Μάρτιος 2010 – Γ. Εχέδωρος
Δεν είναι λόγοι οικονομικής πολιτικής η αποκοπή των κονδυλίων προς τη NASA από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Δεν είναι η αδιαφορία για προγράμματα διαστημικά από το μεγαλύτερο διαστημικό σταθμό του κόσμου...
Ούτε μειωμένο το ενδιαφέρον των Ρώσων για το διάστημα...
Και κάτι πρωτόγονες αναζητήσεις Ινδών, Κινέζων και Ευρωπαίων δεν είναι άξιου λόγου.
Τώρα αν ένας αστερισμός έχει ρόζ ή κόκκινες δαντέλες με άζωτο ή υδρογόνο είναι, πράγματι, ένα επιστημονικό δεδομένο αλλά όχι ...πρακτικό.
Η αλήθεια είναι αλλού.
Είναι αυτό που υποβόσκει στα φωτεινά μυαλά της ανθρωπότητας.
Η μοναδικότητα και συγχρόνως η μοναξιά του ανθρώπου...
Ψάχνουμε, αναζητούμε, διερευνούμε, ανακαλύπτουμε και τελικά πέφτουμε στα ...ίδια.
Αλήθεια υπάρχει κέντρο του κόσμου;
Υπάρχουν άλλα όντα σε αυτό το αφιλόξενο διάστημα;
Χαζολογάμε με τα UFO που είδαμε πίσω από το βουνό ή το όραμα των ανθρωποειδών σε κάποιο ξέφωτο, που ήρθαν από το διάστημα και συγχρόνως διατυπώνουμε πως ο πιο κοντινός αστερισμός που ενδέχεται να έχει ζωή απέχει εκατοντάδες χιλιάδες έτη φωτός.
Ε, είμαστε για κλάματα φίλε μου...
Το να κατασκευάσεις ένα κράμα μετάλλων που δεν συνθλίβεται στη σύγκρουση με τη γήινη ατμόσφαιρα και να το εκσφενδονίσεις στο διάστημα, ή το να έχεις επικοινωνίες ‘τύπου καθρέπτη’ με ‘πιάτα’ που περιστρέφονται περί της γης με βάση την ελκτική της, μάλλον πρωτόγονο μου φαίνεται...
Κοντεύουν δύο αιώνες που μας έχει ταλανίσει ο πολιτισμός του ηλεκτρικού ρεύματος... Τίποτε πιο σύγχρονο δεν υπάρχει; Πέρα από τη μίμηση του περίγυρού μας...
Τη στιγμή που εσύ και εγώ δεν είμαστε ούτε καν μια αναλαμπή στη ροή του χρόνου...
Και μια που είπαμε χρόνος.
Ο χρόνος υπάρχει γιατί υπάρχει η καταγραφή της ροής. Η καταγραφή της φθοράς ή της αλλαγής των πραγμάτων...
Ας μη το παρατραβάμε όμως σε αυτό το σημείωμα...
Βρισκόμαστε στο σημείο της αναζήτησης. Της αναζήτησης, κάποιου ενδιαφέροντος.
Στη Σελήνη πατήσαμε.
Στον Άρη στείλαμε το ρομποτικό μηχανισμό, μαθαίνουμε ...μαθαίνουμε... για τη σύσταση των υλικών, τις θερμοκρασίες, την εξέλιξη του πλανήτη στο διάβα των χιλιετιών αλλά δεν μαθαίνουμε το σημαντικότερο...
Ζωή;
Τίποτε από ζωή;
Υπήρξε ζωή;
Αν όχι, τότε;
Ένα φρικτό αίσθημα καταγράφεται στον άνθρωπο.
Μια πικρία.
Μια απαισιοδοξία.
Ένα μυστήριο που δεν έχει τολμήσει ποτέ κανείς να διερευνήσει...
Και τότε ξεκινά η θεώρηση, το άγνωστο, το μυστήριο...
Το ελεύθερο πεδίο των καιροσκόπων...
Τελικά, γιατί δεν ξεκινάμε να μάθουμε τι είναι η Γη;
