive. Asclepios can only help so much, but he himself has been killed by Artemis, on orders of Zeus to appease Zeus' chthonian brother Pluton, the ultimate lord of the underworld, Hades.Not unlike Dionyssos, Asclepios' retinue included many male and female deities. His wife was Epione/Ηπιονη. Ηe had five daughters Akeso/Ακησω, Iaso/Ιασω, Panaceia/Πανακεια, Aglaeia/Αγλαεια, Hygeia/Υγεια, and three sons: Machaon/Μαχαων, Telesphoros/Τελεσφορος and Podalirios/Ποδαλιριος. But he also had various health related minor demons following him, like Eurostos/Eὐρωστος, Euamerion/Ευαμερἰων, Alexanor/Αλεξἀνωρ, Akesis/Ἀκεσις and Telesphoros/Τελεσφὀρος.His worship was truly wide spread, throuout the Greek world, and later on, the Roman world too. Asclepeia were the hospitals of the ancient world. The patients were instructed to sleep and to relate their dreams to a priest of Asclepios the next morning. The priest then prescribed the type of treatment that he thought would cure the patient, and that included a specific course of diet, rest, bathing, and cleansing inside and out with clean water. A course of exercise was prescribed once the patient was able to follow it. On special occasions surgery was performed and chiropractic readjustments were not out of the ordinary.Starting with the 5th century and especially after the 3rd century BC Asclepeia became wide spread and very popular. Philip II of Macedonia raised the priests of Asclepios into Eponymous Archons/Επωνυμος Αρχων in all the Macedonian cities. Most if not all Macedonian cities had an Asclepiad tribe/Aσκληπιας φυλη.Two inscriptions from Thessaloniki speak of the Asclepiad tribe:IG X,2 1 183, Macedonia : Mygdonia: Thessalonikeἀρετῆς ἕνεκενφυλὴ Ἀσκλη-πιάς.Honoring (his) virtueThe Asclepias tribe (dedicated)and:IG X,2 1 265, Macedonia : Mygdonia: Thessalonikeφυλὴ Ἀ[σ]κληπιά[ς].The Asclepias tribe Another inscription is from Heracleia Lyncestis. Heracleia Lyncestis/Ἠράκλεια Λυγκηστίς Happens to be the only major ancient Macedonian city that is now part of the Balkan republic that actively seeks to be recognized with and claims the name Macedonia. The inscription reads:IG X,2 2 112, Macedonia : Lynkestis: Herakleiaτῆς Ἀσκληπιάδος·Of the Asclepiad (tribe)Another inscription is from Heracleia reads:IG X,2 2 112Macedonia : Lynkestis: Herakleiaτῆς Ἀσκληπιάδος·of the Asclepiad (tribe)Incidentally, The best inbsciption is the one of which I took myself a photograph, in the ancient Greek theater of Heracleia: ΤΗΣ ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΟΣ ΦΥΛΗΣ/TES ASCLEPIADOS PHYLES/belonging to the Asclepiad tribeIt is written with 30cm high capital letters on the first rows of the theater, and it indicates the division of the theater seating into the four tribes of Heracleia. The ofher inscription are of the Heracleiad tribe and the Dionysian tribe. If my memory does not fail me, the fourth tribe was named after Artyemis, Artemisias Phyle.Two inscriptions from Thessaloniki speak of the Asclepiad tribe:IG X,2 1 183, Macedonia : Mygdonia: Thessalonikeἀρετῆς ἕνεκενφυλὴ Ἀσκλη-πιάς.Due to (his) virtueThe Asclepias tribe (dedicated)and:IG X,2 1 265Macedonia : Mygdonia: Thessalonikeφυλὴ Ἀ[σ]κληπιά[ς].Asclepias tribeIn the Macedonian city of Philippoi we find on an inscription proof of a great festival in honor of Asclepios:BCH 59 (1935) 140,41, Macedonia : Edonis: Philippoiτῶν μεγάλωνἈσκληπείων.of the GreatAsclepeiansThe city of Philippoi goes a step further and its city council actually votes for a decree to be sent to the Great Asclepeion of the island of Cos (where Hippocrates the famous doctor who established the scientific understanding of illnesses and put rules on the practice of medicine was from), respecting that