Ρουμανία- Τρεις πίνακες της Ελληνικής Επανάστασης θα κοσμούν εφεξής το κτίριο της ελληνικής πρεσβείας

Τρεις πίνακες-προσωπογραφίες προσωπικοτήτων της Ελληνικής Επανάστασης παρουσιάστηκαν σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο κτίριο της ελληνικής πρεσβείας, στο Βουκουρέστι, κατόπιν πρωτοβουλίας του πρέσβη της Ελλάδας στη ρουμανική πρωτεύουσα, κ. Γιώργου Πουκαμισά.
Στη διάρκεια της τελετής, στην οποία το "παρών" έδωσαν μέλη της πνευματικής και επιχειρηματικής κοινότητας του Βουκουρεστίου, ο πρέσβης κ. Πουκαμισάς αναφέρθηκε στο έργο και τον ιστορικό ρόλο του Ρήγα Φεραίου, του Ιωάννη Καποδίστρια και του Αλεξάνδρου Υψηλάντη, τους οποίους απεικονίζουν οι προσωπογραφίες, και στο σύνδεσμό τους με την πόλη του Βουκουρεστίου.
Επιπλέον, ευχαρίστησε θερμά τους χορηγούς για την απόκτηση των πινάκων, Νικόλαο Μπαρλαγιάννη, Κωνσταντίνο Τσουκαλίδη και την οικογένεια Παντελή, Κατερίνας και Γεώργιου Σοφιανού.
Κατά τη διάρκεια της τελετής μίλησε, επίσης, ο τεχνοκριτικός και καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Μάνος Στεφανίδης, ο οποίος αναφέρθηκε στην καλλιτεχνική και αισθητική αξία των έργων, καθώς και στους δημιουργούς.
Τον πίνακα του Ρήγα Φεραίου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Παντελής Σάμιος, του Ιωάννη Καποδίστρια ο Σάββας Γεωργιάδης και του Αλέξανδρου Υψηλάντη ο ζωγράφος Στέλιος Πετρουλάκης.
Οι πίνακες θα κοσμούν εφεξής το κτίριο της Πρεσβείας της Ελλάδος στο Βουκουρέστι.

Η βυζαντινή τέχνη στο πέρασμα των αιώνων

Στο πνεύμα των ημερών, θα παρουσιαστεί τη Μ. Δευτέρα, 29 Μαρτίου, στις 8 το βράδυ, στο Κέντρο Εικαστικών Τεχνών «Γ. Καρύδης» του δήμου Φιλοθέης, η έκθεση αγιογραφίας της εικαστικού Τίνας Μάσχα, με τίτλο «…στο πέρασμα των αιώνων».
Σ’ αυτή την έκθεση, η Μάσχα, διεισδύει στο βυζαντινό κόσμο της εικονογραφίας αναπαράγοντας τον με μία σύγχρονη μεταβυζαντινή προσέγγιση.
Η ίδια, η εικαστικός, γράφει για την βυζαντινή τέχνη: «Μπορεί να «εξελιχθεί» ως λατρευτικό μέσο; Ένα λατρευτικό μέσο που δεν θα έχει σύνορα, που δεν θα πρέπει να προσαρμόζεται σε διαφορετικές κουλτούρες – χρώματα. Που στον άκρατο καταναλωτικό ρυθμό του σήμερα, τον πνευματικό κανιβαλισμό και τον ανεκπαίδευτο εγκέφαλο, που απροστάτευτος στα όποια «μικρόβια» του σπέρνουν οι υλιστικές σειρήνες νοσεί. Θα γίνει βοήθημα;
Θα μπορέσει, ν’ ανοίξει τον δίαυλο επικοινωνίας με το Θείο προσπερνώντας τα κατώτερα συναισθήματα να προσεγγίσουμε τον εσωτερικό μας εαυτό μέσω της κάθαρσης;
Αποτέλεσμα: Χρώμα και Φόρμες Με ζητούμενο; Την ανύψωση, έστω και κατ’ ελάχιστο από την φθαρτή υλική μας φύση και το ταξίδι για το μεγάλο Πέρασμα στο φως της ψυχής, που είναι για τον καθ’ ένα μοναδικό».
Πληροφορίες: Η έκθεση θα ανοίξει τις πύλες της στο κοινό από τη Μ. Δευτέρα, 29 Μαρτίου, στις 8 το βράδυ, στο Κέντρο Εικαστικών Τεχνών «Γ. Καρύδης» του δήμου Φιλοθέης (Αριάδνης 13 & Νιόβης) και θα διαρκέσει έως τις 10 Απριλίου 2010. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή 11.00-13.00&18.00-21.00, Δευτέρα 18.00-21.00 Σάββατο 11.00-13.00, τηλ. Επικοινωνίας: 22910-71336.

NAFTEMPORIKI.GR

Εκτόξευση του Discovery στις 5 Απριλίου

Μάρτιος 2010

Η νέα αποστολή είναι σχεδόν έτοιμη καθώς ετοιμάζονται οι τελευταίες λεπτομέρειες για την αποστολή του Discovery προς το διεθνή διαστημικό σταθμό(ISS).

Η απογείωση θα πραγματοποιηθεί από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ του διαστημικού κέντρου Κένεντι, στη Φλόριντα των ΗΠΑ.

Το πλήρωμα του διαστημικού σκάφους θα περιλαμβάνει επτά μέλη, ένα από τα οποία είναι από την Ιαπωνία.

Η αποστολή θα διαρκέσει 13 ημέρες και θα αστροναύτες θα ασχοληθούν με την κατασκευή των εγκαταστάσεων του διαστημικού σταθμού που βρίσκεται στο στάδιο της αποπεράτωσης.

Σημειώνεται πως είναι η δεύτερη αποστολή του διαστημικού λεωφορείου φέτος και η τέταρτη πριν από τον τερματισμό του όλου προγράμματος.

Έκθεση για τη Μονή Χιλανδαρίου στη Σερβία

Μονή Χιλανδαρίου

Έκθεση φωτογραφίας με θέμα την αναστύλωση της Μονής Χιλανδαρίου στο Άγιον Όρος θα εγκαινιαστεί αύριο στο Βελιγράδι. Η έκθεση, που φιλοξενείται στην κεντρική γκαλερί της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών (SANU), θα περιλαμβάνει φωτογραφίες της μονής πριν και κατά τη διάρκεια της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2004, όπως και σχέδια του αρχιτέκτονα Μίρκο Κοβάτσεβιτς που έχει την ευθύνη των εργασιών αναστύλωσης. Θα εκτεθούν, επίσης, αντικείμενα της Μονής που διασώθηκαν από την πυρκαγιά. Στην έκθεση θα παρουσιαστεί και το έργο του Κέντρου Διαφύλαξης Αγιορείτικης Κληρονομιάς (ΚΕΔΑΚ).

Εσωτερική άποψη της Μονής

Κατά την τελετή έναρξης θα γίνει διάλεξη για τη Μονή Χιλανδαρίου στην οποία θα συμμετέχουν ο καθηγητής του ΑΠΘ Στέργιος Στεφάνου και Έλληνες καθηγητές από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και του Μιλάνου.

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 2 Μαΐου.

ΚΘΒΕ - Πρόγραμμα παραστάσεων έως Μάιο 2010

                                                                                   

Τη Μεγάλη Εβδομάδα και την Κυριακή του Πάσχα δεν πραγματοποιούνται παραστάσεις από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Οι παραστάσεις θα ξαναρχίσουν από την Τετάρτη 7 Απριλίου 2010 και θα παίζονται σύμφωνα με το ισχύον πρόγραμμα του Κ.Θ.Β.Ε..

Παραστάσεις Κ.Θ.Β.Ε.

• Βασιλικό Θέατρο

«Η Ισαβέλλα, Τρεις καραβέλες κι ένας Παραμυθάς»
Η ιστορία του Χριστόφορου Κολόμβου, ιδωμένη μέσα απ’ την ανήσυχη και ανατρεπτική ματιά του κορυφαίου θεατρικού συγγραφέα Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα.
Διάρκεια παραστάσεων έως 25/04/2010
Παραστάσεις: Τετάρτη 7 μμ. Πέμπτη & Παρασκευή 9 μμ., Σάββατο 6 μμ & 9 μμ., Κυριακή 7 μμ.
Τιμές Εισιτήριων: Πλατεία – Θεωρείο: 20 € κανονικό, 15 € εκπτωτικό (παιδικό, μαθητικό φοιτητικό, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΑΠΘ), Εξώστης A: 12€, Κάρτα Πολιτισμού ΥΠΠΟ 12 €

• Μονή Λαζαριστών

Λαϊκή Σκηνή Κ.Θ.Β.Ε. - Σκηνή «Σωκράτης Καραντινός»
«Με τα παιδιά της Πιάτσας»
Οι ήρωες του Νίκου Τσιφόρου ζωντανεύουν στη σκηνή κι έρχονται πιο κοντά στη σύγχρονη πραγματικότητα μέσα απ’ τη συνάντηση της καυστικής και απολαυστικής πένας του Γιώργου Σκαμπαρδώνη με το θρυλικό κείμενο του Νίκου Τσιφόρου. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης.
Διάρκεια παραστάσεων έως 16/05/2010
Παραστάσεις: Τετάρτη 7 μ.μ., Πέμπτη & Παρασκευή 9 μ.μ., Σάββατο 6 μμ. & 9μμ., Κυριακή 7 μ.μ.
Τιμές Εισιτήριων: Πλατεία: κανονικό 15€, εκπτωτικό 12€, ομαδικό 10€, ΥΠΠΟ 12€, Εξώστης: κανονικό 12€

• Πειραματική Σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε. - Μικρό Θέατρο, Μονής Λαζαριστών

«Αποστολή στον Πλανήτη Γη»
Μια σαρκαστική ματιά πάνω στην ανελέητη πραγματικότητα των «γήινων» είναι το έργο του Σάκη Σερέφα, «Αποστολή στον Πλανήτη Γη», που τιμήθηκε με το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού το 2007- σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά.
Διάρκεια παραστάσεων έως 25/04/2010
Παραστάσεις: Τετάρτη 7μμ., Πέμπτη & Παρασκευή 9 μμ., Σάββατο 6 μμ. & 9 μμ., Κυριακή 7 μμ.
Τιμές Εισιτήριων: Γενική Είσοδος: 10 €

• Παιδική Σκηνή – Βασιλικό Θέατρο

«Ο Σιμιγδαλένιος»
Ένα γοητευτικό παραμύθι Αλέξανδρου Αδαμόπουλου σε σκηνοθεσία Στέλλας Μιχαηλίδου που μιλά για το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης που δεν είναι άλλο από την Αγάπη
Διάρκεια παραστάσεων έως 23/04/2010
Παραστάσεις: Τρίτη - Παρασκευή: 10.30 (για σχολεία), Κυριακή 11:00 (για το κοινό)

• Νεανική Σκηνή- Σκηνή «Σωκράτης Καραντινός» Μονή Λαζαριστών

«Αντιγόνη»
Αντισυμβατική, ανυπότακτη, ανυποχώρητη, αμετάπειστη …Η «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου, ένα νεαρό κορίτσι που στρέφεται ενάντια στην αυταρχική εξουσία που θέλει να της επιβάλει τα «πρέπει» του νόμου, από τη νεανική σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε που δημιουργήθηκε με στόχο να φέρει τους εφήβους μαθητές πιο κοντά στο θέατρο
Διάρκεια παραστάσεων έως 16/04/2010
Παραστάσεις: Τρίτη - Παρασκευή: 10.30 (για σχολεία)

Πληροφορίες-Κρατήσεις:
Ώρες λειτουργίας ταμείων Βασιλικού Θεάτρου και ΕΜΣ: 9.30 π.μ. έως τις 9.30 μ.μ.
Μονής Λαζαριστών: 9:30π.μ. -1:00μ.μ. & 5:00 μμ. – 9.30 μμ. Τηλ. κρατήσεων: 2310 288000

Έρευνες για «ενδογήινη» ζωή

Οι αστρονόμοι σαρώνουν τους ουρανούς για να βρουν εξωγήινη ζωή, αλλά οι βιολόγοι στρέφουν πλέον πιο σοβαρά την προσοχή τους στην ενδογήινη ζωή, δηλαδή στο τεράστιο αθέατο σύμπαν των ζωντανών οργανισμών, που βρίσκονται «θαμμένοι» κάτω από την επιφάνεια της γης και των θαλασσών.

