H διαδικασία δημιουργίας ενός ηλιακού συστήματος-ενός αστεριού με γύρω του πλανήτες-, καλύπτεται ακόμη με ένα πέπλο σκοτεινού μυστηρίου. Οι αστρονόμοι, όμως, πιστεύουν πως γνωρίζουν τη βασική αρχή της δημιουργίας του. Η καλύτερη ερμηνεία που δίνεται από τους περισσότερους είναι η απλή και γνωστή θεώρηση της δημιουργίας ενός αρχικού ηλιακού νεφελώματος.
Η θεωρία, λέει, πως τα αστέρια σχηματίστηκαν από γιγάντια σύννεφα που αποτελούνταν από αστρική σκόνη και αέρια, όπως είναι σήμερα αμέτρητα νεφελώματα που φθάνουν στις οθόνες των τηλεσκοπίων.
Τα νεφελώματα αυτά αποτελούνται, συν τοις άλλοις, και από πολύ μικρά σωματίδια. Κάθε σωματίδιο έχει τη δική του βαρύτητα, το δικό του βάρος, δηλαδή.
Τα σωματίδια αυτά, σε αντίθεση με τα αέρια, συγκεντρώνονται στο κέντρο του νεφελώματος. Έτσι το νεφέλωμα αποκτά το κύριο μέρος του, τον πυρήνα του. Αυτός ο πυρήνας είναι αρχική μορφή ενός αστέρα.
Το υπόλοιπο υλικό του νεφελώματος που αποτελείται από αέριο και σκόνη σχηματίζει ένα επίπεδο, σαν δακτυλίδι, το οποίο γυρίζει γύρω από το καινούργιο αστέρι.
Η αύξηση της βαρύτητας του μικρού νέου αστεριού, αρχίζει να τραβά, να έλκει, προς το μέρος του τα σώματα που βρίσκονται γύρω από αυτό.
Έτσι προκαλούνται δίνες, όπου συγκεντρώνονται σε μικρές μάζες υλικού γνωστές με το όνομα ‘πλανητοειδείς’.
Αυτοί συνεχίζουν να διογκώνονται καθώς προστίθεται συνεχώς ύλη γύρω από αυτούς.
Η άμορφη μάζα, καθώς περιστρέφονται από την έλξη, μετασχηματίζεται σε ένα σφαιρικό σχήμα, μια ουράνια σφαίρα.
Με τον τρόπο αυτόν δημιουργούνται πολλές τέτοιες σφαίρες, οι οποίες συγκρούονται μεταξύ τους και αλληλομιγνύονται. Αποτέλεσμα να δημιουργούν μεγαλύτερες ουράνιες σφαίρες που είναι γνωστές ως πρωτοπλανήτες.
Κατά βάση μια μικρή ουράνια σφαίρα έλκεται από μια μεγαλύτερη και μπαίνει σε τροχιά γύρω από αυτήν- λόγω της έλξης-, οπότε δημιουργείται ένας δορυφόρος, ένα φεγγάρι, που λέμε σήμερα.
Με την πάροδο του χρόνου, η βαρύτητα, αναγκάζει τα βαρύτερα στοιχεία των πρωτοπλανητών να χωριστούν από τα ελαφρύτερα και αυτή είναι μια διαδικασία που χαρακτηρίζεται ως γεωλογικός ομοιομορφισμός.
Η βαρύτητα της πλανητικής μάζας, διαμορφώνει τον μεταλλικό πυρήνα των πλανητών, σε μια σκληρή κρούστα, η οποία συνήθως εμπεριέχει και διάφορα αέρια.
Η συνεχής διόγκωση των αστεριών και των πλανητών έχει σαν συνέπεια την μείωση της αστρικής σκόνης αλλά και των αερίων που υπήρχαν στο νεφέλωμα που δημιούργησε το νέο αστέρα.
Ο νέος ήλιος, εκπέμπει ηλιακό αέρα που θα διώξει από την περιοχή του τα κατάλοιπα του νεφελώματος, δηλαδή, τη σκόνη και τα απομείναντα αέρια.
Έτσι ένα νέο ηλιακό σύστημα έχει γεννηθεί. Η διαδικασία, την οποία αναφέραμε σε ελάχιστες γραμμές υπολογίζεται πως διαρκεί μερικά ...εκατομμύρια χρόνια!
Σύμφωνα με τη θεωρία που αναφέραμε, οι αστρονόμοι παρατηρούν πως πάρα πολλά αστέρια έχουν γύρω τους επίπεδους δίσκους με αστρική ύλη.
Τότε, λέμε, πως τα αστέρια αυτά βρίσκονται στο στάδιο δημιουργίας ενός νέου ηλιακού συστήματος.
Αν αναλογιστούμε, όμως, πως για να έρθει η πληροφορία αυτή σε εμάς, έκανε μερικά εκατομμύρια έτη φωτός, τότε θα μπορούσαμε να πούμε πως έχουμε, ήδη, έτοιμα ηλιακά συστήματα στο αχανές σύμπαν.
'Κοσμογνώστης '