sanctuary as a sacred asylum, essentially creating a fraternal bond between the two cities. Basileus / King Antigonos / Αντιγονος is actually mentioned as an overseer who accepts this decree by the city council of one of his cities:Meletemata 22, Epig. App. 36, Macedonia : Edonis: Philippoiἱερῶν· ὑπὲρ τῆς ἐκ Κῶ θεωρίας. γνώμη τῆς ἐκλησίας· ἐπειδὴ ἡ πόλις ἡ Κώιων κατὰτὰ πάτρια καὶ κατὰ τὴμ μαντείαν τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀσκληπιοῦ ἀπέσταλκεν ἀρχιθέωρον Ἀριστόλοχον Ζμένδρωνος καὶ θεωρὸν μετ´ αὐτοῦ Μακαρέα Ἀράτου ἐπαγγέλλοντας τήν τε θυσίαν τῶι Ἀσκληπιῶι καὶ τὴν ἐκεχειρίαν, οἵτινες ἐπελθόντες ἐπὶ τὴν ἐκλησίαν τὴν οἰκειότητα τὴν ὑπάρχουσαν τῆι πόλει τῆι Κώιωντὸ ἱερὸν ἄσυλον εἶναι, ἀγαθῆι τύχηι δεδόχθαι τῆι ἐκλησίαι δέχεσθαι τὴμ πόλιντήν τε ἐπαγγελίαν τὴν τῶν Ἀσκληπιείων τῶν ἐν Κῶι καὶ τὴν ἐκεχειρίαν, κα-θάπερ ἐπαγγέλλουσιν οἱ θεωρ[οί], ἐπαινέσαι ὲ καὶ τὴμ πόλιν τὴν Κώιων ἐπὶ ταῖςγονον καὶ τὴμ πόλιν τὴν Φιλίππων καὶ τοὺς ἄλλους Ἕλληνας καὶ Μακεδόνας, δοῦ-ναι δὲ καὶ τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀσκληπιοῦ τὸ ἐν Κῶι ἄσυλον, καθάπερ καὶ ὁ βασιλεὺς Ἀντίγο-νος προαιρεῖται, δοῦναι δὲ τὸν ταμίαν τοῖς θεωροῖς ὑπὲρ τῆς πόλεως εἰς ξένιαNot to be outdone, another Macedonian city, Amphipolis, not far from Philippoi, brings forward and votes on a similar decree, granting an asylum status to the same Asclepeion of Cos, because of its euneian / εὔνοιαν (good will) that the Asclepeion of Cos has shown towards tom Basilea Antigonon / τὸμ βασιλέα Ἀντίγονον / King Antigonos, kai pros tous Makedonas / καὶ πρὸς Μακεδόνας / and towards the Macedonians:Meletemata 22, Epig. App. 41, Macedonia : Edonis: Amphipolisδόνας καὶ τὴν εὔνοιαν ἐνεφάνιζον, ἣν ἔχουσα διατελεῖ ἡ πόλις πρός τετὸμ βασιλέα Ἀντίγονον καὶ πρὸς Μακεδόνας, ἐπηγγέλλοσαν δὲ καὶ τὰ Ἀσκλη-πίεια τὰ γεινόμενα παρ´ αὐτοῖς καὶ τὴν ἐκεχειρίαν καὶ ἠξίουν τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀσ-κληπιοῦ τὸ ἐν Κῶι ἄσυλον εἶναι, δεδόχθαι τῆι πόλει τῆι Ἀμφιπολιτῶν τήν τεἐπαγγελίαν τῶν Ἀσκληπιείων καὶ τὴν ἐκεχειρίαν προσδέξασθαι καὶ ἐπαι-νέσαι αὐτοὺς ἐπί τε ταῖς τιμαῖς, αἷς συντελοῦσι τοῖς θεοῖς, καὶ ἐπὶ τῆι εὐ-The city of Cassandreia in Chalkidice follows with an similar decree, reminding us that it is all according to basileos boulesin/ βασιλέως βούλησιν/the kings wishes:Meletemata 22, Epig. App. 47, Macedonia : Chalkidike: Poteidaia-Kassandreia οἱ στρατηγοὶ καὶ οἱ νομοφύλακες εἶπαν· ἐπειδ{δ}ὴ παραγεγένηνται θεωροὶ παρὰ τῆς Κώιων πόλεως ἐπαγγέλλοντες τὰ Ἀσκληπίεια........καὶ τὴν Κασσανδρέων πόλιν καὶ πρὸς τοὺς λοιποὺς Μακεδόνας......τὴν ἐκεχειρίαν καὶ εἶναι τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀσκληπιοῦ ἄσυλον κατὰ τὴν τοῦ βασιλέως βούλησιν, ἐπαινέσαι δὲ τὴμ πόλιν τῶν ΚώιωνRefusing to be left out of this pan-Asclepeian good will alliance, the Pellaians during the term of the priest Asclepiodoros put forward their own decree, but now it is the capital city of the Macedonians, the decree includes mention of Antigonon kai pros Pellaious kai ten loipen choran ten Makedonon/Ἀντίγονον καὶ πρὸς Πελλαίους καὶ τὴν λοιπὴν χώραν τὴν Μακεδόνων/to Antigonos and the Pellaians and to the rest of the country of the Macedonians. It mentions tous agonas/τοὺς ἀγῶνας/the (gymnastic) games, tous en te panegyrei esomenous/τοὺς ἐν τῆι πανηγύρει ἐσομένους / the ones taking place during the religious festivals, and end up like the decrees of the other cities conferring asylum status to the Asclepeion of Cos and the armistice between the two cities.Meletemata 22, Epig. App. 58Macedonia : Bottiaia: PellaΠελλαίων.