Τώρα, σιγά-σιγά, γίνεται αντιληπτή στην επιστημονική κοινότητα η σημασία του γεγονότος ότι περίπου το ήμισυ όλων των ζωντανών οργανισμών του πλανήτη μας είναι κρυμμένο στο χώμα, στα βράχια, στο υπέδαφος, στους βυθούς και κάτω από αυτούς, στις λίμνες κλπ.
Αυτή η υπόγεια βιόσφαιρα είναι ένας σκοτεινός κόσμος, όπου δεν φτάνει το φως του ήλιου. Μερικοί την αποκαλούν εύγλωττα «το υπόγειο της Γης». Όπως δήλωσε η μικροβιολόγος Κατρίνα Έντουαρντς του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας, σε πρόσφατο συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης, «η κατοικήσιμη ζώνη της Γης εκτείνεται σε βάθη εκατοντάδων ή και χιλιάδων μέτρων.
Οι οργανισμοί που ζουν σε αυτό το περιβάλλον, συνολικά πιθανώς έχουν μια μάζα ισοδύναμη με αυτήν όλων των επιφανειακών κατοίκων της Γης και ίσως μας παρέχουν τα κλειδιά για την επίλυση σοβαρών περιβαλλοντικών, γεωργικών και βιομηχανικών προβλημάτων».
Για το λόγο αυτό, όλο και περισσότεροι επιστήμονες ζητούν πλέον να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην εξερεύνησης αυτής της υπόγειας ζωής, ενώ ορισμένοι –όπως ο διάσημος φυσικός Πολ Ντέηβις- εκτιμούν ότι ένα μέρος της ενδογήινης ζωής στην πραγματικότητα δεν είναι παρά εξωγήινη και μάλιστα μπορεί να στηρίζεται σε μια «εξωτική» βιοχημεία τελείως διαφορετική από αυτήν των υπόλοιπων καθαρά γήινων οργανισμών.
Όπως δήλωσε η Έντουαρντς, «η κατανόηση της υπόγειας βιόσφαιρας έχει άμεση σχέση με την προέλευση και την αναζήτηση της ζωής αλλού στο σύμπαν…Ο δικός μας (ενδογήινος) εσωτερικός χώρος είναι ένα φυσικό πεδίο δοκιμών για το εξωτερικό διάστημα».
Για να επεκτείνουν τις ανθρώπινες γνώσεις για αυτή τη βαθειά βιόσφαιρα, οι θαλάσσιοι γεωλόγοι σχεδιάζουν τρεις αποστολές ωκεάνιων γεωτρήσεων που θα ανοίξουν τρύπες στο βυθό και θα «φυτέψουν» μόνιμα παρατηρητήρια συνδεδεμένα με καλώδια και δορυφόρους με επίγεια επιστημονικά εργαστήρια.
Τον Ιούλιο του 2010, το διεθνές Ολοκληρωμένο Πρόγραμμα Γεώτρησης Ωκεανών θα στείλει το υψηλής τεχνολογίας σκάφος γεωτρήσεων “JOIDES Resolution” στα ανοιχτά των καναδικών ακτών στο βορειοανατολικό Ειρηνικό.
Τον Οκτώβριο, το ίδιο πλοίο θα πλεύσει για γεωτρήσεις στο νότιο Ειρηνικό, μεταξύ Ν.Ζηλανδίας και Χαβάης, ενώ το 2011 θα διασχίσει τη διώρυγα του Παναμά για να κάνει γεωτρήσεις στη Μεσο-Ατλαντική Ράχη, μια υποθαλάσσια οροσειρά μεταξύ Β.Αμερικής και Αφρικής.
«Καθόμαστε πάνω σε ένα βουνό δεδομένων», δήλωσε ο γεωφυσικός Άντριου Φίσερ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (Σάντα Κρουζ), ο οποίος θα είναι επικεφαλής επιστήμονας της πρώτης υποθαλάσσιας έρευνας του “JOIDES Resolution”.
Στόχος του, μεταξύ άλλων, θα είναι να διοχετεύσει χρωματιστά υγρά σε επιλεγμένα σημεία κάτω από το βυθό, ώστε οι επιστήμονες να μπορέσουν να παρακολουθήσουν τη ροή του νερού (και των μικροβίων που ζουν σε αυτό) μέσω ενός λαβυρινθώδους υδροφόρου ορίζοντα κάτω από το βυθό. Αυτό το υποθαλάσσιο «υδραυλικό σύστημα» εκτιμάται ότι περιέχει τόσο νερό όσα όλα μαζί τα επιφανειακά ποτάμια της Γης - και βέβαια περιέχει και πολλούς μικρο-οργανισμούς.
Οι έρευνες αυτές ελπίζεται ότι θα ρίξουν φως στην προέλευση της ζωής στη Γη, αλλά και στη δυνατότητα ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες. «Οι συνθήκες που επικρατούν κάτω από τους βυθούς των θαλασσών, μοιάζουν με εκείνες που ίσως υπήρξαν στην αρχέγονη Γη», δήλωσε ο Φίσερ. Ανάλογες συνθήκες εκτιμάται ότι μπορεί να υπήρξαν ή να υπάρχουν ακόμη στον Άρη ή στους δορυφόρους του Δία.
«Είναι πάρα πολύ πιθανό ότι αν ο Άρης φιλοξενεί ζωή, αυτή θα βρίσκεται σε μια βαθιά βιόσφαιρα, όπου οι θερμοκρασίες θα είναι αρκετά υψηλές για να επιτρέπουν την ύπαρξη υγρού νερού», εκτιμά ο γεωλόγος Τζον Πάρνελ του πανεπιστημίου του Αμπερντίν στη Σκωτία.
Η Έντουαρντς, που θα είναι επικεφαλής της τρίτης αποστολής το 2011 στη Μεσο-Αντλαντική Ράχη, θα κάνει τέσσερις γεωτρήσεις, με στόχο, μεταξύ άλλων, να διαπιστώσει αν τα μικρόβια κάτω από το βυθό του Ατλαντικού είναι διαφορετικά από αυτά του Ειρηνικού ή είναι τα ίδια, πράγμα που θα σημαίνει ότι καταφέρνουν να «ταξιδεύουν» σε όλη την υδρόγειο – κάτω από τους βυθούς!
enet.gr

ΚΘΒΕ: Απονομή Αριστείου «Δημήτρης Καρέλλης»

                                                                                   


Απονομή Αριστείου «Δημήτρης Καρέλλης» από την Υφυπουργό Εσωτερικών κα Θεοδώρα Τζάκρη

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, διοργάνωσε τιμητική εκδήλωση για την απονομή του Αριστείου «Δημήτρης Καρέλλης», την Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010, στο Βασιλικό Θέατρο.

Το Αριστείο απένειμε η Υφυπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κα Θεοδώρα Τζάκρη στην Αντιγόνη Φρυδά, απόφοιτο της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, η οποία αρίστευσε το ακαδημαϊκό έτος 2008 – 2009.

Στην τελετή, εκτός από την Υφυπουργό Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κα Θεοδώρα Τζάκρη παρέστησαν οι:
κ. Δημήτρης Γαρούφας, Πρόεδρος του Δ.Σ. του ΚΘΒΕ, κ. Γρηγόρης Καραντινάκης, Καλλιτεχνικός Σύμβουλος του ΚΘΒΕ [που εκπροσώπησε τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Θεάτρου, κ. Σωτήρη Χατζάκη, ο οποίος απουσίαζε λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, στο πλαίσιο της βαλκανικής πολιτικής του θεάτρου στη Σόφια της Βουλγαρίας] , ο κ. Γιάννης Ρήγας, Υπεύθυνος Σπουδών της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Κ.Θ.Β.Ε. και ο κ. Νίκος Κολοβός, ως εκπρόσωπος των ηθοποιών του θεάτρου.

Στην τελετή απονομής, η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα συγκινητική, καθώς οι ομιλητές αναφέρθηκαν στον σπουδαίο ηθοποιό του ΚΘΒΕ, Δημήτρη Καρέλλη, ο οποίος υπηρέτησε το θέατρο με απαράμιλλη αφοσίωση για σαράντα ολόκληρα χρόνια, στη μνήμη του οποίου, άλλωστε, θεσπίστηκε ο θεσμός του συγκεκριμένου Αριστείου.

Ο Πρόεδρος του ΔΣ του ΚΘΒΕ κος Δημήτρης Γαρούφας τόνισε ότι : «το θέατρο αποτελεί το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο στη σημερινή εποχή, συμβάλλοντας στη σύνδεση του πολίτη με την τέχνη», αλλά και ότι «το ΚΘΒΕ αποτελεί το θεσμό της πόλης που με τη δράση του συμβάλλει στην ανάδειξη του πνευματικού ρόλου που θα μπορούσε να διαδραματίσει η πόλη στην ευρύτερη περιοχή» .

Σύμφωνα με τον χαιρετισμό του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Κ.Θ.Β.Ε., Σωτήρη Χατζάκη: «Στις σημερινές συνθήκες οικονομικής αλλά και ηθικής πτώσης, αυτό που λυτρώνει από την πνευματική ανέχεια δεν είναι άλλο από την Τέχνη. Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στήριζε και θα στηρίζει τους σπουδαστές και τους αποφοίτους του. Εύχομαι η πορεία της Αντιγόνης να δικαιώσει όχι μόνο την φιλοσοφία του βραβείου αλλά και τα όνειρά της».

Η Υφυπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κα Θεοδώρα Τζάκρη, απονέμοντας το βραβείο στην Αντιγόνη Φρυδά της ευχήθηκε να πραγματοποιηθούν όλα όσα ποθεί κι αυτά που της αξίζουν, σημειώνοντας επίσης χαρακτηριστικά: «εύχομαι σε αυτό το κορίτσι να αντλεί διδάγματα από τα όποια εμπόδια, ενώ από τις επιτυχίες να γεμίζει δημιουργική ευθύνη».

Ο Υπεύθυνος Σπουδών της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του ΚΘΒΕ, κος Γιάννης Ρήγας προέτρεψε τη νεαρή ηθοποιό λέγοντας: «μείνε λιγότερο στη χαρά της βράβευσης και περισσότερο στην παρακαταθήκη που κουβαλά το ίδιο το βραβείο: το ύφος, το σκηνικό ήθος, τη γενναιοδωρία, την εργατικότητα, την αφοσίωση, τη συνείδηση της μοναξιάς», για να υπενθυμίσει ότι : «Ο Δημήτρης Καρέλλης ήξερε πως όταν χαμηλώσουν τα φώτα, άλλο δρόμο δεν έχουμε για την αιωνιότητα παρά τη μνήμη των θεατών μας».

Η αριστεύσασα Αντιγόνη Φρυδά δήλωσε συγκινημένη: «Εκφράζω ένα μεγάλο ευχαριστώ με τα πιο ειλικρινή μου συναισθήματα, προς τους θεσμούς και τους ανθρώπους που μου πρόσφεραν 3 χρόνια εκπαίδευσης πραγματικά πλούσια, δημιουργικά και ευτυχώς ανεξάντλητα».

Αξίζει να σημειωθεί ότι πέραν του χρηματικού επάθλου των 3.000 €, που συνοδεύει το Αριστείο, η Αντιγόνη Φρυδά θα έχει και μια πρώτη σύμβαση εργασίας 8 μηνών στο ΚΘΒΕ που φιλοδοξεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για την περαιτέρω πορεία της.

Πατριάρχες και βεζίρηδες

Πώς επιβίωσε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ο μοναδικός θεσμός του Βυζαντίου που παραμένει ακόμη ζωντανός, σε μια κλασική σύνθεση από τον Στίβεν Ράνσιμαν που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΟΦΩΝΟΣ

Tο κλασικό έργο του Στίβεν Ράνσιμαν Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία: Μια μελέτη για το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως από την παραμονή της Αλωσης της Πόλης μέχρι και την Επανάσταση του 1821είναι έργο εντυπωσιακής έκτασης και συνθετικής ικανότητας, μεγάλης εμβρίθειας και ευαισθησίας. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη Βρετανία το 1968 και γνώρισε έκτοτε αλλεπάλληλες επανεκδόσεις ως τις ημέρες μας. Την εποχή που εκδόθηκε υπήρξε ένα έργο πρωτοπόρο- η πρώτη απόπειρα σε τέτοια κλίμακα να φωτισθεί μια κρίσιμη περίοδος της ιστορίας του μοναδικού θεσμού του Βυζαντίου που παραμένει ακόμη ζωντανός. Στη Βρετανία το βιβλίο έγινε δεκτό μέσα σε ένα κλίμα θετικό για τις βυζαντινές σπουδές, στη δημιουργία του οποίου είχε συμβάλει αποφασιστικά και ο ίδιος ο Ράνσιμαν με τα παλαιότερα βιβλία του. Παράλληλα η επαφή ενός μεγάλου μέρος του κοινού με τη βυζαντινή τέχνη της εικόνας και με σημαντικούς εκπροσώπους της ρωσικής θεολογίας της Διασποράς το είχε εξοικειώσει με την Ορθοδοξία και την εναλλακτική χριστιανική της πνευματικότητα. Η ιστορία λοιπόν του θεσμού που αποτελούσε πάντοτε το ορατό κέντρο της Ορθοδοξίας ήταν επόμενο να προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον εκεί.

