18/2/10
O Πολιτικός Όμιλος για τη Δημοκρατία και την Πατρίδα και το Ίδρυμα Δελιβάνη διοργάνωσε ανοιχτή συζήτηση με θέμα: «Κρίση: Πως θα βγούμε απ? αυτήν», την Πέμπτη 18/2, 7 μ.μ. στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ.
Μίλησαν οι κύριοι Σάββας Ρομπόλης καθηγητής Πανεπιστημίου, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης καθηγητής Πανεπιστημίου, πρώην υπουργός Οικονομίας, ο Στέλιος Παπαθεμελής, Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης, όπου τόνισε τα εξής: Η Κυβέρνηση οφείλει να βρει ευρωπαϊκή λύση και πρέπει να διαπραγματευθεί με τους ομόλογούς της ως ισότιμος εταίρος. Όχι ως πτωχός συγγενής ή αποδιοπομπαίος τράγος.
Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να κάνει τίμιες κινήσεις συναίνεσης. Μόνο όλοι μαζί μπορούν να βγάλουν τον τόπο από την τραγωδία. Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή είναι αναγκαίο ένα όραμα για την Ελλάδα. Να επιλέξουμε πεδία οικονομικής δράσης που συνδέονται με το μέλλον της χώρας: Aναδιάρθρωση καλλιεργειών, προϊόντα ποιότητας μετάβαση από τον κρατικοδίαιτο στον υγιή πλούτο, άλλης ποιότητας τουρισμός. Καταπολέμηση καρτέλ. Εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος, Εξαρθολογισμός δημοσίων δαπανών από τα ιλιγγιώδη έξοδα για ελαττωματικά οπλικά συστήματα μέχρι τις ιλαροτραγικές δαπάνες ΜΚΟ.
Ο λαός μας και ιδίως τα νέα παιδιά έχουν ανάγκη από πρωτοβουλίες μιας αφυπνισμένης Διανόησης και των πνευματικών ανθρώπων, για μια καινούργια Μεγάλη Ιδέα κι έναν πανεθνικό συναγερμό. Στόχος η Έξοδος από την κρίση και μια Πορεία προέλασης προς το καλύτερο.
Η πολιτική τάξη έχει «εις ολόκληρον» την μείζονα ευθύνη για την κατάσταση και την υπέρβασή της. Τα «μέτρα» της πρέπει να έχουν μέτρο. Τυχόν παραβίαση και των έσχατων αντοχών του λαού θα γεννήσει κοινωνικές εκρήξεις με απροσδιόριστη έκβαση. «Πόση δυστυχία μπορεί να αντέξει ένας λαός;» (Financial Times).
Αυτή η ώρα επιτάσσει σε όλους εξουσίες, κοινωνικούς εταίρους, απλούς πολίτες οξυδερκή σωφροσύνη.
Μπορούμε να αλλάξουμε αληθινά το μέλλον.
Ακολούθησε η καθηγήτρια Πανεπιστημίου Μαρία Δελιβάνη όπου μεταξύ άλλων επισήμανε τα ακόλουθα:
«Το πρωταρχικό πρόβλημα της Ελλάδος, δεν είναι αυτό που επίσημα εμφανίζεται, δηλαδή το υψηλό δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, αλλά η παντελής αδυναμία επιλογής και εφαρμογής προγράμματος σταθερότητας, που θα μας υποσχόταν κάποιες πιθανότητες επίλυσης των αδιεξόδων μας. Καθώς η επιβολή παντελώς ακατάλληλου σταθεροποιητικού προγράμματος κινδυνεύει να καταδικάσει την οικονομία μας σε μακροχρόνιο μαρασμό, χωρίς και να καταλήξει στην επίτευξη του επιθυμητού στόχου, που είναι ο έλεγχος ελλειμμάτων και χρέους, - εξαιτίας της αναπόφευκτης συρρίκνωσης των δημοσίων εσόδων-, . είναι πια ζήτημα ζωής και θανάτου το δικαίωμά μας να αντιδράσουμε. Να υπενθυμίσουμε, λοιπόν, στους ευρωπαίους εταίρους μας:
· Πρώτον, ότι ο κ. Αλμούνια, που πρόσφατα, ήταν ο πρώτος που μας υπέδειξε ως το μαύρο πρόβατο της ΕΕ, - καθιστώντας μας έτσι βορά των απανταχού της υφηλίου κερδοσκόπων- ήταν ο ίδιος που τον Νοέμβριο του 2007 έδινε συγχαρητήρια στον πρ. υπουργό Οικονομίας κ. Γ. Αλογοσκούφη «επειδή η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που μείωνε το έλλειμμά της, κάθε χρόνο κατά 0,5% έτσι που το 2010 θα το έχει περιορίσει σε λιγότερο από 3%»!!!