ἐφ´ ἱερέως Ἀσκληπιοδώρου, Γορπιαίου. ἐπεὶ παραγενόμενος ἐκ Κῶ ἀρχιθέω-ρος Ἀριστόλοχος Ζμένδρωνος καὶ θεωρὸς Μακαρεὺς Ἀράτου τήν τε οἰκειό-Ἀντίγονον καὶ πρὸς Πελλαίους καὶ τὴν λοιπὴν χώραν τὴν Μακεδόνων, καὶ ἐ-πηγγέλλοσαν τὰ Ἀσκληπίεια τὰ γεινόμενα παρ´ αὐτοῖς καὶ τοὺς ἀγῶναςτοὺς ἐν τῆι πανηγύρει ἐσομένους καὶ τὴν ἐκεχειρίαν, ἠξίουσαν δὲ καὶ τὸ [ἱ]-ερὸν τοῦ Ἀσκληπιοῦ τὸ ἐν Κῶι ἄσυλον εἶναι, ἔδοξε τῆι πόλει τήν τε ἐπαγγ[ε]-λίαν τῶν Ἀσκληπιείων τὴν παρὰ Κώιων καὶ τὴν ἐκεχειρίαν προσδέξασθαικαὶ ἐπαινέσαι αὐτοὺς ἐπί τε ταῖς τιμαῖς, αἷς συντελοῦσι τοῖς θεοῖς, καὶFrom Pella, the capital of Macedonia come several other dedicative inscriptions to Asclepios.SEG 39:619, Macedonia : Bottiaia: PellaἈσκληπι[ῶι καὶ Ὑγιείαι]Ἀναξίδοτος [τοῦ δεῖνος]to Asclepios and HygeiaAnaxidotos [son of...]CIG 1997, Macedonia : Bottiaia: Pella:Ἡρακλίδης Ἀσκληπιά-δου ἱερεὺς τῆς θεοῦHeraclides son of Asclepiadespriest of the God's...We know that there were numerous Asclepeia in Macedonia. Thessaloniki, Berrhoia, Dion, Morrylos, Philippoi, Amphipolis, and of course Pella. The Pella Asclepeion was an urban sanctuary, like that of Athens, it was spacious and could accommodate a lot more than the usual amount of sick patients on a normal day. But it also had spacious gardens and open spaces to accommodate the multitudes of pilgrims descending on the sanctuary on the days of the Panygyreis, the annual Great Asclepeia festivals. The Asclepeion of Pella was in the south side of the city, on a location blessed with plenty of clean spring water. It had all the characteristic elements that we encounter in sanctuaries to Gods of Healing and therapy, throughout the Greek world, the Asclepeia: plenty of fresh water, necessary for healing for its cathartic and therapeutic properties, a temple with atria and open spaces for special gatherings.It is in this place that the only inscription with the name Darron / Δαρρων has been found. It is the famous Amphipolis stele, named after the woman who dedicated it to Darron:(IGX)SEG 44, Macedonia : Bottiaia: Pella ca. 200-150 BCἈ]μφίπολις Δάρρωνι εὐξαμένηἐπηκόωι.Amphipolis to Darron wishing that he will be listeningWas Darron an independent deity or simply another name, an epithet for Asclepios? We saw that there is a wealth of epigraphic documentation for Asclepios, his temples, his sanctuaries, the Asclepeia, the naming of one of the city tribes in Heracleia Lynkestis and Thessaloniki (probably in most if not all the other macedonian cities too). We know of the priests of Asclepios being named eponymous archons of their respective cities, after Phillip II. We have found the various Asclepeia and the numerous statues of Asclepios and the dedicative and thanks giving inscriptions to Asclepios throughout Macedonia. For Darron, besides the scant reference in the literary record as being a macedonian healer deity, the only inscription surviving in the epigraphic record is the Amphipolis stele, of Pella, shown in the previous page. Weighing the above facts, I think it is concussive that we should accept that Darron could be one of the following:a. An local healer demon that remained in the shadows of Asclepios and his more advanced and sophisticated mythology.b. An independent healer demon that was soon absorbed into the forceful and more organized (Asclepeia, Panygyreis - festivals, result oriented cures, etc) worship of Asclepios.c. An epithet for Asclepios.It could be any of the above, or even after a certain point all of the above, but it is probably "b": while Darron was most probably initially an independent deity, deriving from a hero cult, as it so often happened, his worship was later fused with that of the newcomer God, Asclepios, and his identity was eventually absorbed by him. Old traditions die hard, and more often than not they simply adapt, as it happened with the old religion of the Greeks and the Romans which today survives in