Η πνευματική ταυτότητα

Η κύρια είσοδος στην αυλή του Πατριαρχείου σε φωτογραφία του 1920. Μπροστά στην κλειστή πύλη του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ κλητήρες περιμένουν επισήμους. (Από το λεύκωμα του Κώστα Σταματόπουλου «Κωνσταντινούπολις- Η Πόλη μέσα από τον φωτογραφικό φακό του Αχιλλέως Σαμαντζή και του Ευγενίου Δαλεζίου»,Εκδόσεις U.Αllemandi)

Το έργο απευθύνεται στον δυτικό αναγνώστη που δεν γνωρίζει πολλά για το Βυζάντιο. Ξεκινά με μιαν εκτενή αναδρομή στην ιστορία του θεσμού, ο οποίος από ταπεινή επισκοπή μιας μικρής επαρχιακής πόλης, του Βυζαντίου, μεταλλάχθηκε στο πανίσχυρο πατριαρχείο της λαμπρής πρωτεύουσας της εκχριστιανισμένης αυτοκρατορίας, για να βρεθεί μετά το σχίσμα των εκκλησιών στην πρωτοκαθεδρία του ορθόδοξου κόσμου, με ακτινοβολία εντός και εκτός των συνόρων. Αναλύεται η οργανωτική του δομή, το πλήρες πλέγμα των σχέσεών του με το κράτος, καθώς και με τις άλλες χριστιανικές εκκλησίες. Εμφαση δίνεται στη διαμόρφωση της ιδιαίτερης ορθόδοξης πνευματικής ταυτότητας μέσα από τη φιλοσοφική και τη θεολογική σκέψη, όπως και στη σταδιακή διαφοροποίηση και απομάκρυνση Ανατολής και Δύσης. Το κυρίως θέμα του έργου εισάγεται με μια πιο εκτενή ανάλυση της κατάστασης στη φθίνουσα αυτοκρατορία λίγο πριν από την Αλωση, η οποία βρήκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε διάλυση, αποξενωμένο από το ορθόδοξο ποίμνιό του εξαιτίας της αντιπαθούς όσο και άκαρπης φιλοδυτικής πολιτικής των τελευταίων Παλαιολόγων.

Οπως ο ίδιος ο συγγραφέας επισημαίνει, η ιστορία του Πατριαρχείου κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας στερείται ένδοξων σελίδων και ηρωισμού. Με το έργο του προσφέρει στον αναγνώστη μιαν εντυπωσιακή κατάδυση στην ανοίκεια, συχνά πικρή αλλά και συναρπαστική, πραγματικότητα της εποχής. Πρόκειται για την ταπεινή ιστορία της θαυμαστής επιμονής και επιβίωσης ενός μακραίωνου θεσμού κάτω από αντίξοες συνθήκες. Υπό τον ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το Πατριαρχείο αναγκάζεται να αναλάβει για πρώτη φορά διοικητικά καθήκοντα, με τον Οικουμενικό Πατριάρχη εκπρόσωπο ενός γένους πολιτών δευτέρας κατηγορίας. Ισορροπεί με δυσκολία ανάμεσα στην παραδοσιακά βυζαντινή και στη νέα ελληνική του συνείδηση, ανάμεσα στην οικουμενικότητα του προορισμού του και στον αναδυόμενο εθνικισμό, ανάμεσα στην ορθόδοξη αποφατική θεολογική του παράδοση και στον δογματικό σχολαστικισμό των Δυτικών, ανάμεσα τέλος στον σεβασμό που πάντοτε ενέπνεε και στον αντικληρικαλισμό του επερχόμενου Διαφωτισμού. Είναι υποχρεωμένο, όπως δείχνει ο Ράνσιμαν, να κινείται με προσοχή μέσα σε έναν δυναμικά μεταβαλλόμενο σχηματισμό πόλων εξουσίας που περι λαμβάνουν μεταξύ άλλων τον Σουλτάνο και την οθωμανική διοίκηση, τη νέα τάξη των πλουσίων ελλήνων εμπόρων που εξελίχθηκε σύντομα στην κλειστή κάστα των φαναριωτών υποδούλων ευγενών, τους διάφορους ορθόδοξους ηγεμόνες και ηγεμονίσκους, τις πρεσβείες ισχυρών δυτικών κρατών, τις εκκλησίες των άλλων χριστιανικών δογμάτων, δηλαδή των ρωμαιοκαθολικών, των λουθηρανών, των αγγλικανών, ακόμη και των καλβινιστών.

Ο ρόλος των Φαναριωτών

Είναι γεγονός ότι στα 42 χρόνια που έχουν περάσει από τη συγγραφή του το βιβλίο δείχνει σημεία παλαιότητος και όχι μόνο ως προς το πρωτογενές υλικό. Η χρήση, π.χ., της έννοιας του «μιλέτ» για την περιγραφή της ενσωμάτωσης των θρησκευτικών μειονοτήτων στο οθωμανικό κράτος θα εθεωρείτο από έναν σύγχρονο οθωμανολόγο αναχρονιστική και παραπλανητική. Αλλα τμήματα του βιβλίου, όμως, όπως π.χ. η ιστορία των εκτενών επαφών του Πατριαρχείου με τους αγγλικανούς τον 16ο και τον 17ο αιώνα ή η εκτενής ανάλυση του καθοριστικού ρόλου των Φαναριωτών στη μετάλλαξη του Πατριαρχείου από εκπρόσωπο του ορθόδοξου κόσμου σε εθναρχία του ελληνικού γένους, εξακολουθούν να είναι χρήσιμα στον ειδικό. Πέρα όμως από τη ματιά του ιστορικού, ο Ράνσιμαν προσφέρει ένα κείμενο που καθηλώνει τον αναγνώστη, ειδικό ή μη.

Πατριάρχες, βεζίρηδες, ιησουίτες, γενίτσαροι, πρέσβεις, έμποροι, κληρικοί, τυχοδιώκτες, λόγιοι, κατάσκοποι, τυπογράφοι και άλλοι πολλοί- όλοι με τις αδυναμίες και τις ικανότητές τους, τα λάθη και τις επιτυχίες τους, τις ιδιοτελείς ή τις υψηλόφρονες επιδιώξεις τους- είναι οι ήρωες και οι αντιήρωες της ιστορίας. Συνθέτουν έναν πολύχρωμο κόσμο που προβάλλει ανάγλυφος μέσα από το απαράμιλλο συγγραφικό χάρισμα του Ράνσιμαν, ο οποίος ξέρει να διανθίζει την αφήγησή του με τις χυμώδεις εκείνες ανεκδοτολογικές λεπτομέρειες που δίνουν την ατμόσφαιρα της εποχής. Με την ειλικρινή του συμπάθεια ή άλλοτε με τη χαρακτηριστική ειρωνεία του, ξέρει να κρατάει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο ανάλαφρο και στο ουσιαστικό, χωρίς όμως ποτέ να χάνει την ευρύτερη ιστορική του προοπτική.

Η οικονομική εξαθλίωση των ορθοδόξων, το χαμηλό επίπεδο της παιδείας τους, η αμφίβολη ηθική τους ακεραιότητα, έκδηλη στην τάση τους για δολοπλοκίες και χρηματισμό, στάθηκαν πολλές φορές εμπόδιο για την επίτευξη των στόχων τους. Είναι καταστάσεις που ηχούν οδυνηρά οικείες στη σημερινή Ελλάδα. Οσο και αν έχουμε προσπαθήσει να τις διαγράψουμε από την ιστορική μας μνήμη, δεν επιτύχαμε προφανώς να τις απαλείψουμε από την καθημερινή μας ζωή. Στην προσπάθειά μας όμως να εξωραΐσουμε το παρελθόν μας απορρίπτουμε έναν ολόκληρο κόσμο μνήμης, συναισθήματος και εμπειρίας και γινόμαστε έτσι ακόμη φτωχότεροι από πριν. Το συναρπαστικό αφήγημα του Στίβεν Ράνσιμαν είναι ιδανικός τρόπος για να επαναπροσεγγίσουμε τις εξόριστες αυτές ιστορικές μνήμες. Κάποιες αδεξιότητες της μετάφρασης στερούν όμως από την ελληνική έκδοση μέρος της γοητείας του πρωτοτύπου.

Σερ Στίβεν Ράνσιμαν: Ο τελευταίος θρύλος
Ο βρετανός ιστορικός και συγγραφέας σερ Στίβεν Ράνσιμαν (1903-2000) υπήρξε ένας από τους τελευταίους θρύλους της βυζαντινολογίας. Τα βιβλία του εξακολουθούν και στις ημέρες μας να μυούν στον κόσμο του Βυζαντίου ένα ευρύτερο καλλιεργημένο κοινό μεταδίδοντας μιαν εικόνα θετική για τη συχνά παραγνωρισμένη περίοδο της αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης. Αντίθετα όμως με ορισμένους σύγχρονους, «διαφημιστές» του Βυζαντίου, ο Ράνσιμαν ήταν πάνω απ΄ όλα ένας πρωτότυπος ιστορικός.

Εκπρόσωπος μιας κατάστασης πραγμάτων που έχει πια εκλείψει στις ημέρες μας, ο Στίβεν Ράνσιμαν αγάπησε την Ελλάδα όταν, σε ηλικία επτά ετών και αφού είχε ήδη διδαχθεί τα γαλλικά και τα λατινικά, προτίμησε να μάθει ελληνικά αντί γερμανικά. Με τους δύο του γονείς μέλη ταυτοχρόνως του βρετανικού κοινοβουλίου και έχοντας απολαύσει τα προνόμια της- επικεντρωμένης στους κλασικούςβρετανικής εκπαίδευσης της εποχής, ο Ράνσιμαν σπούδαζε στο Κέιμπριτζ όταν αποφάσισε να αφιερωθεί στη μελέτη της βυζαντινής περιόδου. Τον γοήτευσαν η πρωτοτυπία και η ιδιομορφία του ίδιου του βυζαντινού κόσμου, η οργάνωση, η εκλέπτυνση, η τέχνη και η πνευματικότητά του, ίσως και ο κάποιος εξωτισμός του.

Πιστός στην καλύτερη παράδοση των βρετανών περιηγητών, ο Ράνσιμαν ταξίδεψε πολύ σε μια εποχή που ο τουρισμός δεν είχε ακόμη εφευρεθεί. Συνάντησε ανθρώπους μυθικούς, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως τον Που Γι, τον τελευταίο αυτοκράτορα της Κίνας, και τα ταξίδια του αποτελούσαν πηγή συναρπαστικών αφηγήσεων με τις οποίες αιχμαλώτιζε τον συνομιλητή του, όπως ακριβώς τα βιβλία του αιχμαλωτίζουν ακόμη και σήμερα τον αναγνώστη.

Βρέθηκε αθάνατος γήινος οργανισμός

Βρέθηκε το πρώτο (και μόνο) αθάνατο ζώο στον πλανήτη. Ονομάζεται turritopsis nutricula και είναι ένα είδος μέδουσας. Εικάζεται ότι είναι το μόνο αθάνατο πλάσμα πάνω στη γη και ότι ενσωματώνει κατά ένα περίεργο τρόπο την πηγή της νεότητας. Είναι ικανό να ανακυκλώνει την κατάστασή του από την γέννηση στην νεότητα μετά στην ωριμότητα και αντί να συνεχίσει στον θάνατο επανέρχεται σε κατάσταση νεότητας ξανά.

 

Οι επιστήμονες καλούν αυτήν την ικανότητα μεταδιαφοροποίηση και είναι η ικανότητα των κυττάρων της (μέδουσας) να αλλάζουν την κατάστασή τους σε κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο.

 

 

Υπάρχουν και άλλα ζώα με τέτοιες δυνατότητες όπως οι Σαλαμάνδρες που όμως μπορούν να χρησιμοποιήσουν τέτοιες διαδικασίες μόνο για μερικά μέρη του οργανισμού τους. Η μέδουσα αυτή όμως μπορεί για όλο της το σώμα !!! Αφού μπορούν και «ξεπερνούν» τον θάνατο , ο αριθμός αυτών των ζώων συνεχώς αυξάνεται και ενώ παρατηρήθηκαν αρχικά στον ωκεανό της Καραϊβικής , σήμερα παρατηρούνται σε θάλασσες όλου του κόσμου. . .

 

http://www.bno.gr/

Κάπου έχουμε σκοντάψει...

Μάρτιος 2010 – Γ. Εχέδωρος



Δεν είναι λόγοι οικονομικής πολιτικής η αποκοπή των κονδυλίων προς τη NASA από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Δεν είναι η αδιαφορία για προγράμματα διαστημικά από το μεγαλύτερο διαστημικό σταθμό του κόσμου...

Ούτε μειωμένο το ενδιαφέρον των Ρώσων για το διάστημα...

Και κάτι πρωτόγονες αναζητήσεις Ινδών, Κινέζων και Ευρωπαίων δεν είναι άξιου λόγου.

Τώρα αν ένας αστερισμός έχει ρόζ ή κόκκινες δαντέλες με άζωτο ή υδρογόνο είναι, πράγματι, ένα επιστημονικό δεδομένο αλλά όχι ...πρακτικό.