Δεύτερον, βεβαίως, η χώρα μας οφείλει να περιορίσει ελλείμματα και χρέος, αλλά?.σε τι θα έβλαπτε αν, αντί για 3 χρόνια περιορισμού τους, σύμφωνα με τις προδιαγραφές- μεσαιωνικής φυσικά έμπνευσης- του Συμφώνου Σταθερότητας, μας είχε εκχωρηθεί διπλάσιος χρόνος; Για ποιους ακριβώς λόγους το διευθυντήριο της ΕΕ απαιτεί από μας- προφανώς, εν γνώσει του- παντελώς ακατόρθωτα αποτελέσματα, συνεχίζοντας ταυτόχρονα διεθνή συζήτηση, που χωρίς να έχει προοπτική καταλήγει, ωστόσο, σε καθημερινή διεύρυνση του αρχικού ελλείμματος, με τη συνδρομή των διεθνών κερδοσκόπων;
Τρίτον, πως και από ποιους αλήθεια θα μπορούσαν πια να αμφισβητηθούν οι τεράστιες ευθύνες του νεοφιλελευθερισμού, στο ξέσπασμα της τρέχουσας παγκόσμιας κρίσης, όταν ακόμη και ο αρχιερέας αυτού του συστημικού συνονθυλεύματος, ο πρ. διοικητής της FED Alain Greenspan τις ομολόγησε δημόσια; Παράλογη, λοιπόν, εγκληματική και πάνω απ? όλα αναποτελεσματική η απαίτηση του διευθυντηρίου της ΕΕ να επιβάλλει στην Ελλάδα πακέτο ακραίας μορφής νεοφιλελεύθερων συνταγών για την έξοδο από την κρίση. Πακέτου ανάλογου με αυτό που κατέστρεψε πολλές, κυρίως, λατινοαμερικανικές οικονομίες, δια χειρός ΔΝΤ, και ενόσω, όλες οι κραταιές ευρωπαϊκές οικονομίες ?και όχι μόνο- καταφεύγουν στην εφαρμογή επεκτατικής οικονομικής πολιτικής, για να αναρρώσουν. Γιατί, εμείς να δεχθούμε χωρίς συζήτηση το ρόλο εξιλαστήριου θύματος στο βωμό ενός φανατικού νεοφιλελευθερισμού.
Τέταρτον, γιατί να μην τολμήσουμε να πούμε κι άλλη μια μεγάλη αλήθεια στους εταίρους μας; Το πόσο δηλαδή μας έβλαψε, και συσσώρευσε προβλήματα, η υποχρέωσή μας μακρόχρονης εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας; Και όχι μόνο εμάς, αλλά και ολόκληρο τον Νότο. Και πριν απ? όλα τη βιτρίνα του νεοφιλελευθερισμού, την Ιρλανδία.
Πέμπτον, η υποχρέωση για πιο ευέλικτη αγορά εργασίας, που μεταξύ άλλων μας επιβάλλεται θα είναι, για μια σειρά από εμφανείς λόγους, πολλαπλώς, καταστρεπτική για την Ελλάδα.
Έκτον, τέλος, να υπενθυμίσουμε στο διευθυντήριο της ΕΕ, ότι η πολιτική εναντίον μας, απειλεί και τα δικά της θεμέλια.
Και επειδή η αδήριτη αυτή ανάγκη να αντιδράσουμε είναι, πράγματι, δύσκολο να απαιτηθεί από μια κανονική κυβέρνηση, αυτή να ενισχυθεί με ευρύτερη αντιπροσώπευση, από το σύνολο του ελληνικού λαού.»