monotheistic Christianity under the guise of multiple saints-protectors. Poseidon survives to date for the Greek sailors under the name St. Nicholas, and Apollon/Helios is now identified with Prophet Elias, whose chapels are always built on the high mountain peaks, to catch the sun, while Athena is still the tender protector of the ones in need as Mary-Panagia, Madona for the Italians. Eileitheia is no more, but her duties are now fulfilled by St. Eleutherios, protector of pregnant women. The Thracian Ippeas, the horseman is no more, but his cult now survives in the adoration of St. Demetrios, the equestrian saint-protector of Thessalonica, especially popular throughout Macedonia and Thrace, including Bulgaria. Darron, most probably had the same fate, though his name survived and became incorporated into the cult of Asclepios."Darron: A demon, to whom they wish in favor of the sick". Not a Great God, for whom the Great Asclepeia festivals were held, Not a Megas Theos, like Darzalas of the Black Sea city of Odessa, not even a God, but simply a demon, a lower deity. The Asclepeion of Pella is called Darron's sanctuary, but while Darron might have held a warm part of a traditional Macedonian woman's heart, it is still true that the Asclepeion was dedicated to Asclepios and his priest was the annual eponymous archon of the city of Pella.Let us now look at Darron/Δαρρων from the linguistics point of view.The linguist Georgios Chatzidakis/Γεωργιος Χατζιδακις (1848-1941), the patriarch of Hellenic Linguistics and a student of the ancient Greek language in all its dialectical forms, in his "Kai palin peri tis Hellenikothtos ton Archaion Makedonon" gave us some tools to understand the dialectical uniqueness of the Macedonian dialect that distinguish it from other Greek dialects of the age.Chatzidakis explaind that, as a rule, the heavier Indo-European bh, dh, gh changed in Greek into the softer ph, th, kh. Subsequently, in most Greek dialects, from these (ph, th, kh) the even softer φ,θ,χ were eventually derived. In the Macedonian dialect these same ph, th and kh became β,δ and γ.Φ in Macedonian changed into Β : Bhilippos = Philippos = Φιλιππος and then in Macedonian dialect: Βιλιππος. Bherenike = Pherenike = Φερενικη and then in Macedonian Bερενικη.Θ in Macedonian changed into Δ : The Macedonian month Dystros/Δυστρος as derived from Dysthla/Δυσθλα through the intermediate change into Dystra/Δυστρα. Thelo/Θελω (Ι want) changed into Delo/Δελω, and (tha) eltho/(θα) ελθω (Ι will come) in the Macedonian dialect became (tha) eldomai/(θα) ελδομαι (Megalon Etymologikon, as shown in A. Panagiotou: "E glossa ton Epigraphon tes Makedonias")Χ in Macedonian was pronouncedf as Γ : ο Charax / ο Χαραξ (Charakas/Χαρακας) and ton Charakan/τον Χαρακαν changed into:o Gar(a)kas/ο Γαρ(α)κας and τον Gar(a)kan/τον Γαρ(α)καν.Chatzidakis reminds us that the Macedonians would change the "rs/ρσ" sound into a double "rr / ρρ". But he reminds us that the same holds true for the Athenians in Attic, the Theraians, the Arcadians, and others. We need to mention the Cypriots, too, whose dialect is related to the Arcadian and was actually called Arcado-Cyprian.Keeping these two characteristics of the Macedonian dialect in mind (Θ pronounced as Δ (something that the ancient Greek themselves noted numerous times, 2,200 years before the advent of modern linguistics, and "rs / ρσ sound into a double "rr / ρρ") we can now easily understand how it was linguistically possible to go from the original Indo-European root word *dhers- whose meaning (as we already saw in Thracian) was "to be bold, to venture, to be brave", through its transformation into the common Greek Thαρσεω then to Θαρσεω (Τh to Θ). Θαρσεω in turn further develops dialectically either to the Lesbian Θερσεω, or to the Attic Θαρρεω and Θαρρω or to the Macedonian Δαρρεω and Δαρρω.