Η αλήθεια είναι αλλού.

Είναι αυτό που υποβόσκει στα φωτεινά μυαλά της ανθρωπότητας.

Η μοναδικότητα και συγχρόνως η μοναξιά του ανθρώπου...

Ψάχνουμε, αναζητούμε, διερευνούμε, ανακαλύπτουμε και τελικά πέφτουμε στα ...ίδια.

Αλήθεια υπάρχει  κέντρο του κόσμου;

Υπάρχουν άλλα όντα σε αυτό το αφιλόξενο διάστημα;

Χαζολογάμε με τα UFO που είδαμε πίσω από το βουνό ή το όραμα των ανθρωποειδών σε κάποιο ξέφωτο, που ήρθαν  από το διάστημα και συγχρόνως διατυπώνουμε πως ο πιο κοντινός αστερισμός που ενδέχεται να έχει ζωή απέχει εκατοντάδες χιλιάδες έτη φωτός.

Ε, είμαστε για κλάματα φίλε μου...

Το να κατασκευάσεις ένα κράμα μετάλλων που δεν συνθλίβεται στη σύγκρουση με τη γήινη ατμόσφαιρα και να το εκσφενδονίσεις στο διάστημα, ή το να έχεις επικοινωνίες ‘τύπου καθρέπτη’ με ‘πιάτα’ που περιστρέφονται περί της γης με βάση την ελκτική της, μάλλον πρωτόγονο μου φαίνεται...

Κοντεύουν δύο αιώνες που μας έχει ταλανίσει ο πολιτισμός του ηλεκτρικού ρεύματος... Τίποτε πιο σύγχρονο δεν υπάρχει; Πέρα από τη μίμηση του περίγυρού μας...

Τη στιγμή που εσύ και εγώ δεν είμαστε ούτε καν μια αναλαμπή στη ροή του χρόνου...

Και μια που είπαμε χρόνος.

Ο χρόνος υπάρχει γιατί υπάρχει η καταγραφή της ροής. Η καταγραφή της φθοράς ή της αλλαγής των πραγμάτων...

Ας μη το παρατραβάμε όμως σε αυτό το σημείωμα...

Βρισκόμαστε στο σημείο της αναζήτησης. Της αναζήτησης, κάποιου ενδιαφέροντος.

Στη Σελήνη πατήσαμε.

Στον Άρη στείλαμε το ρομποτικό μηχανισμό, μαθαίνουμε ...μαθαίνουμε... για τη σύσταση των υλικών, τις θερμοκρασίες, την εξέλιξη του πλανήτη στο διάβα των χιλιετιών αλλά δεν μαθαίνουμε το σημαντικότερο...

Ζωή;

Τίποτε από ζωή;

Υπήρξε ζωή;

Αν όχι, τότε;

Ένα φρικτό αίσθημα καταγράφεται στον άνθρωπο.

Μια πικρία.

Μια απαισιοδοξία.

Ένα μυστήριο που δεν έχει τολμήσει ποτέ κανείς να διερευνήσει...

Και τότε ξεκινά η θεώρηση, το άγνωστο, το μυστήριο...

Το ελεύθερο πεδίο των καιροσκόπων...

Τελικά, γιατί δεν ξεκινάμε να μάθουμε τι είναι η Γη;

Η επανάσταση των Ελλήνων στην Χαλκιδική και στην Μακεδονία το 1821

Η επανάσταση του 1821 δεν υπήρξε ένα γεωγραφικά μεμονωμένο γεγονός στην Πελοπόννησο, στην Στερεά Ελλάδα και στα νησιά του Αιγαίου. Αντιθέτως ήταν ένα καθολικό πολιτικό και στρατιωτικό γεγονός που συντάραξε όλη την Βαλκανική χερσόνησο. Σημαντικές επαναστατικές κινήσεις δημιουργήθηκαν τόσο στην Κρήτη, όσο και στην Θεσσαλία, στην Μακεδονία και την Θράκη. Στο παρόν κείμενο μας θα ασχοληθούμε με την εξέγερση των Μακεδόνων το 1821 και την τραγική της κατάληξη.


Από το Blog: Ιστορικά Θέματα


Η κατάσταση στην Μακεδονία πριν την Επανάσταση

Στην Μακεδονία προεπαναστατικά υπήρχαν 2 μεγάλα αστικά κέντρα που συγκέντρωναν όλη την εμπορική κίνηση και τον πλούτο της περιοχής: φυσικά η Θεσσαλονίκη και οι Σέρρες. Ειδικά μετά την συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), η Ελληνική αστική τάξη ενδυναμώθηκε σημαντικά, ιδρύοντας νέους εμπορικούς οίκους (Σκάμπαλη, Παπαθέου, Σαμπουτζή) και επεκτείνοντας τις εμπορικές δραστηριότητες της σε όλη την Μεσόγειο. Η οικονομική αυτή άνοδος επιτάχυνε και την εθναφύπνιση που εκφράστηκε με την ανέγερση εκκλησιών και σχολείων.

Έτσι οι απόστολοι της Φιλικής Εταιρείας (Γιάννης Φαρμάκης, Δημήτριος Ίπατρος) που στάλθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1820, βρήκαν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της κίνησης τους. Αμέσως μυήθηκε στο "μυστικό" σχεδόν όλος ο ανώτατος και κατώτερος κλήρος της Μακεδονίας (μητροπολίτης Σερρών Χρύσανθος, Κοζάνης Βενιαμίν, Άνθιμος Γρεβενών, Ιερόθεος Αγίου Όρους, επίσκοπος Αρδαμερίου Ιγνάτιος κτλ), οι σημαντικοί τοπικοί οπλαρχηγοί Γάτσος και Καρατάσος, καθώς και οι πλούσιοι έμποροι της Θεσσαλονίκης Χρίστος Μενεξές, Γεώργιος Πάικος, Αντώνιος Παπαχρίστου, Κωνσταντίνος Τάττης, ο δάσκαλος Ιώννης Σκανδαλίδης, ο Αναστάσιος Μπουδέλης κτλ. Αλλά και στην Χαλκιδική και ιδιαίτερα στον Πολύγυρο, το κήρυγμα της Φιλικής εταιρείας βρίσκει συμπαραστάτες.

Οι κινήσεις αυτές όμως, κινούν την υποψία στον διοικητή της Μακεδονίας μουτεσελίμη Σερίφ Σεντίκ Γιουσούφ μπέη, έναν σκληρό και βάναυσο άνδρα, με μεγάλες ικανότητες και θέληση. Ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1820 έχει αντιληφθεί τα σχέδια των Ελλήνων και προετοιμάζεται να τα αντιμετωπίσει. Αυτό φαίνεται από την αλληλογραφία του με όλους τους Τούρκους αξιωματούχους της Μακεδονίας την εποχή εκείνη.

Ο Εμμανουήλ Παπάς Στην Μακεδονία

Ο Εμμανουήλ Παπάς ήταν ένας πλούσιος έμπορος γεννημένος στην Δοβίστα Σερρών το 1772. Οι εμπορικές του δραστηριότητες επεκτείνονταν ως την Βιέννη και την Κωνσταντινούπολη. Μυήθηκε στο μυστικό της Φιλικής Εταιρείας στις 21 Δεκεμβρίου 1919 και ενθουσιάστηκε από την προοπτική της Επανάστασης και της Απελευθέρωσης. Κατέθεσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό (200.000 δίστηλα τάληρα) από την προσωπική του περιουσία για τους σκοπούς της οργάνωσης και του δόθηκε από τον Υψηλάντη η αρχηγία της εξέγερσης στην Μακεδονία. Αποφασίστηκε η εξέγερση να ξεκινήσει από το Άγιο Όρος που παρουσίαζε δύο βασικά πλεονεκτήματα: την φυσικά οχυρή του θέση και την ευνοϊκή διάθεση των μοναχών και ιερωμένων που πολλοί είχαν ήδη μυηθεί στην Φιλική Εταιρεία.

Έτσι στις 23 Μαρτίου 1821 ο Εμμανουήλ Παπάς συνοδευόμενος από τον υπασπιστή του Χατζηπέτρο, φόρτωσε όπλα και πολεμοφόδια σε πλοίο του Λήμνιου Χατζή Βισβίζη και βγήκε στην μονή Εσφιγμένου, της οποίας ο ηγούμενος Ευθύμιος ήταν μυημένος στην Φιλική Εταιρεία. Οι Ψαριανοί ενίσχυσαν την προσπάθεια με 2 πλοία που απέστειλαν, ενώ πολλοί μοναχοί εντάχθηκαν στις γραμμές των επαναστατών. Οι Τούρκοι όμως και κυρίως ο Γιουσούφ μπέης έδρασαν γρήγορα, συλλαμβάνοντας στις Σέρρες και στην Θεσσαλονίκη πολλούς μυημένους στην Φιλική Εταιρεία. Στην Θεσσαλονίκη αιχμαλωτίστηκαν 400 όμηροι, ενώ στις Σέρρες οι Τούρκοι αιχμαλώτισαν 150 Σερραίους πολίτες, βρήκαν όλο τον οπλισμό που προοριζόταν για την εξέγερση, βασάνισαν και φυλάκισαν την γυναίκα του Παπά, ενώ έκαψαν το σπίτι του.

Στον Πολύγυρο όμως οι Έλληνες δεν περίμεναν τα αντίποινα αλλά κινήθηκαν πρώτοι καταλαμβάνοντας το διοικητήριο και σκοτώνοντας 14 Τούρκους στρατιώτες και τον βοεβόδα (διοικητή). Από τον Πολύγυρο η επανάσταση εξαπλώθηκε στα γύρω χωριά όπως και στα χωριά του Λαγκαδα. Τα αντίποινα του Γιουσούφ μπέη στην εξέγερση αυτή, ξέσπασαν στους Έλληνες της Θεσσαλονίκης. Τέσσερις ανώτατοι ιερωμένοι (Κίτρους Μελέτιος κτλ)βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο, μαζί με πολλούς προκρίτους των οποίων οι περιουσίες δημεύτηκαν και λεηλατήθηκαν.

Οι ωμότητες αυτές εξαγρίωσαν τους Χριστιανούς που διέδωσαν την Επανάσταση σε όλη την Χαλκιδική. Εν τω μεταξύ ο Παπάς είχε πείσει τους μοναχούς του αγίου Όρους να τον στηρίξουν οικονομικά, ενώ 1.000 περίπου μοναχοί έλαβαν τα όπλα της ελευθερίας. Πενταμελής επιτροπή όλων των μονών αναλαμβάνει την διοίκηση του τόπου και τον οικονομικών και ανακηρύσσει τον Παππά "Αρχηγό και υπερασπιστή της Μακεδονίας". Ο Εμμανουήλ Παππάς κηρύσσει επισήμως την Επανάσταση στα τέλη Μαΐου στις Καρυές, έχοντας στην διάθεση του 4000 ενόπλους. Σύντομα η Επανάσταση είχε διαδοθεί στην χερσόνησο της Κασσάνδρας, στην Ορμύλια, στην Σιθωνία (Νικήτη, Παρθενώνας) και στα Μαντεμοχώρια. Στις αρχές του καλοκαιριού επαναστάτησε και η Θάσος.

Η προοδος του Αγώνα

Οι επαναστάτες ήταν χωρισμένοι σε δύο μεγάλες ομάδες υπό τον Παπά και τον τοπικό οπλαρχηγό Χάψα και αρχικά σημείωσαν κάποιες τοπικές επιτυχίες. Ο Παπάς με τους Μαντεμοχωρίτες και τους μοναχούς του αγίου Όρους που είχαν πάρει τα όπλα, νίκησε τις ασθενείς Τουρκικές δυνάμεις στην Ιερισσό την 1η Ιουνίου 1821, βάδισε ως τον Σταυρό και τελικά κατέλαβε θέσεις στην Ρεντίνα. Οι οπλοφόροι του Καπετάν Χάψα (κυρίως Κασσανδρινοί από την Βάβδο, και τα Βασιλικά) έκαμψαν την αντίσταση των μικρών τουρκικών τοπικών φρουρών πέρασαν την Επανωμή και έφτασαν τρεις ώρες έξω από την Θεσσαλονίκη, σχεδόν κοντά στα τείχη της παλιάς πόλης. Οι Έλληνες όμως ήταν ανοργάνωτοι, άσχημα εξοπλισμένοι, χωρίς έμπειρη στρατιωτική διοίκηση.