Θαρρῶν and Δάρρων are, therefore, equivalent. The original meaning has hardly changed from the Indo-European root word through ancient to modern Greek, and a similar meaning was independently attested in the Thracian language, as we saw earlier in this paper. The words Tharros/Θαρρος/bravery, boldness, courage and Tharraleos/Θαρραλεος/Brave, courageous are used commonly as are the words Thrasos/Θρασος / audacity and Thrasys/Θρασυς/audacious, as is its opposite Thrasydeilos (thrasys + deilos)/θρασυδειλος / the poltroon, the bragging but coward, the fainthearted.Θαρσεω/Tharseo(αττικ. Θαρρεω/in attic tharreo) θαρσος/tharsos, our dictionary tells us is "to be of good courage, be of good cheer, be confident, assured". Tharsei/θαρσει "take courage, of good heart, - in bad to be over weening, presumptuous: to feel confident about, have no fear for, to believe confidently that".Tharsos/Θαρσος, Thrassos/Θρασσος, (attic Tharros - ἀττικ. Θαρρος) means "courage, boldness, confidence".Tharsyno/Θαρσυνω (aatic Tharryno/αττικ. Θαρρυνω) to encourage, to cheer.The Indo-European root word *dhers, as we said earlier, means to be bold, brave, to undertake and the English word "to dare" ισ ρελατεδ το it. We met its Greek derivative "thersos" but the same root word also appears in Sanskrit as dhrsnoti/to be bold, and Dharsayati/to overcome (Sanskrit vocabulary, By Bernfried Schlerath, http://books.google.com/books?id=NecUAAAAIAAJ&pg=PA98&lpg=PA98&dq=Sanskrit++dhrsnoti&source=bl&ots=WYuqm8Hk_0&sig=6j7dWwMlG6ALcaMFsl61zzIk5LA&hl=en&ei=vOBISo7jI4X-McmM_bMC&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=6 ), but also in the Thracian name Daros/Δάρος, the Thracian God Darzalas/Δαρζαάλας and the Thracian ethnonym Darsoi/Δάρσοι (Achileas Samothrakis- Thakiko Lexiko/Αχιλλέας Σαμοθράκης - θρακικό Λεξικό, http://distance.eled.duth.gr/lex/pages/results.php?search=%CE%94), among others.Δάρρων was the God to whom the believers would pray to when they wished to get over a sickness, it was the God that gave them the courage and confidence to psyche themselves up that the worse is over, that the right attitude was and still is everything in overcoming a sickness, that once good cheers set in, the body can do the healing by itself, with the assistance of the healing gods, and this is where Darron was needed. He was the consoler of the desperate, he was what St. Jude is to the Catholics, a minor Saint for sure, a demon as the Greeks called their "saints", but an important one, when you needed his consolation.Δάρρων: δαίμων, ᾧ ὑπὲρ τῶν νοσούντων εὔχονται, reminds us Hesychios/Ησύχιος in his Lexicon/Λεξικόν: 'Darron: demon, to whom they wish in favor of the sick'. Acknowledgment: My thanks to Sotiria Tsimoura from Arta (now working on her Graduate degree in Germany) for her tireless edititorial help on this and many other articles


Miltiades Elia Bolaris

American Chronicle

Θησαυρούς εσόδων κρύβουν τα μεγάλα μουσεία

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΑΓΝΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΟΥΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ, ΠΟΥ ΑΠΟΦΕΡΟΥΝ ΕΣΟΔΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΩΝ ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ

Του Π. Δ. ΥΦΑΝΤΗ

ΤΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ οικονομικά συμφέροντα που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τα δημοφιλέστερα μουσεία του κόσμου, όπως το Λούβρο (Louvre) στο Παρίσι ή το Βρετανικό Μουσείο (British Museum) του Λονδίνου, αποτελούν την κύρια αιτία για την άρνηση να επιστραφούν οι κλεμμένοι ελληνικοί θησαυροί.

Τα μουσεία έχουν εξελιχθεί σε θεμελιώδεις πυλώνες της οικονομίας χωρών όπως η Γαλλία, η Βρετανία, οι ΗΠΑ ή η Ιταλία. Αποτελούν βασικό εργαλείο για την προσέλκυση πελατείας στις τουριστικές βιομηχανίες τους και αναντικατάστατες γεννήτριες εσόδων για το σύνολο των εθνικών οικονομιών τους.
Στο Λούβρο και το Βρετανικό Μουσείο, οι ελληνικές αρχαιότητες συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πολυτιμότερα εκθέματά τους και αποτελούν βασικούς «μαγνήτες» για να προσελκύουν επισκέπτες, που αποφέρουν έσοδα εκατοντάδων εκατ. ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Λούβρο -μετά τη Μόνα Λίζα- τα γλυπτά της Νίκης της Σαμοθράκης και της Αφροδίτης της Μήλου είναι τα πιο δημοφιλή εκθέματα του μουσείου (στη δεύτερη και τέταρτη θέση αντίστοιχα). Στο Βρετανικό Μουσείο, αντίστοιχα, η αίθουσα 16, που φιλοξενεί τη συλλογή των γλυπτών του Παρθενώνα, αποτελεί μαζί με την αιγυπτιακή συλλογή από τις πασίγνωστες πυραμίδες τις δύο δημοφιλέστερες μόνιμες συλλογές του μουσείου.
Το Λούβρο και το Βρετανικό Μουσείο αναδείχθηκαν το 2008 ως τα δύο δημοφιλέστερα μουσεία του κόσμου με 8,2 και 5,93 εκατ. επισκέπτες αντίστοιχα. Εύκολα, λοιπόν, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο δύσκολο είναι να δεχθούν να χάσουν μερικά από τα καλύτερα «κομμάτια» από τις «βιτρίνες» τους.
Οι αρχαιολογικοί χώροι, τα μουσεία κάθε είδους και οι αίθουσες τέχνης έχουν εξελιχθεί στη βάση εκείνη, πάνω στην οποία στηρίζουν την ανάπτυξή τους οι θεωρούμενες ως ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη: παραδοσιακές και ανερχόμενες.
Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη μελέτη του London School of Economics, τα μουσεία βοήθησαν να αναζωογονηθεί η «κουρασμένη» οικονομία των βιομηχανικών πόλεων της Γηραιάς Αλβιώνος. Σύμφωνα με τη μελέτη, στα μεγαλύτερα μουσεία της Βρετανίας καταγράφονται κάθε χρόνο 32 εκατ. επισκέψεις και οι κάθε είδους εισπράξεις ξεπερνούν τα 900 εκατ. στερλίνες (1,05 δισ. ευρώ). Επιπλέον, υπολογίστηκε ότι για κάθε 1.000 στερλίνες εσόδων, που εισρέουν στη Βρετανία, η μία συνδέεται με τη λειτουργία των μουσείων.
Αν τα βρετανικά μουσεία περίμεναν να ζήσουν μόνο από τις πωλήσεις εισιτηρίων (όπως συμβαίνει με τα ελληνικά), θα είχαν βάλει λουκέτο προ πολλού. Τα έσοδά τους από την πώληση εισιτηρίων φθάνουν τα 20 εκατ. στερλίνες (23,5 εκατ. ευρώ).
Τα μουσεία, όμως, αξιοποιούν τους «κράχτες» πολιτιστικούς θησαυρούς που διαθέτουν στις συλλογές τους για να εξασφαλίζουν μεγάλα ποσά από χορηγίες και πωλήσεις ειδικών εκδόσεων και ειδών κάθε είδους. Ετσι, το 2006 τα μεγαλύτερα βρετανικά μουσεία κατάφεραν να μαζέψουν από χορηγίες περισσότερα από 200 εκατ. στερλίνες (223 εκατ. ευρώ) κι άλλα 100 εκατ. στερλίνες (115 εκατ. ευρώ) από πωλήσεις διαφόρων ειδών.
Enet.gr