Εναντίον του Χάψα εκστράτευσε ο Αχμέτ μπέης από τα Γιαννιτσα με 500 ιππείς που νίκησαν εύκολα τους Έλληνες που παρατάχθηκαν στην πεδιάδα και εκτέθηκαν στο εχθρικό ιππικό. Ο Χάψας πέθανε στην μάχη, ενώ οι επιζώντες υποχώρησαν άτακτα. Ο Μπαιράμ πάσας με μεγάλες δυνάμεις από την Μ. Ασία βρέθηκε στην περιοχή στον δρόμο του για την Πελοπόννησο, και συνεπικουρούμενος από λίγους ένοπλους Εβραίους από την Θεσσαλονίκη, επιτέθηκε στον Παπά στα στενά της Ρεντίνας και τον νίκησε. Παντού οι Έλληνες υποχωρούν προς το Άγιο Όρος και την Κασσάνδρα και οι ακολουθούντες Τούρκοι ρημάζουν και καίνε όλα τα Ελληνικά χωριά και κωμοπόλεις, εξανδραποδίζοντας και σκλαβώνοντας όποιον χριστιανό έβρισκαν.

Οι επαναστάτες πλέον είχαν οχυρωθεί στις χερσονήσους της Κασσάνδρας στην τοποθεσία "Πόρτες" (σημερινή Νέα Ποτίδαια) που είναι το στενότερο σημείο και του Αγίου Όρους στον Πρόβλακα στην γνωστή διώρυγα του Ξέρξη. Οι δύο τοποθεσίες ήταν απόρθητες και οι επιθέσεις του Αχμετ μπέη στις 27 Ιουνίου αποκρούονται προκαλώντας του μεγάλες απώλειες. Τις ακτές επιτηρούσαν δύο ψαριανά πλοία, ένα τοπικό και ένα προερχόμενο από τη Λήμνο. Οι Ψαριανοί κατόρθωσαν να εντοπίσουν δύο τουρκικά πλοία που θα διενεργούσαν αποβατική ενέργεια στην Κασσάνδρα και τα καταδίωξαν. Το ένα από αυτά εξόκειλε στο ακρωτήριο της Συκιάς, στη Σιθωνία. Οι Ψαριανοί το πυρπόλησαν, αφού πρώτα αφαίρεσαν τα πυροβόλα του. Το δεύτερο πλοίο εξόκειλε στις ακτές του Αγίου Όρους. Οι Τούρκοι ναύτες επιχείρησαν να το υπερασπισθούν, αλλά μάταια.

Στους επόμενους δύο μήνες η θέση των Ελλήνων χειροτέρευε, καθώς τα τρόφιμα και τα πολεμοφόδια ελαττώνονταν, ενώ οι Τούρκοι πλησίαζαν συνεχώς τις θέσεις τους με προχώματα. Η Πύλη διορίζει τότε τον ικανότατο Αβδούλ Αμπούδ αρχιστράτηγο των Τούρκων στην Μακεδονία, παρέχοντας του μια μεγάλη στρατιά 14.οοο ανδρών. Αυτός θα επιτεθεί στις 15 Οκτωβρίου με 3000 άνδρες κατά της Κασσάνδρας που την υπερασπίζονται μόνο 450 άνδρες. Η πρώτη αυτή επίθεση θα συντριβεί με μεγάλες Τουρκικές απώλειες. Ο Αβδούλ Αμπούδ θα προσφέρει γενική αμνηστεία στους επαναστάτες υπό τον όρο της άμεσης παράδοσης. Η προσφορά θα απορριφθεί περήφανα από τους Έλληνες. Η δεύτερη επίθεση στις 30 Οκτωβρίου θα διασπάσει τις αραιές γραμμές των Ελλήνων υπερασπιστών. Η Κασσάνδρα θα πέσει στα χέρια των Τούρκων και θα επακολουθήσουν σφαγές Χριστιανών και καταστροφές των περιουσιών τους σε ένα όργιο αίματος και λεηλασίας.

Ένα κύμα προσφύγων Μακεδόνων από την κατεστραμμένη Χαλκιδική, κατέκλυσε την Εύβοια, τις Σποράδες και την Πελοπόννησο. Ουσιαστικά η επανάσταση στην Μακεδονία είχε ηττηθεί. Ο Παπάς στο Άγιο Όρος πλέον αντιμετώπιζε την ανοιχτή αντίθεση των μοναχών που ζητούσαν την αποχώρηση του, ώστε να μην καταστραφεί η Αθωνική Πολιτεία από τους επελαύνοντες Τούρκους. Μάλιστα κάποιοι ηγούμενοι Μονών ήρθαν και σε μυστικές διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους για να αφοπλίσουν και να παραδώσουν τον Παπά. Ο τελευταίος ενημερωμένος από τον ηγούμενο Κυριλο της μονής Εσφιγμένου για τις αρνητικές εξελίξεις, αποφάσισε να αποχωρήσει τελικώς από το Άγιο Όρος και ακολουθούμενος από λίγους συντρόφους και πολεμιστές του, να μεταβεί στην Πελοπόννησο για να συνεχίσει τον Αγώνα.

Οι συγκινήσεις και οι αποτυχίες όμως ήταν πολλές για τον Παπά. Πέθανε από καρδιακή προσβολή ευρισκόμενος εν πλω για την Ύδρα, στις 5 Δεκεμβρίου 1821. Κηδεύτηκε μεγαλόπρεπα στην Ύδρα, στην εκκλησία της Υπαπαντής. Η Αθωνική Πολιτεία παραδόθηκε στους Τούρκους και καταστράφηκε οικονομικά λόγω των χρηματικών ποσών που αναγκάστηκε να καταβάλλει (2.500.000 γρόσια), τα περισσότερα προνόμια της καταργήθηκαν, ενώ αναγκάστηκε να εκτρέφει Τουρκική φρουρά κατοχής για πολλά χρόνια.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ-ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ

Η επανάσταση της Χαλκιδικής έληξε οριστικά με την παράδοση του Αγίου Όρους, τον Ιανουάριο του 1822. Αναμφίβολα η εξέγερση στην Μακεδονία δεν είχε οργανωθεί επαρκώς και τα αποτελέσματα της υπήρξαν τραγικά για τους Έλληνες των περιοχών αυτών. Σημαντικός παράγοντας αποτυχίας της εξέγερσης, ήταν και η κοντινή θέση της Χαλκιδικής σε σχέση με την Οθωμανική πρωτεύουσα της Κωνσταντινούπολης και την παρουσία μεγάλων στρατιωτικών μονάδων της Αυτοκρατορίας. Η προσφορά όμως της εξέγερσης της Χαλκιδικής στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 υπήρξε σημαντική (αν όχι καθοριστική). Οι Μακεδόνες επαναστάτες και οι χιλιοι και πλέον μοναχοί του Αγίου Όρους που πήραν τα όπλα επί έξι περίπου μήνες απασχόλησαν μεγάλο αριθμό τουρκικών δυνάμεων. Έτσι δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος για να εδραιωθεί η Επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα και στην Πελοπόννησο.

Αναμφίβολα η άψογη προσωπικότητα του Εμμανουήλ Παπά δεσπόζει στην Μακεδονική επανάσταση που περιγράψαμε, αποτελώντας ένα υπόδειγμα ανδρείας, συνέπειας, καθήκοντος και πατριωτισμού επίκαιρο για όλες τις εποχές και για όλες τις κοινωνίες.

Τελικώς η επανάσταση του 1821 στην Χαλκιδική και στην Μακεδονία, αποδεικνύει αυτό που θεωρούμε όλοι αυτονόητο, αλλά αμφισβητείται πεισματικά από πολλούς σήμερα:την αδιαμφισβήτητη ενότητα του Ελληνικού Έθνους στην βάση της χριστιανικής θρησκείας και της ανάμνησης της κοινής Βυζαντινής κληρονομιάς, που δεν υπονόμευσε ούτε το σκοτάδι των τεσσάρων αιώνων Οθωμανικής σκλαβιάς.

ΠΗΓΕΣ

Βακαλόπουλος Απόστολος, Ιστορία του νέου Ελληνισμού, εκδόσεις "Σταμούλη"

Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης

Ιωάννη Βασδραβέλλη, ο Αγώνας του 1821 στην Μακεδονία, εκδόσεις εταιρείας Μακεδονικών σπουδών

Αφιέρωμα της μονής Εσφιγμένου στον Εμμανουήλ Παπά

http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com

Ι. Β. Δ.

www.istorikathemata.blogspot.com

Κανονικά η λειτουργία του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης

Ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης διαψεύδει τα δημοσιεύματα για κλείσιμο ή διακοπή της λειτουργίας του. Ως «ανυπόστατα» χαρακτηρίζει, με δελτίο Τύπου που εξέδωσε τα μεσάνυχτα χθες, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, τα δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι «κλείνει ή διακόπτει τη λειτουργία του».
Το ακριβές κείμενο του δελτίου τύπου του ΟΜΜΘ εχει ως εξής:
«Ο κ. Νίκος Αθηναίος, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΟΜΜΘ υπέβαλλε την παραίτηση του η οποία έγινε αποδεκτή.
Το Καλλιτεχνικό Πρόγραμμα του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης συνεχίζεται και θα διαμορφωθεί μετά την αναμενόμενη επιχορήγηση από το ΥΠ.ΠΟ.Τ.
Τα δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι το Μέγαρο Μουσικής κλείνει ή διακόπτει την λειτουργία του είναι ανυπόστατα».
Σύμφωνα πάντως με τις δηλώσεις του παραιτηθέντα καλλιτεχνικού διευθυντή κ. Νίκου Αθηναίου, η παραίτηση του έγινε λόγω ελλείψεως αντικειμένου διαχείρισης καθώς είχε προηγηθεί απόφαση για αναστολή των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων του Μεγάρου λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων.
Οι προγραμματισμένες παραστάσεις και εκδηλώσεις του ΟΜΜΘ θα συνεχισθούν κανονικά μέχρι τη λήξη της καλλιτεχνικής περιόδου τον ερχόμενο Μάιο.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Φεμινίστριες εναντίον αρχαιολόγων για την ιερή πορνεία

Αμφισβητείται πλέον αν οι ιερόδουλες ήταν ιέρειες και πόρνες κατά την αρχαιότητα


ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΛΙΑΝΟΣ

ΒΕΡΟΛΙΝΟ.

Εκαναν «μπαμ» με την εμφάνισή τους. Οι πόρνες στην αρχαία Κόρινθο φορούσαν δικτυωτά φορέματα και ήταν έντονα μακιγιαρισμένες. Οι ναύτες, από τα εκατοντάδες αγκυροβολημένα πλοία στο λιμάνι της πόλης, δεν είχαν παρά να διαλέξουν- σε τιμές συνήθως «λαϊκές». Παρόμοια εικόνα, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, παρουσίαζε και ο ναός της Αφροδίτης, στον παρακείμενο ορεινό βράχο. Εκεί σύμφωνα με τον μεγάλο γεωγράφο Στράβωνα (64 π.Χ.-23 μ.Χ.) οι ιερόδουλες ήταν υπηρέτριες του ναού και οι ιερείς οι «προστάτες». Εντύπωση έκανε και ο αριθμός τους. «Ο ναός ήταν τόσο πλούσιοςπου διέθετε πάνω από 1.000 ελευθεριάζοντα κορίτσια» γράφει.

Τώρα όμως κάποιες φεμινίστριες, με τη συνδρομή γυναικών αρχαιολόγων, αμφισβητούν τη «σεξιστική και ανδροκρατούμενη», όπως καταγγέλλουν, αντίληψη, αντιπροτείνοντας είτε την επιστημονική αμφιβολία είτε την υπόθεση ότι οι ναοί δεν ήταν (και) οίκοι ανοχής.

Ηδη οι λέξεις «ιερόδουλος» και «ιέρεια του έρωτα» παραπέμπουν στη σύνδεση πορνείας και ιερών ναών. Αδιευκρίνιστο παραμένει ωστόσο αν η σεξουαλική πράξη συντελούνταν μέσα ή έξω από αυτούς. Μέχρι πρότινος η κυρίαρχη άποψη στους ιστορικούς ήταν ότι το ιερό ήταν συγχρόνως και πορνείο. Ωστόσο τα πειστήρια γι΄ αυτό, σε ό,τι αφορά την Κόρινθο, δεν είναι αδιάσειστα ούτε επαρκή.


«Οι μαρτυρίες για έναν ιερό οίκο ανοχής στην Κόρινθο βασίζονται αποκλειστικά σε μια ωδή του Πινδάρου» λέει η γερμανίδα ιστορικός Τάνια Σέερ. Σε αυτήν γίνεται λόγος για έναν ολυμπιονίκη του 464 π.Χ., ο οποίος δώρισε στον ναό «πλήθος πόρνες», που έφταναν τις πολλές εκατοντάδες. Για μετατροπή του ναού σε οίκο σεξουαλικού εμπορίου δεν γίνεται ωστόσο λόγος.
Το πιο πιθανό, λέει η κυρία Σέερ, είναι ότι οι πόρνες «δούλευαν» εκτός αυτού, παρέδιδαν όμως τις εισπράξεις στους κατ΄ εξοχήν ιερείς. Η αντιπαράθεση μετατρέπεται όμως σε «σκυλοκαβγά» σε ό,τι αφορά την πρωτεύουσα της Μεσοποταμίας, την «πόρνη Βαβυλώνα», όπως ονομάζεται στις Γραφές. Οι περιγραφές του Ηρόδοτου (490-425 π.Χ.) για όργια στο ιερό της Ιστάρ τίθενται σήμερα υπό αίρεση από μια ομάδα «άγριων» φεμινιστριών. «Δεν υπάρχει ούτε ένα εύρημαπου να επιβεβαιώνει τις διηγήσεις του» λέει η αμερικανίδα αρχαιολόγος και φεμινίστρια Τζούλια Ασάντι.
 Και ακόμη χειρότερα: στην παρερμηνεία των γεγονότων συμμετέχουν και πολλοί σημερινοί ερευνητές που ανήκουν στο ανδρικό φύλο. Υπάρχει βέβαια και ένα ρεύμα πιο «νηφάλιων» ιστορικών που κινείται ανάμεσα στα δύο άκρα. Γι΄ αυτούς είναι αναμφισβήτητο ότι υπήρξαν, πρώτον, ναοί που διατηρούσαν εξωτερικούς οίκους ανοχής, δεύτερον, νεαρά κορίτσια που κατείχαν σε ιερά υψηλά ιερατικά αξιώματα και, τρίτον, πλούσιες πόρνες, οι οποίες χρηματοδοτούσαν το κτίσιμο ναών του έρωτα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα: το ιερό που ήταν αφιερωμένο στην «Αφροδίτη-πόρνη»θεά φιλήδονη και μηδενίστρια της ηθικής στον έρωτα.

Η Λογοτεχνία και οι Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς

Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε αποτέλεσε τη «γέννηση» της «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων-ΕΕΛΣΠΗ», όταν η δημοσίευσή του στο διαδίκτυο αμέσως ενεργοποίησε Συγγραφείς απ’ όλα τα σημεία του Πλανήτη όπου μέσα σε λίγες μέρες συγκροτηθήκαμε σε «Επιτροπή Πρωτοβουλίας»

Βάιος Φασούλας

Αφιέρωμα στη Λογοτεχνία και στους Έλληνες, Απόδημους και Γηγενείς  Λογοτέχνες

του Βάιου Φασούλα

Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε αποτέλεσε τη «γέννηση» της «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων-ΕΕΛΣΠΗ», όταν η δημοσίευσή του στο διαδίκτυο αμέσως ενεργοποίησε Συγγραφείς απ’ όλα τα σημεία του Πλανήτη όπου μέσα σε λίγες μέρες συγκροτηθήκαμε σε «Επιτροπή Πρωτοβουλίας». Η αγάπη, ο πόθος, η λαχτάρα και ο ενθουσιασμός για τα Κάλλη της Λογοτεχνίας ήταν τόσο μεγάλη, που πριν ακόμα ιδρυθεί η ΕΕΛ-ΣΠΗ, εκδώσαμε την πρώτη μας Ανθολογία. Λίγους μήνες μετά και αφού επεξεργαστήκαμε το Καταστατικό, ακολουθώντας όλες τις νόμιμες διαδικασίες του Ομόσπονδου Γερμανικού Κράτους και με το δικαίωμα να δρούμε παντού στην υφήλιο, ιδρύσαμε την ΕΕΛΣΠΗ με έδρα τη Γερμανία.

Την δε αφορμή για το άρθρο που ακολουθεί την έδωσε ένα περίφημο «επαναστατικό» θέμα: «Ο ρόλος της λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της διασποράς, όπως αυτή εμφανίζεται στα κείμενα των Ελλήνων Λογοτεχνών-Συγγραφέων Β` και Γ` γενιάς στο παράδειγμα της Γερμανίας».

«Αυτό ήταν το θέμα που ο εξαίρετος φίλος, καθηγητής Β΄θμιας Εκπαίδευσης με ειδικότητα στη Νεοελληνική Λογοτεχνία και πολυετή διδακτική πείρα, διανοούμενος και υπερα-σπιστής των γραμμάτων και του λόγου, κ. Γιώργος Τσακιρίδης, που από διακαή αγάπη για το αντικείμενό του εγγράφηκε στο Λουδοβίκειο Πανεπιστήμιο του Μονάχου (L.U.M.).Στην αξιόλογη και επίπονη προσπάθειά του για το ρόλο της Λογοτεχνίας ζήτησε από Έλληνες συγγραφείς της Γερμανίας τις απόψεις τους καθώς και του γράφοντα τις οποίες, θα εκθέσω». (Σήμερα, εννιά περίπου χρόνια μετά απ’ το πολυσέλιδο άρθρο, ας μου επιτραπεί να το εκθέσω αποσπασματικά και αυθεντικά).
«Πολλοί επιστήμονες και διανοούμενοι του κόσμου ασχολήθηκαν και δε θα πάψουν να ασχολούνται με το θαύμα της Λογοτεχνίας και γενικότερα του Ελληνικού Πολιτισμού. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι η Ελληνική Λογοτεχνία αποτελεί «μονοπώλιο» για την ελληνική πραγματικότητα και ότι άλλες Χώρες και Λαοί έμειναν στο περιθώριο. Θα ήμουν άδικος και εκτός πραγμάτων αν υποστήριζα κάτι τέτοιο.

Ωστόσο μια από τις μεγάλες αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού είναι και η Λογοτεχνία-Ποίηση που διαδραμάτισε υπεράνθρωπους ρόλους στην πορεία των αιώνων και των λαών. Στην πατρίδα μας θα δούμε το Λόγο καθοδηγητή και οδηγητή, εμπνευστή και διαμορφωτή, υπερασπιστή και αγωνιστή και ως Έλληνες έχουμε να δώσουμε πολλά δείγματα γραφής στην ανθρωπότητα και σε έργα και σε λόγια. Άλλωστε αυτός είναι, αυτός πρέπει να είναι, ο σκοπός του Λόγου. Να «περπατά» στην οικουμένη όπως ο ήλιος, να απλώνεται όπως η θάλασσα, να βροντά όπως ο κεραυνός και να δημιουργεί με τη θέρμη, τη δροσιά, τη φύλαξη και τα αναρίθμητα Κάλλη του, όχι μόνο θαυμαστές-αναγνώστες, αλλά και μιμητές. Εδώ είναι και η γοητεία της τέχνης.

Θεωρώ ότι τον  Λ ό γ ο   ο Έλληνας τον έχει μέσα του. Τα χαρακτηριστικά του, όπως η σοφία και ο στοχασμός, η ψυχική και κοινωνική ανατομία και η ποίηση, το θέατρο και το τραγούδι, όσο και αν οι κοινωνίες μεταβάλλονται από οάσεις ανάπαυλας, πνευματικής ανάτασης και ηρεμίας σε αποξηραντικούς λάκκους περιτριγυρισμένοι από άγριους του σήμερα, είναι και μένουν ζωντανά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.   

Λοιπόν, ο ρόλος της Λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της Διασποράς, είναι ένα ευγενές θέμα που, δυστυχώς, μετατράπηκε σε πρόβλημα πολυδιάστατο όπως: Στη γενική στασιμότητα της Ελληνικής Λογοτεχνίας, στον περιορισμό της στους κλασικούς συγγραφείς (δεν αμφισβητείται το έργο τους, προτιμώνται απ’ τα μεγάλα… παζάρια, αλλά εδώ πρόκειται για κέρδη των εκδοτών!) και η αδιαφορία της Πολιτείας-Κράτους και των κυκλωμάτων της, αφορά ιδιαίτερα τους νέους (άγνωστους) Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς ως προς την αναγνώρισή τους.

Σε μια εποχή που η πνευματική τροφή της Λογοτεχνίας καθίσταται αναγκαία όσο ποτέ για την Παγκόσμια Ιστορία και οφείλει να αντιπαρατεθεί στις αντίξοες καταστάσεις της καταναλωτικής και… Παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας και ιδιαίτερα το Ελληνικό στοιχειό, δυστυχώς, δε γίνεται τίποτα. Στο δικό μας χώρο, η Μητρόπολη στηριζόμενη στα μόνιμα πόδια τής αδιαφορίας και της εγκατάλειψης έχει γίνει πλέον στερεότυπη και φτάνει στο σημείο να γίνεται αποκρουστική. Παρόλο που ακούγονται διάφορα πολιτιστικά προγράμματα από διάφορους οργανισμούς και παράγοντες (Υπ. Πολιτισμού, Γ.Γ.Α.Ε, ΣΑΕ, κλπ.) δεν έχω ακούσει ποτέ λέξη για τους Συγγραφείς της Διασποράς. Πού τέλος πάντων ανήκει ο δικός μας χώρος; Και παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς έχουν φτάσει στα χέρια διάφορων αρμόδιων υπουργών βιβλία μας και γνωρίζουν το έργο μας, δυστυχώς, δεν καταδέχτηκαν να απαντήσουν ούτε ότι τα έλαβαν. Αχαριστία, αδιαφορία, αγένεια, μικροπρέπεια, αμορφωσιά ή… ανειλημμένες υποχρεώσεις, αποτελεί μια επιπλέον παράμετρο στο πολυδιάστατο πρόβλημα.

Πώς μπορεί να γίνει εφικτή η παρουσία των Ελλήνων Συγγραφέων της Γερμανίας όταν η Μητρόπολη όχι μόνο αδιαφορεί, αλλά δεν έχει ούτε άποψη, ούτε εικόνα αν υπάρχουμε κι ας… είμαστε πρέσβεις, όπως μας λένε; Και ιδιαίτερα ως Ελλάδα με τεράστια Πολιτιστική Κληρονομιά που τη ζηλεύουν όλοι, δεν της επιτρέπεται να μένει ούτε αδιάφορη, ούτε ξένη. Ως Απόδημοι Έλληνες ντρεπόμαστε και ως Συγγραφείς λυπούμαστε.
Σίγουρα η πτώση της Λογοτεχνίας, εκτός της Μητροπολιτικής αδιαφορίας, οφείλεται και σε άλλους αρνητικούς και κατασταλτικούς παράγοντες που ξεκινούν από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, την οποία τραυμάτισαν θανάσιμα με «τεχνολογικά» όπλα της «νέας εποχής», έτσι ώστε η παρουσία της στον 21ο αιώνα να καθίσταται αμφίβολη ή και αδύνατη ενώ παράλληλα η αντικατάστασή της από διάφορες εμπορικές σαχλότητες δεδομένη. Τα Κάλλη του Λόγου αντικαθίστανται απ’ τη «μοντέρνα» εποχή. Σε πολλές περιπτώσεις γίνεται χρήση του Λόγου με τρόπο άγριο, πρόστυχο και επιπόλαιο, έτσι που η παγίδευση του αναγνωστικού κοινού σε συμπληγάδες αντικοινωνικών αποπροσανατολισμών, συν τις ατέρμονες πολιτικές των πολιτειών, που αποτελούν και τον κύριο μοχλό, μοιραία οδηγούν την Λογοτεχνία καθώς και την Ποίηση στους τάφους τους και το αναγνωστικό κοινό στη μεθοδευμένη πνευματική απομάκρυνση και απομόνωση.

Κανείς δεν πρέπει να πτοείται. Στη σημερινή συγκυρία, όσο και αν από κάθε άποψη εξελίσσεται δύσκολη και επικίνδυνη,  κ α ν ε ί ς  Έλληνας δεν έχει δικαίωμα να πτοηθεί. Και ο  Λ ό γ ο ς μέσα από Πεζά και Ποιητικά κείμενα πρέπει να πρωτοστατεί. Και όχι μόνο. Η επιβαλ-λόμενη έξοδός του από το συγγραφικό του «καβούκι» και η παρέμβασή του,-ανάλογα με τις περιστάσεις των κακών κειμένων του καιρού μας- με ποικιλόμορφες μορφές, καθίσταται αναγκαία και την οφείλει. Μέσα από εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς πρέπει να προβάλλονται οι απόψεις του, έτσι που να καταστεί μπορετό, αν όχι η αλλαγή του ρου των πραγμάτων, τουλάχιστον η βελτίωσή τους. Γιατί εκτός από Συγγραφείς είμαστε και Πολίτες.

Θα μπορούσα να μεταφέρω πολλές απόψεις ανθρώπων-κάθε ηλικίας και κοινωνικής-επαγγελματικής θέσης- από συζητήσεις για τη Λογοτεχνία. Ο σημερινός νέος λέει: «Υπάρχει ενδιαφέρον για Λογοτεχνία, δεν υπάρχει όμως χρόνος. Τα ενδιαφέροντα είναι πια αλλού: Στην τηλεόραση, Computer-Internet, καθώς και σε βιβλία με πόρνο και έγκλημα. Δεν είναι η εποχή του βιβλίου. Αυτοί που διαβάζουν είναι αυτοί που ήταν και δε βλέπω να γίνονται περισσότεροι…» Και η σημερινή ελληνίδα νοικοκυρά επισημαίνει: «Πού να βρεις το χρόνο. Οι εξελίξεις τρέχουν, οι δυσκολίες μεγαλώνουν, τα οικονομικά χειροτερεύουν. Λίγος χρόνος για ειδήσεις, άντε να δεις και λίγο τηλεόραση, βάλε και τη διαφήμιση που μας βομβαρδίζει, πάει ο χρόνος. Πού ο παλιός καλός καιρός! Ευτυχώς, έχω λίγα αποθεμένα μέσα μου μυθιστορήματα. Και άλλωστε σήμερα τι να διαβάσεις…!»

Επίσης αρνητικό παράγοντα αποτελεί και η εμπορευματοποίηση του βιβλίου. Όσο η ποιότητα ενός Λογοτεχνικού έργου κρίνεται από οικονομικά συμφέροντα και όχι από την αξία του, η δεδομένη εμπορευματοποίηση του βιβλίου έχει ως επακόλουθα τη «σύγκρουση» με την εσκεμμένη ή μεθοδευμένη απομόνωσή του από τη μια και από την άλλη, το σχηματισμό-δημιουργία άλλων νοοτροπιών στην αναγνωστική νοημοσύνη του κοινού, οι οποίες τον απομακρύνουν και τον μεταβάλλουν σε επιλογέα άλλων «πνευματικών» υλών, όπως: Η ανάγνωση ενός εγκληματικού κειμένου, ενός «ερωτικού» ή «σεξ», ενός μυθιστορηματικού έργου, που σε κάποιες περιπτώσεις, το χρησιμοποιημένο λεξιλόγιο (σθεναρά πρόστυχο) για λόγους εντυπώσεων, δείχνει την ασχήμια του με αποτέλεσμα να αμαυρώνουν τη Λογοτεχνία και πολύ περισσότερο να διαμορφώνεται η ψυχική υπόσταση και ακόμα ο εξωτερικός χαρακτήρας του αναγνώστη.

Πώς λοιπόν θα αναδειχτεί ο ρόλος της Ελληνικής Λογοτεχνίας Ελλήνων Συγγραφέων στη Γερμανία; Υλικό υπάρχει αρκετό και η μήτρα της Ελλάδας δεν έχει σύνορα. Παρόλα αυτά μέσα από τα ακούσματα της καμπάνας που θυμίζει Μεγαλοβδόμαδο, καλείται και οφείλει να παίξει το ρόλο της και η Λογοτεχνία της Διασποράς, μήπως και προλάβει να σώσει κάτι. Πρέπει να γίνει πρωτοπόρος. Και για να το πετύχει αυτό χρειάζεται την υλική συμπαράσταση από τη Μητρόπολη. Τη θέλει αρωγό και χορηγό, προπαγανδιστή, προβολέα και διακινητή. Και η Μητρόπολη διαθέτει όλα τα μέσα. Έτσι θα μπορέσει ο ρόλος της Λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της Διασποράς, όπως αυτή εμφανίζεται στα κείμενα των Ελλήνων Λογοτεχνών-Συγγραφέων Β` και Γ` γενιάς να σταθεί στα πόδια της, να παράγει έργο, (μπορεί και έχει) να το παραδώσει στα ανθρώπινα πλήθη και σαν πνευματική παρακαταθήκη να το κληρονομήσει η νέα γενιά.

Μια και μιλούμε για τους Έλληνες Συγγραφείς της Γερμανίας, απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν και συνάδελφοι-άγνωστοι Γερμανοί Λογοτέχνες, Ποιητές κλπ. Ο καθένας γνωρίζει ότι «ο Πολιτισμός δεν έχει Σύνορα» και στις διαμορφούμενες πολυπολιτισμικές κοινωνίες του σήμερα (πέρα από το ότι είμαστε φορολογούμενοι Πολίτες) οποιαδήποτε μορφή αδιαφορίας των Κρατών-κυβερνήσεων καθίσταται απαράδεκτη και εγκληματική.

Για το μέλλον της Λογοτεχνίας ο αξιόλογος φίλος και καθηγητής Μαθηματικών κ. Παναγιώτης Γιωτάκης έχει την άποψη ότι: « Η άνοιξη της Ελληνικής λογοτεχνίας-από Έλληνες Λογοτέχνες της Διασποράς-δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της. Και κατά τα φαινόμενα θα αργήσει πολύ… Λογοτεχνικά βιβλία γραμμένα από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών που ζουν και δραστηριοποιούνται στη Γερμανία κυκλοφορούνε ελάχιστα. Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και πρέπει να πω ότι οι Έλληνες της Διασποράς για ευνόητους λόγους έχουν περισσότερη ανάγκη το καλό Λογοτεχνικό βιβλίο απ’ ότι οι συμπατριώτες μας που ζουν στην Ελλάδα. Πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι: να γραφτούν(από Έλληνες του εξωτερικού)και να κυκλοφορήσουν αρκετά λογοτεχνικά έργα (μυθιστορήματα, ποιήματα, νουβέλες κλπ.) Δεύτερο και εξίσου σημαντικό (αν όχι σημαντικότερο): να βρεθούν τρόποι ώστε το καλό βιβλίο να φτάσει στο παιδί, στον συνταξιούχο, στον εργάτη, στη γυναίκα και γενικά σε όσους ζουν και εργάζονται εδώ. Για να ανέβει το επίπεδό μας λίγο ψηλότερα… Για να φωτίσουμε λίγο τα σκοτεινά μερόνυχτα της ξενιτιάς… Για να γεμίσουμε δημιουργικά τις άδειες ώρες… Για να αλλάξει τελικά-προς το καλλίτερο- η ζωή μας. -Νυρεμβέργη 23.03.2001 Π. Γ».

Ο επίσης αξιόλογος φίλος, Δόκτωρ Ευθύμιος Παπαχρήστος, επισημαίνει ότι: Ο Έλληνας Λογοτέχνης στη Γερμανία ως κριτικός παρατηρητής της ζωής, προσεκτικός αφουγκριστής των ανησυχιών του κόσμου δε θα ’πρεπε να επεξεργάζεται πλέον καλαισθητικά αποκλειστικά ή κυρίως τον ξεριζωμό των ελλήνων μεταναστών πριν μερικές δεκαετίες, την μεμψιμοιρία για την ξενιτιά και την ελπίδα για παλιννόστηση. Θαρρώ πως κατά κόρον έγινε. Τουναντίον φαντάζομαι τη Λογοτεχνία στο κατώφλι του 21ου αιώνα να έχει στο επίκεντρο τα σύγχρονα θέματα, προβλήματα παρουσιαζόμενα με όλα τα καλλιτεχνικά εργαλεία που διαθέτει ο συγγραφέας. Αναμένω συγγραφή κειμένων που ν’ αγγίζουν από νέους και με τη θεματολογία και με τη γλώσσα. Όχι γλώσσα ενός ρεπόρτερ-αναμεταδότη ειδήσεων ή συλλογισμών, αλλά γλώσσα υψηλότερου επιπέδου. Ο Λογοτέχνης δε χειρίζεται μόνο το λόγο, αλλά και παράγει λόγο» -Νυρεμβέργη 23.03.2001.

Παρεμπιπτόντως ας μου επιτραπεί να εισάγω στο θέμα μας και μια άλλη διάσταση. Με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας, έχω την άποψη ότι η Μητροπολιτική Ελλάδα έχει περιοριστεί στο αθηναϊκό της «όστρακο» και από κει μέσα προσπαθεί να συμμετάσχει στα Παγκόσμια οικονομικά γίγνεσθαι, «ξεχνώντας» τις υποχρεώσεις της, τις αποστολές και τους θησαυρούς της. Στη σημερινή εποχή που η αφετηρία της βρίσκεται αρκετές δεκαετίες πίσω μας, οι σημερινές κοινωνίες, ιδιαίτερα της Δύσης καθώς εγκλωβίζονται στην… τεχνολογία, η συνέπεια που προκύπτει είναι η συνεχής αποσάθρωση των κοινωνιών του Κόσμου και η άλλοτε Πρωτοπόρος και Μήτρα του Φωτός και του Πνεύματος Ελλάδα, πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα. Και αυτό διαπιστώνεται σε όλες τις εκφάνσεις της εφήμερης ζωής μας.

Από τη μια έχουμε μια κατηγορία ξένων διανοούμενων και επιστημόνων, εξαίρετοι από κάθε άποψη και υμνητές του Ελληνικού Πολιτισμού. Και από την άλλη επίσης μια κατηγορία «πολεμιστών» και ανήθικων που αμφισβητούν ή παραβλέπουν τον Ελληνικό Πολιτισμό.

Ποιος ή ποιοι θα προστατέψουν τους Πολιτισμούς του Κόσμου, τον δικό μας και τη Λογοτεχνία; Ποιος ή ποιοι θα προστατέψουν τους νέους του Πλανήτη μας που μεταβάλλονται σε κλέφτες και πόρνες, που εξελίσσονται σε χρήστες και καταλήγουν σε εγκληματίες; Ποιος ή ποιοι θα κρατήσουν τις κοινωνίες, που εν ονόματι, τάχαμου, της Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τις μεταβάλλουν σε ρατσιστικές και τους λαούς σε «όχλο»; Ποιος ή ποιοι θα αποτρέψουν τους Πολέμους και θα προστατέψουν την ειρήνη; Ποιος ή ποιοι θα φροντίσουν τα 800 εκατομμύρια πεινασμένων συνανθρώπων μας στον πλανήτη με τα 180 εκατομμύρια παιδιά, και ποιος θα νοιαστεί για τη σωτηρία της οικολογικής καταστροφής του πλανήτη; Οι στρατοί, τα πάθη και τα μίση ή οι πολιτικές των πολιτικών; Όσο κι αν είναι αρνητικές και αντίξοες οι κοινωνίες μας, πιστεύω πως για το χώρο της Λογοτεχνίας προσφέρονται. Μέσα από τους αντικοινωνικούς λαβυρίνθους, δυσκολίες και αδιέξοδα μπορεί να αναδειχτεί ο ρόλος της Λογοτεχνίας για τη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της Διασποράς. Ο καθένας από το μετερίζι του και όλοι μαζί οφείλουμε αυτή τη διαμόρφωση, που πέραν των άλλων που θα προκύψουν, θα πρυτανεύσει και το χαμένο απαύγασμα του ΛΟΓΟΥ. Του δικού μας Λόγου».

Νυρεμβέργη-Γερμανία  - Απρίλης του 2001
Κοινοποίηση: Στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, στον Πρωθυπουργό της Χώρας, στον Πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής, στους Υπουργούς Πολιτισμού, Εξωτερικών, Παιδείας και Θρησκευμάτων. Στους αρχηγούς των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, στα Μ.Μ.Ε. Στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, στη Γ.Γ.Α.Ε, στον Πρόεδρο του Σ.Α.Ε. (Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού) κ. Andrew A. Athens και στους συντονιστές του Σ.Α.Ε. του Πλανήτης μας. Στον Ημερήσιο Τρικαλινό Τύπο, στο Σ.Α.Τ. (Συμβούλιο Αποδήμων Τρικαλινών), στον Τύπο Λαρίσης και Καρδίτσας. Στον αγαπητό φίλο μου Καθηγητή του 2ου Λυκείου Μονάχου, Γιώργο Τσακιρίδη και στο Λουδοβίκειο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Επίσης στον Πρόεδρο της Γερμανικής Δημοκρατίας, στο Γερμανό Καγκελάριο, σε βουλευτές κομμάτων, στα Μ.Μ.Ε. Νυρεμβέργης, στο Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών Γερμανίας και σε πολλές Ιστοσελίδες».

Ε, εσείς, απόγονοι του Ομήρου, τι κάνετε;

Κι είμαστε κάμποσοι, γυναίκες και άντρες ξεχασμένοι, άγονοι και θαμμένοι με χώμα ξερό
Είμαστε κάμποσοι, που αδιάκοπα υφαίνουμε το νήμα της ζωής
Κι ας μένουνε στη λησμονιά, γυμνοί και διψασμένοι 
Στους αργαλειούς μας συντροφιά οι Μούσες μας κρατούν
Αυτές ακούμε πα στα ξεσπάσματα τ’ αγέρα, αυτές θωρούμε μητέρες και αδερφές
Αυτές μας φροντίζουν και μας αγαπούν  /  Στ’ αχνάρια του Ομήρου μάς οδηγούν
Ανά τους αιώνες δάδες πυρός, φωτός στα χέρια τους κρατούν
Για να πυρώνουν τις καρδιές μας και να φωτίζουνε το νου
Και φέγγουν γύρα τ’ ανθρώπινα σκοτάδια να γίνονται γλυκό κι ήρεμο λυκαυγές
Αυτά τα σκοτάδια, τα φτιαχτά από χέρια απογόνων του Ομήρου. 

Κι είμαστε κάμποσοι εμείς…
Οι Μούσες μάς αφαίρεσαν την πολυτέλεια της σιγής, της σήψης και της υποταγής
Μαζί τους έχουμε και τις θεές /  Κι όλες μαζί, με λάβαρά τους τη σοφία, την αρετή και την αγάπη
Για χάρη μας σκιάξανε ως και το θάνατο
Για να ζούμε εμείς, οι ξεχασμένοι και άγονοι, ως απόγονοι του Αθάνατου 
Κρατώντας στα χέρια μας Ομηρικά λυχνάρια
Ανοίγουμε με τις βοές μας περάσματα, μέσα απ’ του κόσμου τα χαλάσματα

Στους ξεραμένους τόπους μας, όπου εδράζεται το φως και η πυρά
Απάνωθέ μας άλαλα πετούνε τα πουλιά 
Ζητούν να ακούσουν τις σκεπασμένες από σκόνες δικές μας μελωδίες   
Που κι αυτές, πάνω στα αβάκιά μας, τα φωτισμένα μ’ αθάνατο φως και πνεύμα
τις χρωματίζουμε χρυσές  / Σβήνοντας με τέχνη τις κακίες, τις κάνουμε στολίδια και αρετές
Και στολίζουμε τον κόσμο, όπως και τ’ άστρα απέραντα το σύμπαν
Έτσι κι εμείς αντικρούουμε σθεναρά του Αιόλου τις σφοδρές επιδρομές
Που σύγχρονοι απόγονοι του Ομήρου άνοιξαν τους ασκούς του
Και φυτεύουμε αιωνόβια δέντρα σοφίας  / Για σας, άσπρα πουλιά, που πια δεν τραγουδάτε

Μελοποιείστε τους στίχους και τους λόγους μας και κάντε τα τραγούδια
Πάρτε τα και σκορπίστε σε όλα τα σημεία του ορίζοντα
Να ακούνε από έξω για μας, που όσο κι αν ξεχαστήκαμε και διψάσαμε
Όσο κι αν γίναμε ένα με την ξεραμένη γη   
Μέσα απ’ τις χαραματιές μας δε θα πάψουμε ποτέ να καταδιώκουμε τους απογόνους
του Ομήρου και να φωνάζουμε:  Ε! Εσείς! Απόγονοι του Ομήρου, τι κάνετε;

Κι όπως αυτό γίνεται κάθε φορά στους τόπους της ξηρασίας μας  / Χιλιάδες φτάνουν γύρα μας σκιές
Μας δίνουν τα χέρια, αγγίζουν το νου μας κι αμέσως παίρνουν μορφές
Κι ένα φωτεινό Συμπόσιο ξεκινά
Και μια μορφή, σαν δικαστής, μες στο κατάλευκο πανωφόρι της καλεί σε αναφορά 
Όλους τους απογόνους τους θέλει εδώ, μπροστά  
Κι όπως η ξεραμένη γη μαλάκωσε και οι χαραγματιές άνοιξαν διάπλατα και τα πουλιά
άλαλα κούρνιασαν γύρα μας από τ’ άστραμμα / Καθώς μας κράταγαν τα χέρια, βρεθήκαμε έξω

Κι αμέσως μια φωνή ακούστηκε, που έσκισε τους αιθέρες, γονάτισε τα δέντρα και έσεισε τη γη
Μια φωνή, που δυνάμωνε το εκθαμβωτικό άστραμμα και σύγκορμα έσκυψαν πάνω μας
τα ουράνια αστέρια  / Και κάποιες σκιές λιγοστές, σαν μαύρα πουλιά, που κατασπαράζουν
το θήραμα, πέταξαν τρομαγμένες  /  Αφήνοντας πίσω τους αιχμηρά τσαπιά και λισγάρια:
Μ’ αυτά που ανοίγουν τάφους και σκεπάζουν το φως

Ε! Εσείς! Απόγονοι του Ομήρου, τι κάνετε;
Ε! Εσείς! που θέλετε να λέγεστε απόγονοί μου, σταθείτε…

Κι αυτοί οι κάμποσοι, είμαστε και οι πολλοί και οι λίγοι / Και οι φωτισμένοι και οι αφώτιστοι.
Και οι δώθε και οι πέρα  / Είμαστε αυτοί, που προικιστήκαμε να ξεχωρίζουμε το φως από το σκότος   Κι έχουμε χρέος ως πολίτες του Ομήρου και του κόσμου Ως Εραστές και Οπλίτες των Μουσών μας να το πράττουμε
Να μένουμε Δραγάτες και να φυλάμε τα αιωνόβια Δέντρα μας
Από σκιές και άγρια πουλιά, που θρέφονται με κορφές και ρίζες 
Αφήνοντας τον κορμό να τον κάψει ο χρόνος και να τον σκεπάσει η σκόνη
Κι ας είμαστε κάμποσοι, γυναίκες και άντρες, που μείναμε ξεχασμένοι,
ξεχασμένοι, άγονοι και θαμμένοι με χώμα  ξερό
Είμαστε εμείς που θα πάρουμε τα τσαπιά και τα λισγάρια απ’ τα θηρία
για να ανοίξουμε περάσματα μέσα απ’ του κόσμου τα χαλάσματα…
Θ’ ανοίξουμε με τα νύχια μας τρύπες, να φανεί ο ήλιος… 

Πηγή: Βerlin Athen 

"Μύθοι και σκληρές αλήθειες για την Επανάσταση του 1821" Άρθρο στα "ΝΕΑ" του κ. Πιμπλή και μια μικρή απάντηση

Για σήμερα είχα προγραμματίσει κάποιο άλλο κείμενο για την Επανάσταση του 1821 (συγκεκριμένα για τις φήμες που κυκλοφορούσαν καθ΄ όλη την διάρκεια του Αγώνα και που επηρέασαν σημαντικά την πορεία του). Ένα άρθρο όμως στα "ΝΕΑ" και η προτροπή ενός εκλεκτού αναγνώστη του μπλογκ να τοποθετηθώ, με αναγκάζει να αλλάξω την πρόθεση μου και να σχολιάσω κάποιες απόψεις που εκφράζονται στο άρθρο αυτό.



Από το Blog: Ιστορικά Θέματα

Πρώτη παρατήρηση: Το μισό άρθρο αφιερώνεται για να αποδείξει την μη ύπαρξη του "κρυφού σχολειού". Όμως ουσιαστικά "παραβιάζει ανοιχτές θύρες". Μπορούν να μας υποδείξουν οι "ιστορικοί", έστω και ένα βιβλίο "ερασιτέχνη λόγιου" που δεν αναφέρεται στο σχολείο των αδερφών Ζωσιμάδων στα Ιωάννινα η στην "Ευαγγελική Σχολή" στην Σμύρνη; Γιατί εγώ δεν ξέρω. Υπάρχει βιβλίο που δεν περιλαμβάνει την εκκλησιαστική δραστηριότητα των Πατριαρχών Κύριλλου Λούκαρι και Γρηγορίου Ε΄υπέρ της ανέγερσης σχολείων; αμφισβητεί κανείς την δραστηριότητα του Κοσμά του Αιτωλού για την ίδρυση σχολείων; προφανώς όχι.

Ο ζυγός όμως της Οθωμανικής αυτοκρατορίας υπήρξε φωτοσβέστης και καταστροφέας της Ελληνικής εκπαίδευσης (και όχι μόνο) εμμέσως. Γιατί δύσκολα μπορώ να φανταστώ μια κοινότητα ανθρώπων που φορολογείται εξοντωτικά με τρεις διαφορετικούς φόρους (ανάμεσα τους και ο "κεφαλικός" που εξαγόραζε το δικαίωμα ζωής για τον χριστιανό "άπιστο" για ένα χρόνο) και παλεύει για την επιβίωση της, να μπορεί εξ ιδίων να αναλάβει και την εκπαίδευση των παιδιών της. Όσο για τα ειρωνικά σχόλια για την ελλιπή μόρφωση του κατώτατου κλήρου τότε, ναι αληθεύει αυτό. αλλά εγώ προσωπικά είμαι ιδιαιτέρως υπερήφανος για τα κολλυβογράμματα αυτά. Αυτά μπορούσαν, αυτά πρόλαβαν, αυτά έκαναν (και πολλά ήταν, αν αναλογιστούμε τις δυσκολίες της εποχής. Αυτοί που ειρωνεύονται βέβαια, είναι σίγουρο πως θα τα κατάφερναν πολύ καλύτερα).

Δεύτερη παρατήρηση: "Ο ορισμός ως αφετηρία της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821 είναι μέρος μιας αφήγησης που ενέχει από τη μεριά της Εκκλησίας τον συμβολισμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στην πραγματικότητα, όλο τον Μάρτιο οι ελληνοτουρκικές συγκρούσεις στην Πελοπόννησο ήταν καθημερινές".

Δεν γνωρίζω κανένα βιβλίο ιστορίας που να μην αναφέρει ότι η Επανάσταση ξεκίνησε στην Μολδοβλαχία στις 22 Φεβρουαρίου 1821, με την διάβαση του Προύθου από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου θεσπίστηκε επί Όθωνα και στον πρώτο εορτασμό συμμετείχαν όλοι όσοι είχαν κάνει την Επανάσταση και ήταν εν ζωή (Κολοκοτρώνης, Κουντουριώτης, Νικηταράς , Μακρυγιάννης κτλ). Επίσης το αρχικό σχέδιο της Φιλικής Εταιρείας προέβλεπε την κήρυξη της Επανάστασης την 25η Μαρτίου, ακριβώς για να συνδυαστεί με την θρησκευτική εορτή στην συνείδηση των Ελλήνων, κάτι που βέβαια σήμερα όπως βλέπουμε ξεσηκώνει πολλές αντιδράσεις.

Τρίτη παρατήρηση: Στρατιωτικά, η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος. Στα τέλη του 1827 ο Ιμπραήμ έλεγχε την Πελοπόννησο και ο Κιουταχής τη Στερεά. Ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ.

Ενδιαφέρουσα άποψη. Η Ελληνική επανάσταση επί 6 χρόνια νικούσε, έλεγχε το Ναύπλιο και την Ύδρα, είχε ακόμη ικανές δυνάμεις για αντίσταση στην Πελοπόννησο και στα νησιά, όπως και την "Καρτερία" του Άστιγγος, ενώ περίμεναν και νέα πολεμικά πλοία από το Λονδίνο που παραλήφθηκαν αργότερα. Πως ακριβώς οι "ιστορικοί" αυτοί είναι τόσο σίγουροι ότι η Επανάσταση θα έσβηνε; Ποια "κρυστάλλινη σφαίρα" κοίταξαν; Γιατί το 1824 φαινόταν ότι οι Έλληνες θα επικρατούσαν πλήρως και εύκολα, αφού δεν υπήρχαν Τουρκικές δυνάμεις για να τους αντιμετωπίσουν.΄Αρα η αρχική δήλωση των "ιστορικών" για την Ελληνική ήττα ως τελικό αποτέλεσμα δεν ισχύει, εκτός αν ισχυριστούμε ότι απρόοπτα γεγονότα δεν συμβαίνουν στην Ιστορία. Ίσως ερμηνεύει τους πόθους και τα όνειρα τους, αλλά το κατηγορηματικό ύφος της δήλωσης δεν αιτιολογείται από τα γεγονότα, καθώς οι Έλληνες ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον Αγώνα.

Τέταρτη παρατήρηση: Ακόμη και αν δεχθούμε όλες τα στοιχεία του άρθρου ως ακριβή, προφανώς τίθεται θέμα για το ποιες προτεραιότητες θέτει η Ιστορική έρευνα. Μας απασχολεί δηλαδή αν η 25η Μαρτίου ήταν 23η η 27η μην μας κλέψουν στο...ζύγι, μας ενδιαφέρει αν ο Π. Π. Γερμανός βρισκόταν σε μια ασήμαντη τοπική συνάντηση οπλαρχηγών, όταν την ίδια στιγμή μπορεί να είχε παραβρεθεί σε εκατό άλλες αντίστοιχες, μας απασχολεί αν το σχολείο ήταν φανερό η κρυφό κτλ. Υπάρχει άραγε κάποια συστηματική μελέτη για το το σκάνδαλο της Αγγλίας; για τους ξένους κατασκόπους και αρχαιοκάπηλους που κατέκλυζαν την Ελλάδα; Για τα οικονομικά του Αγώνα και τον τρόπο πολέμου των Ελλήνων; Για τον οργανισμό και την επιμελητεία και τον τακτικό Ελληνικό στρατό; για την τύχη και τα βασανιστήρια των Ελλήνων αιχμαλώτων; για τους Φιλέλληνες τα κίνητρα τους και την προσφορά τους αληθινή η μη; για τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά των ελληνικών συνταγμάτων και την οικονομική συνεισφορά των προεστών;

Αλήθεια οι αναγνώστες των "ΝΕΩΝ" είναι πλήρως ενημερωμένοι για όλα αυτά, ώστε να χρειάζεται να ενημερωθούν και για όλες αυτές τις ιστορικές λεπτομέρειες που ολοφάνερα έχουν μια ιδεολογική στόχευση;



Ι. Β. Δ.
www.istorikathemata.blogspot.com